58. Σαν τα χιόνια

Εντάξει, έξι μήνες έλειψα και το κάνατε θέμα, δεν μπορεί δηλαδή ένας άνθρωπος να κάτσει λίγο μόνος του να σκεφτεί, να πάει διακοπές (για τον Αύγουστο λέω τώρα), να επιστρέψει στη δουλειά, να περάσει το φθινόπωρό του, να κάνει γιορτές (σιχαίνομαι, άλλη ιστορία αυτή), να αλλάξει χρονιά και μετά να εμφανιστεί στο μπλογκ του; Και να το λέει ακόμα μπλογκ, 62 χρόνια μετά το πρώτο ποστ που αναρτήθηκε ποτέ από μπλόγκερ;

Μπορεί, δεν μπορεί, τώρα το έκανα, δεν ήθελα να σας εγκαταλείψω έτσι, παρότι έκανα μερικά updates στο Instagram, αλλά το χεράκι μου, εκτός των άλλων, δεν με άφηνε να γράψω όσο θέλω. Μιλάμε για τη γνωστή τενοντίτιδα ντε Κερβέν, που προέκυψε πιθανότατα από την εκτεταμένη χρήση του κινητού τηλεφώνου και εξαιτίας της οποίας άρχισα να ψάχνω διάφορα θέματα που θα μπορούσαν να έχουν σχέση με τη γονιμότητά μου – ή μάλλον με την έλλειψή της.

Οι ρευματολογικές παθήσεις που καμιά φορά κοιμούνται μέσα στο σώμα μας μπορεί να είναι αιτίες υπογονιμότητας, αλλά αυτό θα σας το απαντήσω (ενδεχομένως, όρκο δεν παίρνω) τον επόμενο μήνα, όταν και εφόσον χρειαστεί να κάνω εξετάσεις ή τέλος πάντων όταν θα πάω με το καλό στον ρευματολόγο που ασχολείται με τέτοια θέματα και μου πει την άποψή του.

Σήμερα ήρθα εδώ, ψάχνοντας ποιοι είναι οι κωδικοί για να κάνω login (ντρέπομαι, αλήθεια), για να σας μιλήσω για κάτι άλλο: Το πώς παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις στη ζωή μας. Μιας και δεν έχω την Μαρούσκα να σημειώνει, τα γράφω εδώ. Κι αν κάπως σας βοηθήσει όλη αυτή η ισορροπημένη παράνοια που ζω, θα χαρώ πάρα πολύ.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος, όταν έχεις απομείνει με λίγα κατεψυγμένα αυγά; Το τι θα κάνεις με αυτά. Θα τολμήσεις να τα βάλεις, περιμένοντας με αισιοδοξία ότι θα πιάσουν ή θα περιμένεις και θα καθυστερείς με κάθε τρόπο τη διαδικασία, επειδή φοβάσαι τις μέρες που θα ‘ρθουν, όπως τραγουδούσαν και οι ΟΝΕ; Εγώ φοβόμουν και φοβάμαι ακόμα, απλά φοβάμαι με διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή μετά από αρκετούς μήνες σκέψεων και συσκέψεων (με τον εαυτό μου και τον άνθρωπό μου), ένα άσχετο γεγονός με βοήθησε να αποφασίσω τι θα κάνω.

Γι’ αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τα απανταχού τζάκια του λεκανοπεδίου της Αττικής, εξαιτίας των οποίων το αλλεργικό μου άσθμα δεν άνθισε απλώς τις ημέρες των γιορτών, αλλά μου προκάλεσε μία ωραιότατη αλλεργική βρογχίτιδα, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να μιλήσω, να βήχω σαν την γαϊδάρα και να υποφέρω, εκτός των άλλων επειδή έπρεπε να παίρνω κορτιζόνη. Για να καταλάβετε τι εννοώ, στα τραπεζώματα των γιορτών έφαγα από δυο μπουκιές σαλάτα και λίγο κοτόπουλο – κι αυτό ήταν όλο. Κομμένο το αλάτι – που εμένα δεν με νοιάζει, αλλά όλα τα τρόφιμα περιέχουν χλωριούχο νάτριο (ναι, ξέρω χημεία και θέλω να ξέρετε ότι ξέρω χημεία), έστω και σε μικρή συγκέντρωση, πράγμα που σημαίνει ΠΡΗΞΙΜΟ σε βαθμό ζέπελιν. Το ίδιο ισχύει και για τη ζάχαρη, φυσικά.

