57. Το φρικτό ρούτερ

Στο σπίτι μας η σύνδεση του Ίντερνετ είναι φρικτή. Πας να ψάξεις κάτι στο Google, κι αν δεν έχει κέφια το ρούτερ, περιμένεις ως και δεκαπέντε δευτερόλεπτα να φορτώσει. Αν είσαι από τους ανθρώπους που έχουν ανοιχτά πολλά tabs, καλή ώρα, ο browser κολλάει κάθε μισή ώρα και, αθροιστικά αν θέλεις π.χ. να γράψεις ένα κείμενο, δεν ξέρω πόσα λεπτά από τη ζωή σου χάνεις κοιτώντας την οθόνη μέχρι να ξεκολλήσει – όσο παράλληλα σκέφτεσαι να της δώσεις μια ξανάστροφη να ξεκολλήσει αυτή κυριολεκτικά. Ένα ακόμα φρικτό πράγμα που συμβαίνει στο σπίτι αυτές τις μέρες είναι η φασαρία που έρχεται από την ανακαίνιση του πέμπτου, το καφενείο απέναντι και το φαναρτζίδικο από κάτω. Ακούω ήχους που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Σαν να κάνεις καθαρισμό στον οδοντίατρο, αλλά σε Skoda Octavia και όχι σε οδοντοστοιχία. Εργαλεία στριγγλίζουν, σκούπες ρουφάνε τα θεμέλια της πολυκατοικίας, τρυπάνια κοπανάνε ντουλάπια (από τα φτηνά, airbnb θα γίνει ο 5ος, δε θα το κάνουν και παλατάκι), λαμαρίνες ξεκολλάνε από ρόδες, και η ιδιοκτήτρια του καφενείου φωνάζει συνέχεια “μαλάκας είσαι;”. Σίγουρα κάποιος είναι μαλάκας, ίσως και παραπάνω από ένα άτομο, αν το σκεφτείς με βάση τη στατιστική επιστήμη.

Έχουν περάσει δυο μήνες, αν θυμάμαι καλά, από όταν πήρα τα αποτελέσματα για τα Natural Killers και από τότε είναι σαν να μην έχω κάνει ποτέ IVF. Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί υπάρχουν πράγματα που μπορούν να με “τριγκάρουν”, όπως λένε και οι νέοι, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο παλιά, και όχι τόσο συχνά. Πιο πολύ σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω για μια μαστογραφία και έναν υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας, προληπτικά, παρά το ότι έχουν μείνει τρία έμβρυα στα αζήτητα, εκεί που ο καημός μου τη μισή μέρα ήταν το τι θα κάνουμε μ΄αυτά και κυρίως πότε θα το κάνουμε. Άστα εκεί μωρέ, τίποτα δεν παθαίνουν, αυτό σκέφτομαι και μπαίνω στο λεωφορείο να πάω στη δουλειά, περνώντας έξω από την κλινική, κι ούτε σκέφτομαι τα ψυγεία με το γενετικό μας υλικό. Σαν να περνάω μπροστά από το σουπερμάρκετ. Επειδή κάποτε ψώνισα ένα σκιπ σε προσφορά με δώρο ένα πυρέξ δε σημαίνει πως πρέπει να το σκέφτομαι συνέχεια.

