Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν είναι πλέον το ουράνιο ή όποιο άλλο χημικό στοιχείο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία ενός πυρηνικού εργοστασίου. Δεν είναι καν η συνταγή της γιαγιάς μου για τους κουραμπιέδες της. Είναι το θερμόμετρο υδραργύρου που μού έχει μείνει προικιό από εικοσαετίας και που αν σπάσει δε θα αντικατασταθεί, διότι όπως όλοι ξέρουμε, η ΕΕ απαγόρευσε τα συγκεκριμένα θερμόμετρα για λόγους ασφαλείας. Το προικιό μου ωστόσο είναι ακόμα λειτουργικό, το προσέχουμε σαν τα μάτια μας και είναι το μόνο που μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα “πυρετός ή δέκατα”, να μας δώσει μια υπεύθυνη απάντηση, να ξέρουμε αν βγήκαμε νοκ-άουτ ή αν έχουμε…

Έχω έναν φανταστικό φίλο, με τη διπλή έννοια του χαρακτηρισμού. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά αν υπήρχε θα ήταν τέλειος. Και θα ήταν τέλειος ακριβώς γιατί είναι γεμάτος ατέλειες. Κοιτάει τα πάντα με μισό μάτι, είναι μεν ευγενικός αλλά δε μπορεί να ακούει αρλούμπες, έχει βαθιά γνώση του πολυεπίπεδου αντικειμένου του, είναι καλός συνεργάτης, είναι λίγο (βασικά είναι πάρα πολύ) μουντρούχος – υπάρχει δε αιτιολόγηση για όλα αυτά και θα τη βρείτε στο The West Wing, ιδίως στις πρώτες τρεις σεζόν της σειράς του Aaron Sorkin. Καμιά φορά λοιπόν κοιμάμαι “κανονικός” άνθρωπος και ξυπνάω “Τόμπι” ή μάλλον αυτά που συμβαίνουν στην πορεία της ημέρας με κάνουν να μοιάζω πολύ με…

Άλλαξε ο καιρός, από εκεί που κυκλοφορούσαμε με το βρακί και το αθλητικό σουτιέν στο σπίτι, εν μία νυκτί περάσαμε στο κουβερτάκι, και την αμέσως επόμενη στο κοντομάνικο πιτζαμάκι την ώρα του ύπνου και τη φόρμα μέσα στο σπίτι. Τη φόρμα της καραντίνας, φυσικά (μία από όλες για την ακρίβεια), που προχτές σκέφτηκα ότι υπάρχει μια αόρατη δύναμη που με συγκρατεί από το να την κάνω λωρίδες. Θα μου πεις, τι σου φταίει, αγάπη μου, το τσίτι για την καραντίνα, σε τίποτα δε μου φταίει θα σου πω εγώ, απλά έτσι μού πέρασε μια σκέψη από το μυαλό, τι θα συνέβαινε εάν, και τα τοιαύτα.       Πλέον δεν…

Έχει Ευρωμπάσκετ, μόλις ξεκίνησε το Γαλλία – Σλοβενία, τι ρωτάτε με ποιους είμαστε, με τους Γάλλους φυσικά, αν είχαν δημιουργήσει οι Σλοβένοι το καμαμπέρ θα ήμασταν μαζί τους, αλλά δεν το δημιούργησαν, έτσι πάνε αυτά. Πάει ο Σλοβένος γύρω γύρω από τη γραμμή των 6,25, κάνει δυο βήματα μπροστά, είναι αφύλαχτος, σουτάρει για 2, έξω, δεν ήταν ζυγισμένη η βολή, από δυο μέτρα απόσταση φαινόταν. Πήραν τώρα ένα φάουλ, ίσως μπουν οι βολές και παρηγορηθούν που τους ρίχνει ένα δεκάρι ο “κοκ σπορτίφ”.   Μετά τις φετινές διακοπές ένιωσα ότι ξεκουράστηκα, όχι για πάρα πολύ, δεν είμαστε και απόγονοι του Νιάρχου, αλλά κάτι έκανα, δεν γύρισα μουρμουρίζοντας “την τύχη μου…

Οι τελευταίες απολύτως ξέγνοιαστες διακοπές που έχω κάνει έπρεπε να ήταν το 2010. Ψέματα, ούτε τότε ήταν εντελώς ξέγνοιαστες, κάποιος είχε φροντίσει να μου “φάει” μια βδομάδα άδειας χωρίς ουσιώδη λόγο, αλλά τέλος πάντων, παντρευόταν η Ιωάννα, είχαμε πάει στα Χανιά, μεγάλη παρέα, όσοι ήθελαν πήγαιναν μεγάλες εκδρομές, όσοι δεν ήθελαν πήγαιναν στις κοντινές παραλίες, χωρίς γκρίνιες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προβλήματα. Είχαμε μαζί μας κι έναν φουσκωτό κροκόδειλο, καθώς και μια σειρά από CD με δικές μου playlists – κυρίως διότι δεν είναι δυνατόν να παντρεύεται η άλλη και να μην έχουμε έτοιμο προς ακρόαση ανά πάσα στιγμή το “Θα ντυθώ γαμπρός” του Αντύπα. Έκτοτε έχω ένα κάπως μεγάλο κενό…

