Θυμάσαι παλιά που ξενυχτούσαμε ως τις 5 το πρωί, γυρνούσαμε σπίτι για χαμόμηλο επειδή είχε κλείσει ο λαιμός μας να τραγουδάμε τα “Θαλασσόξυλα” του Χρήστου Πάζη, κοιμόμασταν 3 ώρες και μετά πηγαίναμε στη Σχολή σαν να μην τρέχει τίποτα; Εγώ, πάντως, δεν το ξεχνάω, ποτέ δε θα το ξεχάσω, όχι μόνο γιατί τα “Θαλασσόξυλα” ήταν μεγάλο σουξέ στα early 00s, αλλά επειδή εγώ η ίδια ήμουν μεγάλο σουξέ την ίδια περίοδο. Δεν κουραζόμουν με τίποτα, άντεχα την ταλαιπωρία, τα ξενύχτια, τα βάρβαρα βαρετά μαθήματα της Σχολής, γενικώς ‘βαστούσα γερά’. Όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές φυσικά και χασμουριέμαι, είναι 4 παρά (το μεσημέρι, προφανώς), έχω δει δυο επεισόδια The Golden…

Πέρασε ένας μήνας, κι αν ήμουν ο Γιώργος ο Νταλάρας θα συνέχιζα με το στίχο “οι μηχανές σκουριάζουν”, πράγμα που κατά μία έννοια συμβαίνει στο σώμα μου όσο περνάει ο καιρός, άσχετα αν πλέον το έχω αποδεχτεί και βρίσκομαι στα όρια του “δεν θα σκάσω κιόλας” ως προς το καυτό ζήτημα της τρέχουσας καθημερινότητάς μου. Φυσικά και μιλάω εκ του ασφαλούς, το έχω ξαναπεί, έχουμε τέσσερα γονιμοποιημένα ωάρια στην κατάψυξη, συνεπώς και τίποτα να μη μαζέψω από εδώ και μπρος θα προχωρήσουμε με αυτά, και πάλι όμως κανείς δε μπορεί να με διαβεβαιώσει – ούτε καν κοτζάμ Νταλάρας – πως όλα θα πάνε όπως τα θέλω.     Ενιγουέι, με…

Το μεσημέρι του Σαββάτου βαριόμασταν να μαγειρέψουμε. Μπορεί να είχε έξω 23 βαθμούς, αλλά μού είχε “κολλήσει” να φάω γιουβαρλάκια, από αυτά τα μαλακά με το ελάχιστο ρύζι μέσα, και το πλούσιο αυγολέμονο που ποτέ δεν μπορώ να πετύχω – όχι πως πετυχαίνω τα γιουβαρλάκια, προς Θεού, τα πετάς στον τοίχο και γυρίζουν πίσω, όποτε θέλουν στο Ρολάν Γκαρός μπορώ να τους παραχωρήσω 4 κιλά ψημένα, έτοιμα. Η ταβέρνα του κέντρου της Αθήνας, αυτή που αν ποτέ κλείσει (κουνηθείτε από τη θέση σας) θα πεινάσει πολύς κόσμος, είχε εκείνη την ωραία άπλα και την ησυχία που ενίοτε διέκοπτε η μουσική, το συνηθισμένο πρόγραμμα που αποτελείται από το λεγόμενο “έντεχνο” και…

Πότε είχαμε Απρίλιο, πότε μπήκε ο Οκτώβριος αντί για τον Μάιο, τι ψύχρα είναι αυτή, τι μπουφάν να πάρω τώρα που θα πάω στην λαϊκή, γιατί φύλαξα τις ομπρέλες και το λεπτό πάπλωμα, γιατί κάνει καριέρα ο Ansel Elgort (άσχετο, μα ταυτόχρονα πάντα σχετικό), η Ντενίση είναι αυτή στην Μενεγάκη; Όχι ρε γαμώτο και πρέπει να βγω έξω, έχω μίτινγκ στις 2 και δε θα προλάβω αν δε φύγω τώρα, συγγνώμη, φοράει μπεζ αρβυλομποτάκι η Μιμή, θα τρελαθώ, μήπως αλλάξω το μίτινγκ, τώρα που το ξανασκέφτομαι;         Η ζωή με τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι γεμάτη ερωτήσεις, κάποιες οριακά χαζές, κάποιες απόλυτα δικαιολογημένες και – οι…