Αυτή η απάθεια ίσως να προέκυψε από τον υφέρποντα φόβο ότι, έχοντας μόλις τρία στο ψυγείο, αν αυτά χρησιμοποιηθούν και δεν πάει καλά η φάση, θα πάρουμε “τα τρία”, με τη μεταφορική τους έννοια. Είναι σαν να έχεις λίγο παγωτό στην κατάψυξη για μια δύσκολη ώρα. Απεύχεσαι το να έρθει αυτή η δύσκολη ώρα, γιατί άμα το φας, μετά δε θα έχεις παγωτό – και το συγκεκριμένο είδος στο κουβαλούσε η θειά σου από τη Δροσιά πηγαίνοντας με 120 στην Εθνική για να μη λιώσει, καθώς ήταν παραγγελιά δικιά σου. Και στη Δροσιά ξαναπάς, το χειρουργικό κρεβάτι όμως για ωοληψία, το έχεις αποκλείσει. Έβλεπα μια σειρά προχτές, όπου ένας ηθοποιός βρίσκεται σε τεχνητό κώμα και τον ξυπνάνε. Καθώς άνοιγε τα μάτια του θορυβήθηκα. Κάπως έτσι τα άνοιγα κι εγώ όταν ξυπνούσα από τη μέθη στις ωοληψίες και για λίγη ώρα δεν ήξερα πού είμαι. Γιατί, τώρα ξέρεις, θα μου πεις; Όχι, απλά υπάρχει ένα τρίποντο που πρέπει να προσπαθήσω να βάλω κάποια στιγμή και κωλώνω να το κάνω διότι δε θέλω άγχος στην παρούσα φάση. Κι επίσης, αν δε μπει, ακούς το buzzer beater και καταλαβαίνεις μια και καλή πως IVF, τέρμα. Και μόνο που μού περνάει ξυστά από το μυαλό μού ανεβαίνουν οι παλμοί, και να φανταστείτε πως είμαι βραδύκαρδη. Ναι, μπορεί και να φοβάμαι τον φόβο, το ξέρω. Συζητούσα με την Α. για το θέμα αυτό και της είπα, “ξέρεις τι θα γίνει, απλά θα ξυπνήσω ένα πρωί, θα πω πάμε να τα βάλουμε και ό,τι γίνει. Και μετά, ακόμα κι αν αποτύχουμε, θα είναι όλα ok”.

Έτσι είναι η εξωσωματική, κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου, στην αρχή σαν ενθουσιασμένος σκύλος που ανακάλυψε την ουρά του και στη συνέχεια σαν προβληματισμένος σκύλος που δεν ξέρει τι ακριβώς να την κάνει και, κυρίως, γιατί δε μπορεί να την γραπώσει ποτέ. Πόσο μεγάλη σημασία έχουν τα παιδιά για μένα; Γενικώς τεράστια. Εξακολουθώ να περνάω τέλεια μαζί τους. Αν δεν κάνουμε δικά μας, πάλι θα συνεχίσω να περνάω καλά με τα παιδιά των άλλων. Φοβάσαι μη γίνεις καμιά ξινή, περίεργη, αν δεν αποκτήσεις δικά σας; Όχι, η νταντά μου δεν είχε και ήταν ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο. Μήπως σε έπιασε η “κρίση των σαράντα”; Για τα “νέα σαράντα”, θα σας πω άλλη στιγμή. Αλλά δε νομίζω να με έπιασε, τουλάχιστον με την έννοια που νομίζουν οι περισσότεροι ότι εκδηλώνεται μια τέτοια κρίση. Τι θα κάνω; Τι να σας πω, καταρχάς απόψε το Mega έχει “Γοργόνες και Μάγκες”, ίσως το ξαναδώ. Κατά δεύτερον, βγήκαν νέα επεισόδια The Witcher και κατά τρίτον περιμένουμε ένα παιδάκι απόψε σπίτι – με τους γονείς του – και ένα ακόμα να γυρίσει από το εξωτερικό – ομοίως. Προς το παρόν, θα αφήσω κάποιον άλλο να μιλήσει για μένα. Πήγαμε στη συναυλία του πριν από λίγες ημέρες, στην Τεχνόπολη, κι αυτό σφράγισε την είσοδό μου στα σαράντα, κι ας μην τα έχω κλείσει ακόμα επίσημα.

Η φάση ξεκίνησε πριν χρόνια ως εξής: “Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Κόρε. Ύδρο.” και συνεχίστηκε “Μα όσο κι αν θέλω να χορεύω σαν να μη με νοιάζει, ξέρω πως έχω ένα βαρίδι που πλακώνει την ψυχή μου“, “ήθελα να σου δώσω ό,τι έχω και δεν έχω μα αυτό που έχω είναι άγχος για το αύριο, για το τώρα, για το χτες, κατά μήκος και καθ’ ύψος“. Παιδιά, ό,τι γίνει. “Τον εαυτό μου βρίσκω σ’ αυτή την ανισόπεδη ντίσκο“. Ευτυχώς έχουμε ο ένας τον άλλο. Μόνο έτσι είναι όλα λιγότερο φρικτά. Όχι εσύ, ρούτερ.