52. Εικοσιτέσσερις μήνες

Σε 4 μέρες συμπληρώνονται 24 μήνες από την πρώτη φορά που επισκεφθήκαμε γιατρό ειδικευμένο στην εξωσωματική γονιμοποίηση. “Σκαλί σκαλί“, όπως θα έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου απευθυνόμενη στην κόρη της Όλγα, η οποία παρεμπιπτόντως είναι έγκυος και της ευχόμαστε να τής πάνε όλα τέλεια, ανεβήκαμε έναν ουρανοξύστη από το υπόγειο ως τον τελευταίο όροφο. Το τι συνέβη στο ενδιάμεσο πάνω κάτω το γνωρίζετε, ειδικά αν παρακολουθείτε το blog από την αρχή. Πίστευα ότι θα χρειαζόμασταν δυο χρόνια για να φτάσουμε στο σημείο να μαζέψουμε έξι έμβρυα; Φυσικά και όχι. Είμαι χαλαρή τώρα που το καταφέραμε; Ναι και όχι. Πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο; Ομοίως ναι και όχι, γιατί αν πίστευα έτσι απλά, τώρα δε θα έγραφα, θα βρισκόμουν πιθανότατα σε ένα λιβάδι και θα έτρεχα με τις ξέπλεκες κοτσίδες που δεν έχω.

Αυτή τη φορά θα πιάσουμε ένα θέμα για το οποίο δεν ξέρω αν έχει μιλήσει κάποιος άλλος ή αν έχει μιλήσει και έχει ακούσει ως απάντηση “ε τι θες τώρα, δε φτάνει που τα μάζεψες τα έμβρυα, είσαι και θλιμμένη σαν την πριγκίπισσα Σίσυ όταν αποχωρίστηκε για πρώτη φορά την Βαυαρία για να κλειστεί με την πεθερά της στο Σόνμπρουν;” ή τέλος πάντων αν έχει τεθεί αυτό το ζήτημα σε δημόσιο διάλογο, έστω και εμμέσως. Τα μαζέψαμε, όπως είπαμε. Οι πιθανότητές μας γενικά για να αποκτήσουμε παιδιά με IVF κυμαίνονται γύρω στο 40%, το οποίο είναι ένα εξαίσιο ποσοστό για κόμμα σε εθνικές εκλογές, αλλά μέτριο γι’ αυτό που το θέλουμε εμείς. Περνάνε, λοιπόν, οι μήνες, γίνονται όσα γίνονται, μαθαίνουμε ότι η αριστερή ωοθήκη είναι άχρηστη, πράγμα που μειώνει αρκετά τις πιθανότητές μας να κάνουμε επιτυχημένες ωοληψίες, μεγαλώνω κι εγώ – μαζί με το αναπαραγωγικό μου σύστημα – κατά 2 έτη, γιατί μπορεί να φαίνομαι έτσι φρέσκια, αλλά αυτό είναι θέμα μπωτέ (κάθε μέρα, όχι μόνο την Κυριακή), και τέλος πάντων, βρίσκομαι τώρα λίγους μήνες πριν τα 40, στο τελείωμα μιας προσπάθειας.

Όταν πήραμε το έκτο αυγό, προφανώς και χάρηκα.

Προφανέστερα, όμως, επειδή μού έχει βγει η πίστη ανάποδα, δεν ήμουν και δεν είμαι ακόμα σε θέση να χαρώ όσο θα ήθελα για αυτή την εξέλιξη. Αν αυτό είχε συμβεί μέσα στο καλοκαίρι π.χ. ή έστω στο τέλος του ’22, μπορεί και να ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί θα είχαμε γλιτώσει χρόνο, άγχος και οτιδήποτε άλλο πάει πακέτο με αυτή την προσπάθεια. Αυτό το οποίο δεν έχει συζητηθεί αρκούντως, θεωρώ εγώ πάντα [το γνωστό #γνωμούλα_μο] είναι το ότι ακόμα και ένα ευχάριστο γεγονός, όπως αυτό που μας συνέβη προ ολίγων ημερών, μπορεί να προκαλέσει αυτοτελές άγχος ή να φουντώσει το ήδη υπάρχον άγχος. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ από μόνη μου, η επιστήμη μού τα είπε, το είχα συζητήσει και με την ψυχίατρό μου σε ανύποπτο χρόνο. Ένα χαρούμενο γεγονός μπορεί να σε αγχώσει αρκετά, ακόμα κι αν δεν είσαι αχάριστη απέναντι σε όλα όσα είχες για να το καταφέρεις να συμβεί [τύχη, λεφτά, you name it]. Δεν είναι πως φοβάμαι τι θα γίνει με την εμβρυομεταφορά, όταν και όποτε προχωρήσουμε σε αυτήν. Δε σκέφτομαι, παραδόξως, καθόλου το μετά. Μια τέτοια εμπειρία, όμως, όπως η προσπάθεια περισυλλογής ωαρίων και η συνακόλουθη γονιμοποίησή τους [όποτε μάς έκαναν τη χάρη] είναι πραγματικά επίπονη, χωρίς να το καταλαβαίνεις πλήρως όσο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Υπήρξαν μήνες κατά τους οποίους δεν πήραμε αυγό και ήμουν έξαλλη για μέρες μετά τα τηλεφωνήματα από την κλινική. Σερνόμουν. Το ξέρω ότι υπάρχουν “και πιο σοβαρά θέματα σε αυτή τη ζωή”, αλλά το δικό μου σοβαρό θέμα ήταν αυτό τότε. Και εξακολουθεί να είναι.

