54. “Νεράκι ήπιατε;”

Η προετοιμασία (μου) για την πρώτη εμβρυομεταφορά, το γεγονός που – θεωρητικά – περίμενα με τόση λαχτάρα από την έναρξη των διαδικασιών εξωσωματικής γονιμοποίησης, χαρακτηριζόταν κυρίως από μια ιδιότυπη απάθεια. Είχα φτάσει “ως εδώ” [ένα μέτρο κι εξήντα πόντους φανταστείτε] πολύ πριν έρθει αυτή η στιγμή, πριν ακόμα ζήσουμε το έγκλημα των Τεμπών, του οποίου οι διαστάσεις προς πάσα κατεύθυνση ξεπερνούσαν κατά πολύ την όποια ικανότητά μου να συλλάβω το γεγονός, το πριν, το μετά, και ό,τι άλλο είχε σχέση με αυτό το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων. Δεν σκεφτόμουν τη φράση “με μένα θα ασχολούμαστε τώρα”, έκανα απλώς ό,τι έπρεπε, δηλαδή έπαιρνα τα φάρμακα και περίμενα πότε οι εξετάσεις προγεστερόνης και οιστραδιόλης θα έπιαναν συγκεκριμένα επίπεδα ώστε ο γιατρός να πει “αύριο σάς περιμένω”.

Την παραμονή της εμβρυομεταφοράς, ξύπνησα από τον μεσημεριανό ύπνο της Κυριακής, αυτόν που κάνεις και μετά αναρωτιέσαι αν είναι βράδυ, πρωί ή σε απήγαγαν εξωγήινοι, οπότε το concept του χρόνου μετράει διαφορετικά, κι έφαγα μια πάστα σοκολάτα με το μεγάλο πιρούνι, του φαγητού. Δεν καταλάβαινα τι έκανα, έτρωγα σαν να με περίμενε ο πατέρας μου στο αυτοκίνητο να με πάει στο φροντιστήριο και είχα ήδη αργήσει. Τελικά δεν είχα φροντιστήριο, πλέον ούτε και πατέρα, οπότε είχα χάσει τη δυνατότητα να συζητήσω επιστημονικά τι θα συνέβαινε στο σώμα μου εκείνη τη Δευτέρα το μεσημέρι. “Όμορφο”, σκέφτηκα, όταν είδα το έμβρυο, είχε οκτώ κύτταρα, ήταν πολύ καλής ποιότητας, σ, το είχαν σετάρει με ένα των επτά κυττάρων, ενώ είχαν ξεπαγώσει άλλο ένα, το οποίο τα ‘φτυσε στην πορεία και μάλλον ήταν αυτό το “μέτριας ποιότητας” που μου είχε πει κάποια στιγμή μια εμβρυολόγος ότι είχαμε μαζέψει.

Είχαμε μείνει με δυο στο χέρι, έτοιμα για μεταφορά, και τρία στην κατάψυξη.

Περιμέναμε να τελειώσουν τα χειρουργεία των ωοληψιών και μετά μια νοσοκόμα με παρέλαβε από τη γραμματεία με πρώτη στάση τα αποδυτήρια. “Αν θέλετε μπορείτε να κρατήσετε το σουτιέν” – φυσικά το κράτησα, πού θα έβαζα την υπερηχογραφική απεικόνιση μετά την μεταφορά, προφανώς διπλωμένη μέσα στο σουτιέν – “πιείτε λίγο ακόμα νεράκι όμως“, μού τόνισε, λες και ήξερε ότι εγώ νερό πίνω από Ιούνιο μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου, κι αυτό αν φάω έξω και είναι κανονικά αλατισμένο το φαγητό. Δυο ποτήρια είχε πει ο γιατρός, ώστε να γεμίσει η κοιλιά και να μπορεί να γίνει το υπερηχογράφημα από την επιφάνειά της και η τοποθέτηση των εμβρύων στη μήτρα, ενδοκολπικά. Τα είχα πιει τα δυο ποτήρια, είχα ξινίσει τη μούρη μου αρκετά, δεν το μπορώ το ρημάδι το νερό όταν δεν έχω λόγο να το πιω, τούς το λέω και με κοιτάνε σαν την Τρελή του Σαγιώ.

