Εντάξει, έξι μήνες έλειψα και το κάνατε θέμα, δεν μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος να κάτσει λίγο μόνος του να σκεφτεί, να πάει διακοπές (για τον Αύγουστο λέω τώρα), να επιστρέψει στη δουλειά, να περάσει το φθινόπωρό του, να κάνει γιορτές (σιχαίνομαι, άλλη ιστορία αυτή), να αλλάξει χρονιά και μετά να εμφανιστεί στο μπλογκ του; Και να το λέει ακόμα μπλογκ, 62 χρόνια μετά το πρώτο ποστ που αναρτήθηκε ποτέ από μπλόγκερ; Μπορεί, δεν μπορεί, τώρα το έκανα, δεν ήθελα να σας εγκαταλείψω έτσι, παρότι έκανα μερικά updates στο Instagram, αλλά το χεράκι μου, εκτός των άλλων, δεν με άφηνε να γράψω όσο θέλω. Μιλάμε για τη γνωστή τενοντίτιδα ντε Κερβέν,…

Στο σπίτι μας η σύνδεση του Ίντερνετ είναι φρικτή. Πας να ψάξεις κάτι στο Google, κι αν δεν έχει κέφια το ρούτερ, περιμένεις ως και δεκαπέντε δευτερόλεπτα να φορτώσει. Αν είσαι από τους ανθρώπους που έχουν ανοιχτά πολλά tabs, καλή ώρα, ο browser κολλάει κάθε μισή ώρα και, αθροιστικά αν θέλεις π.χ. να γράψεις ένα κείμενο, δεν ξέρω πόσα λεπτά από τη ζωή σου χάνεις κοιτώντας την οθόνη μέχρι να ξεκολλήσει – όσο παράλληλα σκέφτεσαι να της δώσεις μια ξανάστροφη να ξεκολλήσει αυτή κυριολεκτικά. Ένα ακόμα φρικτό πράγμα που συμβαίνει στο σπίτι αυτές τις μέρες είναι η φασαρία που έρχεται από την ανακαίνιση του πέμπτου, το καφενείο απέναντι και το…

Μετά την πρώτη εμβρυομεταφορά, που τελέστηκε με δόξα, τιμή και πολλή αναγούλα λόγω υπερκατανάλωσης νερού, γυρίσαμε σπίτι με μια λίστα από φάρμακα που έπρεπε να ξεκινήσω την επόμενη ημέρα, οδηγίες για ξεκούραση και όχι πολλά σούρτα – φέρτα μέσα στο σπίτι, καθώς και την υπόμνηση ότι στις 24 Μαρτίου έπρεπε να επισκεφτούμε ξανά το κέντρο, για να κάνω την εξέταση της β’ χοριακής γοναδοτροπίνης, η οποία θα έδειχνε αν είμαι έγκυος και, βασικά, πόσο έγκυος θα ήμουν, διότι τεχνικά μιλώντας υπήρχαν ήδη δύο έμβρυα στη μήτρα μου. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω την εξέταση στις 25, αλλά λόγω της εθνικής αργίας η Α. μού είχε πει να πάω στο Μικροβιολογικό…

Η προετοιμασία (μου) για την πρώτη εμβρυομεταφορά, το γεγονός που – θεωρητικά – περίμενα με τόση λαχτάρα από την έναρξη των διαδικασιών εξωσωματικής γονιμοποίησης, χαρακτηριζόταν κυρίως από μια ιδιότυπη απάθεια. Είχα φτάσει “ως εδώ” [ένα μέτρο κι εξήντα πόντους φανταστείτε] πολύ πριν έρθει αυτή η στιγμή, πριν ακόμα ζήσουμε το έγκλημα των Τεμπών, του οποίου οι διαστάσεις προς πάσα κατεύθυνση ξεπερνούσαν κατά πολύ την όποια ικανότητά μου να συλλάβω το γεγονός, το πριν, το μετά, και ό,τι άλλο είχε σχέση με αυτό το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων. Δεν σκεφτόμουν τη φράση “με μένα θα ασχολούμαστε τώρα”, έκανα απλώς ό,τι έπρεπε, δηλαδή έπαιρνα τα φάρμακα και περίμενα πότε οι εξετάσεις προγεστερόνης…