“Εμένα μη μού βάλεις κρασί, μάλλον θα κάνω ωοληψία την επόμενη εβδομάδα“. Πρέπει να το είπα συνολικά καμιά σαρανταριά φορές σε διάφορες περιστάσεις πριν φτάσει εκείνη η μέρα, χωρίς να είμαι σίγουρη ούτε για το αν θα προλαβαίναμε το ωάριο, ούτε για το κατά πόσο ένα ποτήρι κρασί θα έκανε κάτι κακό σε αυτό. Όταν έχεις φτάσει σε χ αριθμό ωοληψιών, είτε δεν σε νοιάζει πλέον ιδιαίτερα το τι τρως/ πίνεις/ κάνεις πριν από αυτές, είτε σε νοιάζει ακόμα περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα ξεχνάς κάποια πράγματα – ή αυτό νομίζεις τουλάχιστον.       Μετά από έναν κύκλο σαράντα ημερών, είχε έρθει η περίοδος του Απριλίου και τον Μάρτιο τον πηδήξαμε…

Ο Μάρτιος είναι, λέει, ο μήνας ευαισθητοποίησης για την ενδομητρίωση. Μια ΜΚΟ στην Αμερική αποφάσισε πριν χρόνια να λανσάρει μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης του κοινού κάθε Μάρτιο και έτσι σιγά σιγά έγιναν της μόδας (με την απόλυτα καλή έννοια) παρόμοιες ενέργειες σε άλλες χώρες. Να πω την μαύρη την αλήθεια, βέβαια, εγώ προσωπικά δεν τρελαίνομαι ούτε με τις Παγκόσμιες Ημέρες Ευαισθητοποίησης Για Το Οτιδήποτε, ούτε για τους παρόμοιας σημειολογίας μήνες. Κάποια πράγματα πιστεύω πως πρέπει να τα συζητάμε και να έρχονται στην επιφάνεια πιο συχνά από ό,τι π.χ. κάθε Μάρτιο ή σε κάθε περίπτωση κάποια στιγμή να μην υπάρχει η ανάγκη να μάς θυμίζουν αυτές οι Παγκόσμιες Ημέρες το τι…

Μετά την ωοληψία δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει ξανά περίοδος. Άλλες λένε ότι τους έχει έρθει μέσα σε δυο βδομάδες, άλλες σε τρεις, άλλες σε τέσσερις, “άλλες λένε ότι, άλλες λεν’ διότι”, τέλος πάντων, consensus δεν υπάρχει, διαφωτιστικές έρευνες δεν υπάρχουν (παρότι είναι τρομακτικά εύκολο να κρατήσεις αυτά τα στατιστικά), η περίοδος, και άρα ο νέος κύκλος πιθανής ωοληψίας, ο νέος κύκλος ελπίδας, σού έρχεται όποτε γουστάρει και όχι όποτε θα σε βόλευε ιδανικά.     Μετά την προηγούμενη επιτυχή ωοληψία, κρατούσα πολύ μικρό καλάθι ως προς το πότε θα μου ερχόταν ξανά περίοδος (δεν είμαστε όλοι τυχεροί σαν τον Γκαστόνε), έχοντας πάρει απόφαση ότι δε θα μου έκανε…

Είχαν περάσει τρεις μήνες από εκείνο το ραντεβού με τον γυναικολόγο. Οι εξετάσεις είχαν πραγματοποιηθεί, είχαν φωτοτυπηθεί, είχαν τοποθετηθεί στον φάκελο, είχαν ξεματιαστεί από τη γιαγιά της Πόπης (αυτό δεν το έλεγε κάποια εγκύκλιος, απλά πήρε την πρωτοβουλία η κυρία Καλλιόπη) και περίμεναν ήσυχα ήσυχα να κατατεθούν στην Επιτροπή. Το ραντεβού ήταν μια Τετάρτη στις 9:10. Ο Τάκης είχε κοιμηθεί 3 ώρες, αλλά το έπαιζε ακμαίος σαν τον Κωνσταντάρα στην πισίνα του Ύδρα Μπιτς, προφανώς για να μην αγχώσει κι άλλο την Πόπη. Έφτασαν στο κτίριο όπου στεγαζόταν η επιτροπή μισή ώρα πριν το ραντεβού, πάρκαραν και έτρεξαν στην είσοδο, όπου είχε ήδη αρχίσει να συνωστίζεται κόσμος. “Θα περιμένετε εδώ”,…