Στην αναμονή περίμεναν άλλες τέσσερις κοπέλες, όλες για εμβρυομεταφορά, κάποιες για πρώτη φορά, κάποιες όχι, έπιναν κι αυτές, η μια ήταν έτοιμη να μπει γιατί αισθανόταν πίεση στην ουροδόχο κύστη. Ήπια άλλα δυο, άκουγα που συζητούσαν για διάφορα, δε μπορούσα ούτε να συμμετάσχω στην κουβέντα, για να καταφέρω να κρατήσω τόσο νερό μέσα μου, ενώ μού ερχόταν μια ελαφριά αναγούλα. Στα έξι – επτά ποτήρια, ήρθε μια νοσοκόμα και μάς ρώτησε ποια πιέζεται περισσότερο, ώστε να πάρει προτεραιότητα για τη μεταφορά. “Τι να σας πω, να κάνουμε μια δοκιμή, πώς είναι να πιέζεσαι;”, τής είπα, και πρέπει να με κοίταξαν όλοι σαν να είμαι ούφο. “Δεν έχεις καθόλου νερό στην κοιλιά σου, είσαι αφυδατωμένη”, μού είπε η νοσοκόμα που έκανε τον υπέρηχο, “τον ήπιαμε” σκέφτηκα εγώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και κάπως έτσι με γύρισαν πίσω στην αίθουσα αναμονής για να πιω κι άλλο νερό, μέχρι να αισθανθώ πίεση. Πίεζα τον ψύκτη [ήταν και δροσερό το νερό, δηλαδή ακόμα χειρότερα για μένα], προσπαθούσα παράλληλα να καταλάβω αν πιέζεται η κύστη μου, αν κατουριέμαι σε βαθμό που θα μπορούσα να ξαναμπώ στο χειρουργείο, τίποτα, καμία συναίσθηση της κατάστασης.

Κάποια στιγμή μείναμε μόνες μας, μια κοπέλα και η ψυχολόγος, εγώ περπατούσα πάνω – κάτω με δυο πλαστικά ποτήρια στο χέρι και σκεφτόμουν “η μπίρα δε θα μου το έκανε ποτέ αυτό” κι εκείνες με ρώτησαν τι ακριβώς συμβαίνει. “Κοιτάξτε, εγώ σπανίως φτάνω στο σημείο να αισθανθώ αυτή την επιθυμητή πίεση στην ουροδόχο κύστη, δεν καταναλώνω υγρά, π.χ. έχουμε αν έχουμε κανονίσει να ταξιδέψουμε απόγευμα, από το πρωί καταπίνω το σάλιο μου, αν διψάσω λίγο, θα φάω ένα μήλο, νερό δε θα πιω, με ανακατεύει, το ξέρω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά δεν το θέλω το ρημάδι, μού το έχει πει και ο στομαχολόγος και ο νεφρολόγος, πίνε άμα και όταν διψάς, αυτό που ζω δε μπορώ να το περιγράψω“. Ο ορισμός του first world problem; Ενδεχομένως, αλλά σκεφτείτε να σας τάιζαν π.χ. μπάμιες με το ζόρι ενώ δεν τις τρώτε – κάπως έτσι αισθανόμουν κι εγώ. Έφτασα στα έντεκα ή δώδεκα ποτήρια, όταν ήρθε η νοσοκόμα να με πάρει από την αίθουσα αναμονής, κι ενώ είχα μείνει μόνη κι ονειρευόμουν να πάρω τη μισογεμάτη, πλέον, φιάλη του ψύκτη και να την κάνω σουρωτήρι.

Στο πλαίσιο της διαδικασίας της εμβρυομεταφοράς δεν πόνεσα καθόλου, ο γιατρός ανοίγει τον κόλπο με ένα εξάρτημα, παίρνει από τον εμβρυολόγο το φρεσκοκατεψυγμένο/φρεσκοαποψυγμένο γενετικό υλικό και με ένα πράγμα σαν καθετήρα το τοποθετεί στη μήτρα, βλέποντας παράλληλα πού πάει τι μέσα από τον κοιλιακό υπέρηχο. Μόλις τελείωσε η διαδικασία ένιωσα αυτή την πίεση που εννοούσαν ότι έπρεπε να έχω για να ξεκινήσω τη διαδικασία, έπρεπε όμως να περιμένω για λίγη ώρα ξαπλωμένη. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, ίσως ένα δεκάλεπτο, πιάσαμε και την κουβέντα με την άλλη κοπέλα που είχε βγει πριν από εμένα, εκεί πάντως φάνηκε το πόσο έχω εκπαιδευτεί να μην κατουριέμαι, δηλαδή δύσκολα θα πιω, αλλά αν αναγκαστώ, μετά μπορώ να κρατηθώ αρκετά.