Θυμάσαι παλιά που ξενυχτούσαμε ως τις 5 το πρωί, γυρνούσαμε σπίτι για χαμόμηλο επειδή είχε κλείσει ο λαιμός μας να τραγουδάμε τα “Θαλασσόξυλα” του Χρήστου Πάζη, κοιμόμασταν 3 ώρες και μετά πηγαίναμε στη Σχολή σαν να μην τρέχει τίποτα; Εγώ, πάντως, δεν το ξεχνάω, ποτέ δε θα το ξεχάσω, όχι μόνο γιατί τα “Θαλασσόξυλα” ήταν μεγάλο σουξέ στα early 00s, αλλά επειδή εγώ η ίδια ήμουν μεγάλο σουξέ την ίδια περίοδο. Δεν κουραζόμουν με τίποτα, άντεχα την ταλαιπωρία, τα ξενύχτια, τα βάρβαρα βαρετά μαθήματα της Σχολής, γενικώς ‘βαστούσα γερά’. Όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές φυσικά και χασμουριέμαι, είναι 4 παρά (το μεσημέρι, προφανώς), έχω δει δυο επεισόδια The Golden…

Πέρασε ένας μήνας, κι αν ήμουν ο Γιώργος ο Νταλάρας θα συνέχιζα με το στίχο “οι μηχανές σκουριάζουν”, πράγμα που κατά μία έννοια συμβαίνει στο σώμα μου όσο περνάει ο καιρός, άσχετα αν πλέον το έχω αποδεχτεί και βρίσκομαι στα όρια του “δεν θα σκάσω κιόλας” ως προς το καυτό ζήτημα της τρέχουσας καθημερινότητάς μου. Φυσικά και μιλάω εκ του ασφαλούς, το έχω ξαναπεί, έχουμε τέσσερα γονιμοποιημένα ωάρια στην κατάψυξη, συνεπώς και τίποτα να μη μαζέψω από εδώ και μπρος θα προχωρήσουμε με αυτά, και πάλι όμως κανείς δε μπορεί να με διαβεβαιώσει – ούτε καν κοτζάμ Νταλάρας – πως όλα θα πάνε όπως τα θέλω.     Ενιγουέι, με…

Το μεσημέρι του Σαββάτου βαριόμασταν να μαγειρέψουμε. Μπορεί να είχε έξω 23 βαθμούς, αλλά μού είχε “κολλήσει” να φάω γιουβαρλάκια, από αυτά τα μαλακά με το ελάχιστο ρύζι μέσα, και το πλούσιο αυγολέμονο που ποτέ δεν μπορώ να πετύχω – όχι πως πετυχαίνω τα γιουβαρλάκια, προς Θεού, τα πετάς στον τοίχο και γυρίζουν πίσω, όποτε θέλουν στο Ρολάν Γκαρός μπορώ να τους παραχωρήσω 4 κιλά ψημένα, έτοιμα. Η ταβέρνα του κέντρου της Αθήνας, αυτή που αν ποτέ κλείσει (κουνηθείτε από τη θέση σας) θα πεινάσει πολύς κόσμος, είχε εκείνη την ωραία άπλα και την ησυχία που ενίοτε διέκοπτε η μουσική, το συνηθισμένο πρόγραμμα που αποτελείται από το λεγόμενο “έντεχνο” και…

Πότε είχαμε Απρίλιο, πότε μπήκε ο Οκτώβριος αντί για τον Μάιο, τι ψύχρα είναι αυτή, τι μπουφάν να πάρω τώρα που θα πάω στην λαϊκή, γιατί φύλαξα τις ομπρέλες και το λεπτό πάπλωμα, γιατί κάνει καριέρα ο Ansel Elgort (άσχετο, μα ταυτόχρονα πάντα σχετικό), η Ντενίση είναι αυτή στην Μενεγάκη; Όχι ρε γαμώτο και πρέπει να βγω έξω, έχω μίτινγκ στις 2 και δε θα προλάβω αν δε φύγω τώρα, συγγνώμη, φοράει μπεζ αρβυλομποτάκι η Μιμή, θα τρελαθώ, μήπως αλλάξω το μίτινγκ, τώρα που το ξανασκέφτομαι;         Η ζωή με τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι γεμάτη ερωτήσεις, κάποιες οριακά χαζές, κάποιες απόλυτα δικαιολογημένες και – οι…