Αφού λοιπόν πέρασα μερικές μέρες με φρυγανιές – πριονίδια, γιαούρτι χαμηλών λιπαρών, κότατζ τσιζ και άπαχο κρέας, ενώ ταυτόχρονα ζαλιζόμουν δίχως τέλος, διότι έχω υπόταση και δεν την παλεύω καθόλου όταν η διατροφή μου δεν διαθέτει μία τσαχπινιά, αποφάσισα ότι δεν θέλω να υποβάλω το σώμα μου σε πολλές ταλαιπωρίες, όσον αφορά στο θέμα της γονιμότητας.

Συγκεκριμένα, επειδή ήδη έχουμε κάνει ένα πρωτόκολλο με κορτιζόνη, διερευνητικά, για την περίπτωση που τα natural killers παίζουν πράγματι κάποιο ρόλο στο θέμα της επιβίωσης των εμβρύων κι επειδή, αν ο ρευματολόγος κρίνει ότι πρέπει να ακολουθήσω μία τέτοια αγωγή πριν την εμβρυομεταφορά – σε συνεννόηση, πάντα, με τον γυναικολόγο μου – θα ζήσω ροκ στιγμές, αποφάσισα ότι δίνω ακόμα μία ευκαιρία στον εαυτό μου και αυτό το βασανισμένο κορμί. Όταν έρθει η ώρα να κάνουμε την – τελευταία, όπως όλα δείχνουν – εμβρυομεταφορά, αφού τα αυγά είναι τρία και πλέον έχω πατήσει τα 40, άρα θα μου τα βάλουν όλα μαζί, εκτός απροόπτου, θα πάρω κορτιζόνη και ό,τι άλλο κέρατο χρειαστεί, θα κάνω υπομονή, θα περάσω τη διαδικασία και ό,τι γίνει.

Αν πιάσουν, πιάσανε. Αν δεν πιάσουν, αν δεν υπάρχει άλλος, σοβαρός λόγος υγείας, δεν ξαναπερνάω τέτοιο πράγμα. Θα μου πεις, εκεί έξω υπάρχει κόσμος που ταλαιπωρείται για μήνες, όχι μόνο με κορτιζόνες και λοιπές θεραπείες, με το οτιδήποτε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό. Έγκωσα. Υποφέρω. Δεν θα θυσιάσω την ψυχική μου υγεία για την όποια πιθανότητα να μείνω έγκυος με άλλο τρόπο, πέραν της μίας – μάλλον – προσπάθειας που μου απομένει.

Και να σας πω και κάτι; Καλά κάνω. Η κορτιζόνη μου έχει σώσει τη ζωή στο παρελθόν, κι όχι μόνο μία φορά, αλλά δεν θέλω να μπαίνω διαρκώς σε αυτές τις διαδικασίες. Και αν δεν πιάσουν τα αυγά, θα δούμε τι θα κάνουμε. Φυσικά, όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι απλώς ευχολόγια και η ζωή να τα φέρει αλλιώς. Αν όμως έχω τη δυνατότητα, σας το λέω, μία φορά θα κάνω ακόμα το πρωτόκολλο για τα natural killers και μετά τέλος.

Αυτά είχα να δηλώσω, να προσέχετε τους εαυτούς σας και να τους δίνετε χρόνο. Δεν τα γιατρεύει όλα, αλλά κάπως απαλύνει τους φόβους σας/μας. Σαν τα χιόνια ήρθα κι εγώ, ελπίζω να μη χρειαστεί να χιονίσει ξανά τον επόμενο μήνα για να επανεμφανιστώ. Εντωμεταξύ ούτε τα χιόνια τα θέλω, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία, ίσως την πούμε κάποια στιγμή, ανεξάρτητα από το αν θα έχω γίνει μάνα ή όχι.