Κάποια στιγμή ήρθε η νοσοκόμα και μου είπε “φεύγετε” και για να δείτε ΠΟΣΟ μπορώ να κρατηθώ, ΔΕΝ έκανα τον Κεντέρη ως το WC. Εννοείται πως μέχρι να φύγουμε από το κέντρο είχα κατουρήσει άλλες δυο φορές και ο οργανισμός μου πρέπει να είχε πάθει σοκ – ίσως νόμιζε ότι είχα πνιγεί σε πισίνα ή είχα γλιστρήσει σε γεμάτη μπανιέρα έχοντας φάει στιφάδο. Η Α. μάς περίμενε στο γραφείο του γιατρού, μού έγραψε μια κολεξιόν από φάρμακα κι ενέσεις, ρώτησα κι εγώ δυο πράγματα που ήθελα, κυρίως για τον καφέ, το περπάτημα και τη σκοποβολή [κυρίως για το βάρος που μπορούσα να σηκώσω] και φύγαμε χωρίς να κατουρήσω για τέταρτη φορά. Αν ήμουν σούπερ ηρωίδα θα ήμουν παντελώς άχρηστη, διότι το χαρακτηριστικό μου θα ήταν ότι ζω χωρίς νερό κι αν τύχει και πιω υγρά, μπορώ να τα κρατάω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Ξέρω ‘γω, ίσως θα ήμουν πολύ χρήσιμη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως μέλος της ομάδας SAS Rogue, οι οποίοι έκαναν σαμποτάζ στους Ναζί ζώντας στην έρημο και πίνοντας τρεις γουλιές νερό την ημέρα.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, έφτασα στο σπίτι, κι ενώ κατουριόμουν “με τρέλα” θα έλεγε κανείς, μπήκα ήρεμα ήρεμα μέσα, έβγαλα το μπουφανάκι μου, το έβαλα σε μια κρεμάστρα, έπλυνα τα χεράκια μου, έβγαλα τα ρούχα μου και μετά κατούρησα. Θα μου πείτε, κοπέλα μου ΕΚΑΝΕΣ ΕΜΒΡΥΟΜΕΤΑΦΟΡΑ, ΤΟ ΚΑΤΟΥΡΗΜΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ναι το κατούρημα με νοιάζει, ούτε οι ενέσεις με ενδιαφέρουν, ούτε το ότι η κοιλιά μου θα γινόταν μαύρη από τα τρυπήματα τις αμέσως επόμενες ημέρες.

Και κάπως έτσι, φίλες, φίλοι και everyone in between, προκύπτει ο ορισμός του “ολίγον έγκυος”. Έχεις μέσα σου δυο έμβρυα σε πολύ πρώιμη κατάσταση, ενίοτε αισθάνεσαι ότι η κοιλιά σου κάνει διατάσεις, αλλά μπορεί να είναι και ιδέα σου, κάθεσαι σε έναν καναπέ, μόλις βαρεθείς από το καθισιό – σωστά μάντεψες – ξαπλώνεις, και παράλληλα, αφού πλέον έχεις κατουρήσει ένα ντεπόζιτο, αισθάνεσαι ένα ελαφρύ σφίξιμο στο στομάχι. Και περιμένεις να περάσουν οι μέρες για να κάνεις την εξέταση της β’ χοριακής, να δεις αν ήπιες όλο αυτό το νερό τζάμπα και οι ηλεκτρολύτες σου πάθανε ολικό ντουβρουτζά ή αν “πιάσανε” τα έμβρυα – έστω το ένα. Σαράντα πέντε τα εκατό πιθανότητες έδωσε ο γιατρός. Εκτός από το νερό, σιχαίνομαι και τη στατιστική, σίγουρα σάς το έχω ξαναπεί.

Μετά από 15 μέρες, μάθαμε ότι η πρώτη προσπάθεια εμβρυομεταφοράς απέτυχε.

Photo by Stas Knop: https://www.pexels.com/photo/egg-yolk-15734485/