Όταν μετράς μέρα τη μέρα για να δεις πότε θα σου έρθει περίοδος, για να ξεκινήσεις νέο κύκλο, όταν παρακαλάς όλες τις συμπαντικές δυνάμεις μαζί [και κυρίως την Λίτσα Γιαγκούση, που ιερότερο δεν έχω] για να μην σου σκάσει καμιά κύστη και πάει ο κύκλος χαράμι, όταν σκέφτεσαι τα άγχη της δικής σου δουλειάς, το άγχος του συντρόφου σου, τη βιωσιμότητα γενικά του όλου εγχειρήματος, όσο “λίγα” κι αν είναι αυτά κάθε μέρα, στο τέλος συσσωρεύονται και κάποια στιγμή, καλή ώρα μετά το κόψιμο της κορδέλας του πρώτου γύρου, βρίσκεις μπροστά σου μια υπέροχη χαβούζα από ανάκατα συναισθήματα, στρες και, επίσης, ελάχιστη διάθεση να “βουτήξεις” σε αυτά για να δεις τι μπορείς να επιλύσεις και τι όχι.

Είναι πολλοί οι 24 μήνες; Για μένα μάλλον ήταν. Είναι άσχημο το αποτέλεσμα; Καθόλου, είναι αυτό που θέλαμε και όλα στη ζωή έχουν ένα κόστος, το πόσο θα σου βγει εσένα ο “λογαριασμός” δε μπορείς να το ξέρεις εξαρχής.

Αισθάνεσαι, όμως, ότι έκλεισες ένα κεφάλαιο και τώρα το μόνο που θες να κάνεις είναι να κάθεσαι κάτω από μια κουβέρτα και να βλέπεις σκανδιναβικά νουάρ [και για την ακρίβεια όσα δεν έχεις καταφέρει να δεις τους τελευταίους 24 μήνες]; Έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος που πέρασε σαν να μην υπήρξε και ποτέ, αλλά ταυτόχρονα σαν να σε κυνηγάει ακόμα να σε κλειδώσει μέσα του, σε μια λούπα όπως αυτή στην οποία έπεσε η Natasha Lyonne στο “Russian Doll”; ΟΛΗ ΜΕΡΑ. Και τι κάνεις γι’ αυτό; Ό,τι κάνεις πάντα: υπομονή μέχρι να περάσει. Αν προκύψει κάποια μέθοδος η οποία θα μπορέσει να με βοηθήσει να πάω παραπέρα, θα ανακουφιστώ ιδιαιτέρως. Αν δεν προκύψει, τουλάχιστον πλησιάζει το καλοκαίρι. Ναι, θα ψηθούμε, το ξέρω, αλλά δε μπορώ να σκέφτομαι και αυτό τώρα. Δεν παράτησα κάτι. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Δεν θέλω και να απολογούμαι, ωστόσο. Και δεν θέλω να απολογείται καμία γυναίκα εκεί έξω, που έχει μπει στην ίδια ή παρόμοια διαδικασία και μόλις πετύχει κάποιον από τους στόχους της αισθάνεται τόσο κουρασμένη, τόσο “ΩΣ ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ“, τόσο “φέρτε μου μια νουτέλα κι ένα κουτάλι της σούπας και χαθείτε από τα μάτια μου“, τόσο “κλαίω τρεις ώρες επειδή κατά λάθος ξέχασα σε μια ταβέρνα μια σακούλα με δυο φούτερ” [αληθινή ιστορία], κ.ο.κ.

Κορίτσια, φίλες γνωστές και άγνωστες, σταματήστε να απολογείστε, κυρίως στον εαυτό σας. Όπως θέλετε θα αισθάνεστε. Το τι περνάτε, δεν το γνωρίζει κανείς άλλος. Κάτι σαν αυτό που είχε πάθει η Lyonne στο “Russian Doll” απλά με πιο πατικωμένα μαλλιά και περισσότερες πιθανότητες να “σπάσετε” τη λούπα πριν σας “σπάσει” εκείνη.