Πότε είχαμε Απρίλιο, πότε μπήκε ο Οκτώβριος αντί για τον Μάιο, τι ψύχρα είναι αυτή, τι μπουφάν να πάρω τώρα που θα πάω στην λαϊκή, γιατί φύλαξα τις ομπρέλες και το λεπτό πάπλωμα, γιατί κάνει καριέρα ο Ansel Elgort (άσχετο, μα ταυτόχρονα πάντα σχετικό), η Ντενίση είναι αυτή στην Μενεγάκη; Όχι ρε γαμώτο και πρέπει να βγω έξω, έχω μίτινγκ στις 2 και δε θα προλάβω αν δε φύγω τώρα, συγγνώμη, φοράει μπεζ αρβυλομποτάκι η Μιμή, θα τρελαθώ, μήπως αλλάξω το μίτινγκ, τώρα που το ξανασκέφτομαι;         Η ζωή με τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι γεμάτη ερωτήσεις, κάποιες οριακά χαζές, κάποιες απόλυτα δικαιολογημένες και – οι…

“Εμένα μη μού βάλεις κρασί, μάλλον θα κάνω ωοληψία την επόμενη εβδομάδα“. Πρέπει να το είπα συνολικά καμιά σαρανταριά φορές σε διάφορες περιστάσεις πριν φτάσει εκείνη η μέρα, χωρίς να είμαι σίγουρη ούτε για το αν θα προλαβαίναμε το ωάριο, ούτε για το κατά πόσο ένα ποτήρι κρασί θα έκανε κάτι κακό σε αυτό. Όταν έχεις φτάσει σε χ αριθμό ωοληψιών, είτε δεν σε νοιάζει πλέον ιδιαίτερα το τι τρως/ πίνεις/ κάνεις πριν από αυτές, είτε σε νοιάζει ακόμα περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα ξεχνάς κάποια πράγματα – ή αυτό νομίζεις τουλάχιστον.       Μετά από έναν κύκλο σαράντα ημερών, είχε έρθει η περίοδος του Απριλίου και τον Μάρτιο τον πηδήξαμε…

Ο Μάρτιος είναι, λέει, ο μήνας ευαισθητοποίησης για την ενδομητρίωση. Μια ΜΚΟ στην Αμερική αποφάσισε πριν χρόνια να λανσάρει μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης του κοινού κάθε Μάρτιο και έτσι σιγά σιγά έγιναν της μόδας (με την απόλυτα καλή έννοια) παρόμοιες ενέργειες σε άλλες χώρες. Να πω την μαύρη την αλήθεια, βέβαια, εγώ προσωπικά δεν τρελαίνομαι ούτε με τις Παγκόσμιες Ημέρες Ευαισθητοποίησης Για Το Οτιδήποτε, ούτε για τους παρόμοιας σημειολογίας μήνες. Κάποια πράγματα πιστεύω πως πρέπει να τα συζητάμε και να έρχονται στην επιφάνεια πιο συχνά από ό,τι π.χ. κάθε Μάρτιο ή σε κάθε περίπτωση κάποια στιγμή να μην υπάρχει η ανάγκη να μάς θυμίζουν αυτές οι Παγκόσμιες Ημέρες το τι…

Μετά την ωοληψία δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει ξανά περίοδος. Άλλες λένε ότι τους έχει έρθει μέσα σε δυο βδομάδες, άλλες σε τρεις, άλλες σε τέσσερις, “άλλες λένε ότι, άλλες λεν’ διότι”, τέλος πάντων, consensus δεν υπάρχει, διαφωτιστικές έρευνες δεν υπάρχουν (παρότι είναι τρομακτικά εύκολο να κρατήσεις αυτά τα στατιστικά), η περίοδος, και άρα ο νέος κύκλος πιθανής ωοληψίας, ο νέος κύκλος ελπίδας, σού έρχεται όποτε γουστάρει και όχι όποτε θα σε βόλευε ιδανικά.     Μετά την προηγούμενη επιτυχή ωοληψία, κρατούσα πολύ μικρό καλάθι ως προς το πότε θα μου ερχόταν ξανά περίοδος (δεν είμαστε όλοι τυχεροί σαν τον Γκαστόνε), έχοντας πάρει απόφαση ότι δε θα μου έκανε…

Είχαν περάσει τρεις μήνες από εκείνο το ραντεβού με τον γυναικολόγο. Οι εξετάσεις είχαν πραγματοποιηθεί, είχαν φωτοτυπηθεί, είχαν τοποθετηθεί στον φάκελο, είχαν ξεματιαστεί από τη γιαγιά της Πόπης (αυτό δεν το έλεγε κάποια εγκύκλιος, απλά πήρε την πρωτοβουλία η κυρία Καλλιόπη) και περίμεναν ήσυχα ήσυχα να κατατεθούν στην Επιτροπή. Το ραντεβού ήταν μια Τετάρτη στις 9:10. Ο Τάκης είχε κοιμηθεί 3 ώρες, αλλά το έπαιζε ακμαίος σαν τον Κωνσταντάρα στην πισίνα του Ύδρα Μπιτς, προφανώς για να μην αγχώσει κι άλλο την Πόπη. Έφτασαν στο κτίριο όπου στεγαζόταν η επιτροπή μισή ώρα πριν το ραντεβού, πάρκαραν και έτρεξαν στην είσοδο, όπου είχε ήδη αρχίσει να συνωστίζεται κόσμος. “Θα περιμένετε εδώ”,…

“Έλα αύριο να σε δω πάλι και την Δευτέρα λογικά θα το βγάλουμε”. Κοιτούσα τον γιατρό αποβλακωμένη για λίγα δευτερόλεπτα. “Δηλαδή κατεβαίνει κανονικά, μπορούμε να το βγάλουμε, ναι, έλα κι αύριο να σε δω να οριστικοποιήσουμε την ωοληψία την Δευτέρα”.     ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΓΙΑΓΚΟ, ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΟΥΜΕ;   Είχαν περάσει σχεδόν 4 μήνες από την τελευταία φορά που είχα καταφέρει να κάνω ωοληψία, και μάλιστα τη μοναδική ωοληψία που είχε καταλήξει ως τότε σε κατάψυξη βλαστοκύστης, και φυσικά δεν μπορούσα να επεξεργαστώ την πληροφορία ότι το σερί της γκαντεμιάς έσπαγε επιτέλους και ο οργανισμός μου είχε δεχτεί να συνεργαστεί με τις επιθυμίες μου.   Το πρωί…

Ο ταξιτζής μπερδεύτηκε, βασικά το GPS τόν μπέρδεψε, σε συνδυασμό με την εξαίσια, “haussmann-ική”, θα έλεγε κανείς ρυμοτομία της Αθήνας, του είπα “αφήστε με εδώ και θα το βρω, δίπλα πρέπει να είναι” και είχα δίκιο, δίπλα ήταν, έπρεπε να περάσεις πάνω από κάτι γρασίδια και κάτι πεσμένα – από το χιόνι λογικά – κλαδιά για να βρεθείς στην είσοδο. “Καλημέρα, καινούργια μου αγάπη”, σκέφτηκα μόλις έφτασα απέξω από τις νέες εγκαταστάσεις του κέντρου γονιμότητας, “μην ξανοίγεσαι, όμως, Κούλα”, συνέχισα να σκέφτομαι, και πάτησα το κουμπί του ασανσέρ με το δάχτυλο τυλιγμένο στο κασκόλ – μπικόζ κόβιντ.    Βγαίνοντας έξω από το ασανσέρ στον όροφο του κέντρου είδα μια πόρτα…