Το τελευταίο πράγμα που ξεπρόβαλε μέσα από το κουτί της Πανδώρας ήταν, όπως όλοι ξέρουμε, η ελπίδα. Από όταν είχα πρωτοδιαβάσει τον μύθο ως παιδί είχα προβληματιστεί σχετικά με την αξία της ελπίδας και το τι καλό ή κακό μπορεί να συνεπάγεται, ανάλογα με το εκάστοτε πρόβλημα, τις περιρρέουσες συνθήκες και τον κάθε άνθρωπο, πλέον όμως είμαι σίγουρη πως πρόκειται περί καριόλας (πάρντον μάι φρεντς).         Μετά την επιτυχημένη κατάψυξη της βλαστοκύστης (ωραία λέξη, τη λες και γεμίζει το στόμα σου), ένα τόσο απρόσμενα ευχάριστο γεγονός (ίσως και το μόνο ως εκείνη την ώρα για το 2021) περίμενα χαλαρά την επόμενη περίοδό μου, ελπίζοντας ότι μέχρι το…

Στην πορεία της συνειδητοποίησης ότι πράγματι, θα δυσκολευτείς πάρα πάρα πολύ να μείνεις έγκυος και ίσως να μη σου συμβεί και ποτέ κάτι τέτοιο, έχεις μεταξύ άλλων να αντιμετωπίσεις τον κόσμο που προχωράει ανεξάρτητα από τα δικά σου προβλήματα. Φίλοι και γνωστοί γεννάνε, μεγαλώνουν τα παιδιά, τους, τούς κάνουν γενέθλια και γιορτές – με εκείνα τα γλυκούτσικα cake pops που τρως σαν να μην υπάρχει αύριο – τά στέλνουν στο γυμνάσιο, τα πηγαινοφέρνουν στα αγγλικά και τα τάε κβο ντο και όσο η ζωή συμβαίνει γύρω σου, εσύ προσπαθείς, περιμένεις και συμμετέχεις στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, εφόσον έχεις παραμείνει λειτουργική και δε σε έχουν καταβάλει (πολύ) διάφορες παρανοϊκές σκέψεις που…

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έχει συμπεριλάβει στο τηλεοπτικό του έργο μια φράση υπέροχη μέσα στην απλότητά της. “Θέλεις να πούμε αλήθειες”; Κανείς δεν είναι έτοιμος – τουλάχιστον στο έργο του σεναριογράφου – να απαντήσει με ειλικρίνεια σε αυτή την ερώτηση, η οποία, εδώ που τα λέμε, ίσως να έχει ρητορικό υπόβαθρο, σε κάθε περίπτωση όμως, καμιά φορά ίσως πρέπει να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και το στόμα μας, ντουντούκα, ώστε να ειπωθούν αυτές οι αλήθειες.      Μια από τις πτυχές του έγγαμου βίου που δε γνώριζα πως υπήρχαν πριν παντρευτώ είναι και αυτή της “εξωτερικής επίβλεψης φαινομένων εγκυμοσύνης”. Δηλαδή, είσαι με έναν άνθρωπο 122 χρόνια, και, συνήθως, “δεν ανοίγει…

“Γιατρέ μού ήρθε περίοδος”, είπα στο τηλέφωνο με τόσο καμάρι λες και μου είχε έρθει χαρτί να παρουσιαστώ στη NASA γιατί χωρίς εμένα δε θα μπορούσε να προχωρήσει κανένα διαστημικό πρόγραμμα σε ολόκληρη τη βάση του Χιούστον. Ήταν ένα Σάββατο στα τέλη του καλοκαιριού και τη Δευτέρα πρωί πρωί θα πήγαινα στο κέντρο για υπέρηχο. Ένα “επιτέλους” αντηχούσε συνέχεια μέσα μου, χωρίς φυσικά να έχω ξεχάσει Το Χαμένο Ωάριο του Αυγούστου, για το οποίο έπρεπε να γράψω ένα ποίημα, να φτιάξω ένα γλυπτό, να ζωγραφίσω έναν τοίχο, να κάνω κάτι τέλος πάντων για να επισφραγίσω την εμμονή μου με αυτά τα χαμένα κύτταρα.         Στο μεταξύ είχα…

Το πρωί που είχε προγραμματιστεί η ωοληψία ξύπνησα έχοντας δει 3-4 εφιάλτες, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στο ότι δεν έπρεπε να φάω τίποτα, ούτε καν να πιω νερό μέχρι να τελειώσει όλη η διαδικασία. Στις 8 ήμασταν στο κέντρο γονιμότητας και μόλις δώσαμε τα στοιχεία μας και τα απαραίτητα έγγραφα (ληξιαρχική πράξη γάμου και ταυτότητες) συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε κάνει τον προγεννητικό έλεγχο, δηλαδή τις εξετάσεις που σού δείχνουν, μεταξύ άλλων, αν έχεις ηπατίτιδα, AIDS, στίγμα, κ.ο.κ. “Σας ορκίζομαι στο Cosmopolitan”, πήγα να πω, “στίγμα δεν έχω, είναι καρατσεκαρισμένο”, και έσπευσα να το δηλώσω διότι φοβήθηκα ότι δε θα προχωρούσαμε στην ωοληψία – και τζάμπα θα πήγαινε πάλι…

Κάποιοι το γράφουν με ύψιλον, κάποιοι με βήτα, εγώ επιμένω στην πρώτη εκδοχή, δεν ξέρω αν πρόκειται για νεολογισμό, βαριέμαι και να το ψάξω έτσι όπως είμαι τώρα, όπως και να ‘χει για το ίδιο πράγμα μιλάμε, για ένα ωάριο που πρέπει να κυνηγήσεις και να “αρπάξεις” τη σωστή ώρα.       Πέρασαν κάμποσες ημέρες από την ιατρική ετυμηγορία σχετικά με την τρέχουσα αναπαραγωγική μας ικανότητα και όταν μου ήρθε περίοδος πήραμε τηλέφωνο τον δόκτορα για να μάθουμε ποια θα ήταν η διαδικασία του φυσικού κύκλου. Καταρχάς μού έδωσε clomiphen, κάτι που ακούγεται μεν σαν στοματικό διάλυμα, ωστόσο είναι ελαφριές, πολύ ελαφριές ορμόνες σε χάπια, που βοηθούν στην ωορρηξία…

Παλιά, προ COVID δηλαδή, όταν πήγαινες τις οποιεσδήποτε εξετάσεις σου στον οποιονδήποτε γιατρό, εκτός αν ο ίδιος ήταν πρωταθλητής πόκερ ή παντελώς αναίσθητος, με το που έστρεφε το βλέμμα του στα χαρτιά, μπορούσες πάνω κάτω να καταλάβεις από το ύφος του αν ήταν ok τα πράγματα ή αν π.χ. θα άκουγες ότι πρέπει να κόψεις τις γαρδούμπες γιατί “πού πας με 400 τριγλυκερίδια 30 χρονών άνθρωπος”. Πλέον, με τις μάσκες, αυτό είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο, από την άλλη όμως ούτε εσύ φαίνεσαι να ξεροκαταπίνεις στα μέτρια προς κακά νέα που θα σου πει.       Όταν βγήκαν οι εξετάσεις μας, έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό και ξύπνησα πρωί…