55. Η Αιώνια Θαμπάδα ενός Κουρασμένου Μυαλού

Μετά την πρώτη εμβρυομεταφορά, που τελέστηκε με δόξα, τιμή και πολλή αναγούλα λόγω υπερκατανάλωσης νερού, γυρίσαμε σπίτι με μια λίστα από φάρμακα που έπρεπε να ξεκινήσω την επόμενη ημέρα, οδηγίες για ξεκούραση και όχι πολλά σούρτα – φέρτα μέσα στο σπίτι, καθώς και την υπόμνηση ότι στις 24 Μαρτίου έπρεπε να επισκεφτούμε ξανά το κέντρο, για να κάνω την εξέταση της β’ χοριακής γοναδοτροπίνης, η οποία θα έδειχνε αν είμαι έγκυος και, βασικά, πόσο έγκυος θα ήμουν, διότι τεχνικά μιλώντας υπήρχαν ήδη δύο έμβρυα στη μήτρα μου. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω την εξέταση στις 25, αλλά λόγω της εθνικής αργίας η Α. μού είχε πει να πάω στο Μικροβιολογικό μια μέρα νωρίτερα. Έντεκα μέρες ήταν, θα περνούσαν.

Το τι συμβαίνει στο σώμα σου όταν πραγματοποιήσεις μια εμβρυομεταφορά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Θεωρητικά, πάντα, και δεν ξέρω πόσα από αυτά συνέβησαν στη δική μου περίπτωση, την πρώτη μέρα τα έμβρυα προσπαθούν να πληθύνουν δια της διχοτόμησης, τη δεύτερη κολλάνε πάνω στο εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας, την τρίτη διεισδύουν στο ενδομήτριο, και γενικώς φέρνουν εις πέρας το κρίσιμο έργο του να καθίσουν καλά στο σημείο όπου τοποθετήθηκαν και να συνεχίσουν να αναπτύσσονται με ένα συγκεκριμένο ρυθμό. Όσο στην κοιλιά σου συμβαίνει κάτι το οποίο δε βλέπεις και, μάλλον, δεν αισθάνεσαι/ καταλαβαίνεις με άλλο τρόπο, ο κόσμος [σου] σταματάει, κυρίως λόγω της περιέργειάς σου. Άγχος δε νομίζω ότι είχα ιδιαίτερο – το είχα ξοδέψει ΟΛΟ στα νερά την ημέρα της μεταφοράς – ωστόσο όταν σου λένε “ξεκουράσου” κι εσύ δεν ξέρεις αν μπορείς π.χ. να σηκώσεις μια χαρτοπετσέτα που έριξες κατά λάθος στο πάτωμα, αποκτάς λίγο στην πορεία, κι αισθάνεσαι πως το χρειάζεσαι για να προστατευτείς από τυχόν “ταρζανιές” που θα έκανες αν δεν βρισκόσουν στην κατάσταση της “ολίγης εγκυμοσύνης”. Αυτό ήταν κάπως κουραστικό, κυρίως γιατί έπρεπε να σκέφτομαι δυο φορές τι πήγαινα να κάνω σε καθημερινές δουλειές, ωστόσο από την τρίτη μέρα και έπειτα είχα “χωνέψει” ότι έπρεπε να κάθομαι σε έναν καναπέ και να “κλωσάω” νοερά.

Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα ήταν οι ενέσεις, που και πάλι δηλαδή συγκριτικά με άλλα προβλήματα, οι ενέσεις ήταν πικ νικ στου Φιλοπάππου την Πρωτομαγιά. Έπρεπε να κάνω μια αντιπηκτική ένεση, η οποία πονούσε αρκετά στην έγχυση, καθώς και μια ένεση με προγεστερόνη, η οποία ήθελε γέμισμα από ένα μπουκαλάκι, αλλαγή σύριγγας και στη συνέχεια επιλογή του σωστού σημείου πέριξ του αφαλού για να “χτυπηθεί” σωστά κάτω από τις εξωτερικές στιβάδες του δέρματος. Κατάφερα να μελανιάσω την κοιλιά μου σε διάφορα σημεία, όσο περνούσαν όμως οι μέρες μπορούσα να ανταποκριθώ πιο εύκολα στο challenge. Έπαιρνα κι άλλα φάρμακα, κυρίως ορμόνες, είχα κάνει μια λίστα ανά ημέρα και διέγραφα κάθε τι που είχε καταναλωθεί για να μη μπερδευτώ, ενώ είχα ενεργοποιήσει και τρία ξυπνητήρια, σε περίπτωση που ξεχνιόμουν και δεν είχα τα φάρμακα δίπλα μου για να τα “κουμπώσω” αμέσως. Ξυπνούσα, έτρωγα, τρυπιόμουν, καθόμουν στον καναπέ, άλλαζα θέση, άλλαζα κουβέρτα, άλλαζα κανάλι, έκανα λίγη δουλειά στο λάπτοπ, έπαιρνα τα φάρμακα, έτρωγα ξανά, έκανα μπάνιο, έβλεπα σειρές, διάβαζα, κοιμόμουν. Ένα μοσχάρι σε μια φάρμα ίσως να έκανε πιο έντονη/ ενδιαφέρουσα ζωή από εμένα εκείνες τις ημέρες: το μόνο κοινό που είχα κατορθώσει να έχω με το μοσχάρι ήταν η ψυχραιμία. Όχι καμιά ψυχραιμία μουσαντή, δήθεν, τύπου “εμένα με ξέρεις, είμαι ανώτερος άνθρωπος, δεν τα σκέφτομαι αυτά, δεν έχω αγωνία για το αποτέλεσμα“, ψυχραιμία κανονική. Τις πρώτες μέρες ήμουν πιο αισιόδοξη, όσο περνούσαν τα εικοσιτετράωρα όμως, ο μηχανισμός του μυαλού μου – ευτυχώς – δε με άφηνε να υπερενθουσιαστώ, ούτε όμως να είμαι αρνητική. Ήταν όλα θολά μέσα στην ψυχολογική κούραση που μου είχε απομείνει [σωματική δεν είχα, πού να τη βρω εξάλλου], γι’ αυτό και δε μετρούσα τις μέρες σαν τη φυλακισμένη, ώστε να φτάσει η 24η Μαρτίου και να γιορτάσω τη δική μας, οικογενειακή επανάσταση, αν τέλος πάντων είχαμε την τύχη να τη ζήσουμε.

