50. Νοκ-άουτ

Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν είναι πλέον το ουράνιο ή όποιο άλλο χημικό στοιχείο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία ενός πυρηνικού εργοστασίου. Δεν είναι καν η συνταγή της γιαγιάς μου για τους κουραμπιέδες της. Είναι το θερμόμετρο υδραργύρου που μού έχει μείνει προικιό από εικοσαετίας και που αν σπάσει δε θα αντικατασταθεί, διότι όπως όλοι ξέρουμε, η ΕΕ απαγόρευσε τα συγκεκριμένα θερμόμετρα για λόγους ασφαλείας. Το προικιό μου ωστόσο είναι ακόμα λειτουργικό, το προσέχουμε σαν τα μάτια μας και είναι το μόνο που μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα “πυρετός ή δέκατα”, να μας δώσει μια υπεύθυνη απάντηση, να ξέρουμε αν βγήκαμε νοκ-άουτ ή αν έχουμε ακόμα περιθώριο να σηκωθούμε μια φορά.

Όπως όλοι καταλάβατε, μετά από δυο χρόνια και δέκα μήνες που μαδούσαμε τα χέρια μας με αντισηπτικά, που πηγαίναμε με μάσκα παντού – ή μάλλον που ΔΕΝ πηγαίναμε σε μέρη με πολύ κόσμο ακριβώς για να μην κολλήσουμε – και μετά από 4 δόσεις εμβολίου έφτασε η ώρα να πέσουμε κι εμείς ξεροί. Εγώ τώρα έχω ένα μπούκωμα από αυτά που σού κόβουν λίγο την όσφρηση και τη γεύση, έναν βήχα τυραννόσαυρου ΡΕΞ (ευτυχώς όχι συχνά) και μια ζαλούρα σαν να είχα πάει την προηγούμενη Χρήστο Πάζη – Γιάννη Τάσσιο και ήπια 4 Haig cola αντί για 3 όπως πάντα, ο δε Θανάσης βλέπει το δωμάτιο να χορεύει το “Ακυβέρνητο Καράβι” και έχει δέκατα (και όχι πυρετό) γιατί χαπακώνεται στην ώρα του με παρακεταμόλη. Εγώ δεν κάνω σχεδόν ποτέ πυρετό, ό,τι και να έχω, τον περνάω εσωτερικά, οπότε τουλάχιστον μένει ο ένας όρθιος να φτιάχνει τη σούπα της ημέρας και να πετάει πορτοκαλόκουπες στα σκουπίδια, σιγά σιγά, προσεκτικά, χωρίς έντονες κινήσεις, γιατί αν ξεχαστείς μπορεί να χορέψεις κι εσύ το “Ακυβέρνητο Καράβι” και ίσως να μην το θες εκείνη την ώρα.

Πριν από δέκα και κάτι μέρες που μού ήρθε η περίοδος (νωρίτερα από το αναμενόμενο και πάλι), πήγα στο γιατρό για να ξεκινήσουμε τον φυσικό κύκλο και μού έδωσε Femara, τα χάπια που κυρίως χορηγούνται σε καρκινοπαθείς γιατί μειώνουν τα επίπεδα οιστρογόνων, και που πλέον χρησιμοποιούνται και για τη διευκόλυνση της πρόκλησης ωορρηξίας. Φυσικά ήταν σε έλλειψη ΚΑΙ αυτά, δηλαδή ΕΛΕΟΣ με τις γαμωεξαγωγές σας, εγώ μπορούσα και χωρίς αυτά, άλλες όχι. Τέλος πάντων, είχα ένα ωάριο από τη δεξιά πλευρά παρακαλώ, πράγμα που σημαίνει ότι ο κανόνας “μια από δω μια από κει” δεν ισχύει στην περίπτωσή μου και ότι ενίοτε η αριστερή ωοθήκη παραχωρεί τη θέση της στη δεξιά μπας και δούμε χαΐρι. Η ωοληψία έγινε Τετάρτη, το τεστ COVID το έκανα όπως έλεγε το πρωτόκολλο την Δευτέρα και την ημέρα που μπήκα δυστυχώς νοσούσα και δεν το ήξερα/ είχα καταλάβει, ούτε προβλεπόταν να κάνουμε τεστ για να μπούμε στην κλινική. Και βέβαια νοσούσε και ο άλλος ο έρμος, και κάπως έτσι το ψυχανεμιστήκαμε πιο μετά, διότι ξύπνησε εκείνη την ημέρα από τον μεσημεριανό ύπνο (είχε πάρει άδεια) και ήταν σαν να τον είχε δείρει ο Momoa – όπως ήταν στην 1η σεζόν του Game of Thrones.