“Να ρωτήσουμε την κοπέλα στην άκρη, η μεσαία μού φαίνεται κάπως στενοχωρημένη σήμερα“.   Το τελευταίο δίμηνο μάς υποδέχεται στο κέντρο υποβοηθούμενης γονιμοποίησης μια νέα υπάλληλος. Είναι πολύ γλυκιά, πολύ ευγενική και χαμογελαστή – κι ας την κρύβει η μάσκα. Ίσως βρισκόταν σε άλλο πόστο, ίσως να προσλήφθηκε πρόσφατα, όπως και να ‘χει η πρώτη αίσθηση που αποκομίζεις μπαίνοντας μέσα στα μικρά και μεγάλα σαλόνια αναμονής είναι καθησυχαστική χάρη (και) σε εκείνη. Δεν ξέρω πώς τη λένε, δε φοράει κάποιο καρτελάκι με το όνομά της, δεν έχω ακούσει κάποιον να την αποκαλεί με το μικρό της όνομα. Δεν κουνιέται ποτέ από τη θέση της. Είναι η τροχονόμος της κίνησης στα…

Σε 4 μέρες συμπληρώνονται 24 μήνες από την πρώτη φορά που επισκεφθήκαμε γιατρό ειδικευμένο στην εξωσωματική γονιμοποίηση. “Σκαλί σκαλί“, όπως θα έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου απευθυνόμενη στην κόρη της Όλγα, η οποία παρεμπιπτόντως είναι έγκυος και της ευχόμαστε να τής πάνε όλα τέλεια, ανεβήκαμε έναν ουρανοξύστη από το υπόγειο ως τον τελευταίο όροφο. Το τι συνέβη στο ενδιάμεσο πάνω κάτω το γνωρίζετε, ειδικά αν παρακολουθείτε το blog από την αρχή. Πίστευα ότι θα χρειαζόμασταν δυο χρόνια για να φτάσουμε στο σημείο να μαζέψουμε έξι έμβρυα; Φυσικά και όχι. Είμαι χαλαρή τώρα που το καταφέραμε; Ναι και όχι. Πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο; Ομοίως ναι και όχι, γιατί αν πίστευα…

“Έλα Αλέκα, πάνε χρόνια”. Είπα να ξεκινήσω έτσι το ποστ γιατί κοντεύουν, πόσοι, δυο μήνες; Δυόμιση; Όσοι κοντεύουν από την τελευταία φορά που μπήκα στο dashboard του blog και αφού ξαράχνιασα είπα ότι ήρθε η ώρα να γράψω. Ίσως να το είχα πει και πριν, την ώρα που ήμουν κουκουλωμένη στον καναπέ και προσπαθούσα να πάρω βαθιές αναπνοές. Μαντέψτε: δεν δούλεψε, γιατί να δουλέψει εξάλλου, η επικαιρότητα είναι αμείλικτη, ακόμα και να μην έχεις τα δικά σου προβλήματα, τα οποία μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στον κόσμο δεν είναι τίποτα, ακόμα κι αν απέχεις από τις ειδησεογραφικές εκπομπές, ακόμα κι αν κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι με μια μάσκα ύπνου και…

Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν είναι πλέον το ουράνιο ή όποιο άλλο χημικό στοιχείο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία ενός πυρηνικού εργοστασίου. Δεν είναι καν η συνταγή της γιαγιάς μου για τους κουραμπιέδες της. Είναι το θερμόμετρο υδραργύρου που μού έχει μείνει προικιό από εικοσαετίας και που αν σπάσει δε θα αντικατασταθεί, διότι όπως όλοι ξέρουμε, η ΕΕ απαγόρευσε τα συγκεκριμένα θερμόμετρα για λόγους ασφαλείας. Το προικιό μου ωστόσο είναι ακόμα λειτουργικό, το προσέχουμε σαν τα μάτια μας και είναι το μόνο που μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα “πυρετός ή δέκατα”, να μας δώσει μια υπεύθυνη απάντηση, να ξέρουμε αν βγήκαμε νοκ-άουτ ή αν έχουμε…

Έχω έναν φανταστικό φίλο, με τη διπλή έννοια του χαρακτηρισμού. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά αν υπήρχε θα ήταν τέλειος. Και θα ήταν τέλειος ακριβώς γιατί είναι γεμάτος ατέλειες. Κοιτάει τα πάντα με μισό μάτι, είναι μεν ευγενικός αλλά δε μπορεί να ακούει αρλούμπες, έχει βαθιά γνώση του πολυεπίπεδου αντικειμένου του, είναι καλός συνεργάτης, είναι λίγο (βασικά είναι πάρα πολύ) μουντρούχος – υπάρχει δε αιτιολόγηση για όλα αυτά και θα τη βρείτε στο The West Wing, ιδίως στις πρώτες τρεις σεζόν της σειράς του Aaron Sorkin. Καμιά φορά λοιπόν κοιμάμαι “κανονικός” άνθρωπος και ξυπνάω “Τόμπι” ή μάλλον αυτά που συμβαίνουν στην πορεία της ημέρας με κάνουν να μοιάζω πολύ με…