Έντεκα μέρες κάθισα σερί στο σπίτι, βούλιαξα τον καναπέ και μάδησα τις κουβέρτες, οπότε η έξοδος της Παρασκευής για το τεστ β’ χοριακής ήταν σαν κανονική εκδρομή. Η Α. με πήρε τηλέφωνο το μεσημέρι και κατάλαβα αμέσως από τον τόνο της φωνής της ότι τα αποτελέσματα δεν ήταν ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά. Πράγματι, είχαμε πιάσει ένα 28,4, και αμέσως τής είπα “χαμηλό είναι“. Όχι, δεν μου κόπηκαν τα πόδια, το έχω ξαναπάθει πριν χρόνια, το καλό της προπόνησης είναι ακριβώς αυτό, είσαι πανέτοιμος για κάθε ενδεχόμενο. Τη Δευτέρα πήγα για την επαναληπτική εξέταση και το τηλέφωνο αργούσε να χτυπήσει. Το είχα ξεγράψει ήδη όταν η Α. μού είπε ότι δυστυχώς η τιμή είχε πέσει στο δέκα. Το καλό ήταν ότι τα έμβρυα είχαν πιάσει, είχε υπάρξει εγκυμοσύνη δηλαδή. Το κακό ήταν πως δεν είχε προχωρήσει, για άγνωστους προς το παρόν λόγους, ίσως γονιδιακούς, ίσως άλλους.

Το επόμενο πρωί πήγαμε στο γιατρό και μάς είπε ότι έπρεπε να επαναλάβω μερικές εξετάσεις, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε, καθώς και να κάνω μια καλλιέργεια κολπικού υγρού. Όλα αυτά, βέβαια, αφότου θα μου ερχόταν η περίοδος και θα απέβαλα και επίσημα αυτά τα ηρωικά έμβρυα που ετοιμαζόντουσαν επί μέρες για την δική τους “έξοδο του Μεσολογγίου”.

Τι διαφορά έχει, λοιπόν, η αποτυχία της ωοληψίας από την αποτυχία της εμβρυομεταφοράς; Σε μένα δεν είχε καμία, για να μην πω ότι έχει τύχει να τσαντιστώ περισσότερο σε αποτυχία ωοληψίας, π.χ. αυτή που έγινε όταν είχαμε Covid και δεν το γνωρίζαμε. Το παν είναι να μην έχεις ζωντανή ελπίδα, να μην “φεύγει” ο νους σου, να μην κάνεις σενάρια ότι σε χ χρονικό διάστημα θα πρέπει να ψάχνεις για λίκνα, να μη σκέφτεσαι ότι όλα τα ρούχα εγκυμοσύνης που έχεις δει είναι ψιλοχάλια, παράλληλα όμως να μην έχεις κωλώσει να τους ρίξεις μια ματιά, just in case, που λένε. Κοινώς, πρέπει να είσαι έτοιμη για όλα – ακόμα ένα “πρέπει” στη συλλογή των υποχρεώσεων που προκύπτουν στη διαδικασία της προσπάθειας απόκτησης παιδιών με IVF.

Ευτυχώς η περίοδος μού ήρθε πολύ γρήγορα και κάπως αποκαταστάθηκε η τάξη των πραγμάτων. Το κεφάλι μου, βέβαια, βούιζε επί τρεις μέρες, η κοιλιά μου ομοίως πονούσε, ειδικά τη δεύτερη μέρα, με τρέλα, αφού νόμιζα ότι μού είχε αποκολληθεί και κάποιο εσωτερικό όργανο – τέλος πάντων, τουλάχιστον η μοίρα δε μου επιφύλασσε ΚΑΙ καθυστέρηση. Στο κάτω κάτω, την είχα χρυσοπληρώσει αυτή την περίοδο, από όλες τις απόψεις [σωματικά, ψυχολογικά, οικονομικά], και όπως όλοι ξέρουμε, ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Συνήθως δηλαδή, γιατί υπάρχουν και οι περιπτώσεις στις οποίες δεν παίρνεις πρακτικά τίποτα: σού μένει μια ακόμα εμπειρία και, κυρίως, ένα κουρασμένο μυαλό, περιτριγυρισμένο από τη θαμπάδα της αβεβαιότητας για το παρόν, το μέλλον και το τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις που ποτέ δεν πίστευες ότι θα βρισκόντουσαν στο δρόμο σου.

Πηγή εξωφύλλου – Pixabay: https://www.pexels.com/photo/apartment-bed-carpet-chair-269141/