Μια φίλη μου γιατρός μού έδωσε μερικές οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουμε και κυρίως το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε, και έτσι από την Τετάρτη εγώ κάθομαι σε ένα καναπέ προσπαθώντας να συγκεντρωθώ για να γράψω δυο γραμμές και ο άλλος δουλεύει από το σπίτι μεν, αλλά πολύ, διότι είναι η περίοδος τέτοια που όλα πάνε γρήγορα να το πω, γαμιώντας να το πω, γαμιώντας θα το πω – μη μου λέτε μετά γιατί δε μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και ιδίως η περίοδος πριν από αυτά.

Ευτυχώς παρά τον COVID η μέθη δεν με πείραξε και ξύπνησα κανονικά, γύρισα σπίτι και ξεράθηκα στον καναπέ, πήρα την αντιβίωση που προβλέπεται κάθε φορά μετά την επέμβαση, και μόλις άρχισα κι εγώ να βήχω σαν να καπνίζω Dunhill από τα 8 μου χρόνια, έκανα ένα ρινικό τεστ και είδα τα “μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα”. Την επόμενη μέρα ξύπνησα στις 8 και έβγαλα το κινητό από το airplane mode, περιμένοντας το τηλεφώνημα από την κλινική. Όσο αργούσε, τόσο σκεφτόμουν ότι είχε γίνει μαλακία και πράγματι με πήραν κατά τις 11 και κάτι να μου πουν ότι το ωάριο δεν γονιμοποιήθηκε. Πλέον τις καταλαβαίνω τις εμβρυολόγους από το ύφος τους, ξέρω από το “τι κάνετε κυρία Κούλα” ποιο είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας, κι αυτό είναι ταυτόχρονα καλό και κακό, εξαρτάται από το πόσο αγαπάς/ εκτιμάς την αλήθεια και πόσο θέλεις να τη γνωρίζεις όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Τώρα αναπνέω κανονικά, αλλά δεν έχω όσφρηση και γεύση – ελπίζω για την ώρα, μού το έκανε και χτες κάποια στιγμή αυτό – και ελπίζω να επανέλθω σύντομα. Στο μεταξύ σε όλες τις μελέτες που διάβασα, δε συνιστάται ούτε η πνευματική εργασία, βέβαια αυτό δεν περίμενα τη μελέτη να μου το πει, καθώς διάβαζα πέντε σελίδες από ένα βιβλίο ή έγραφα δυο προτάσεις και με έπιαναν τα μάτια μου. Ως μια ακόμα ευκαιρία να δω τι υπάρχει εκεί έξω από μελέτες για τις γυναίκες και την εξωσωματική γονιμοποίηση, σε σχέση με τον COVID αυτή τη φορά, άρχισα να ψάχνω και βρήκα, προφανώς, λίγες, αλλά βρήκα. Εντάξει, εδώ δε μπορείς να πεις κάτι, είναι 3 χρόνια αυτή η ιστορία, θέλουν και μια διαδικασία για να γίνουν όλα αυτά. Ενιγουέι, σε μελέτη του 2020 οι γιατροί συνιστούσαν διάστημα αποχής από IVF 180 μέρες μετά τη νόσηση, μετά οι 180 μέρες έγιναν 60, μετά έγιναν 3ο και τώρα ειλικρινά δεν ξέρω πόσες είναι, διότι άλλη τέτοια μελέτη δε βρήκα. Κοινώς, το πρωτόκολλο αγνοείται ή/και ποικίλλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορείς να ξεκινήσεις τη διαδικασία της ωοληψίας ξανά αν είσαι απολύτως υγιής και έχουν περάσει κάποιες μέρες από τη νόσησή σου. Το γιατί δεν γονιμοποιήθηκε το ωάριο δεν το ξέρω, υπάρχει ένα ενδεχόμενο να φταίει και ο COVID, διότι σύμφωνα με 2-3 επιστημονικά papers είχε παρατηρηθεί σε άντρες μετά τη νόσησή τους μείωση της κινητικότητας των σπερματοζωαρίων (όχι του όγκου, π.χ. στην τεμπελιά τα χτυπάει κι αυτά ο SARs-COV-19). Βέβαια και να είχαμε γονιμοποίηση, δεν θα μπορούσα να κάνω εμβρυομεταφορά άρρωστη, οπότε η ευκαιρία του Δεκεμβρίου πάει, η μήτρα μου κατάφερε να ξαναπάρει άδεια από τη σημαία (πιο φυγόπονο όργανο του σώματος δεν έχω ξαναδεί).

Κρίμα, και θα ήταν το έκτο, ήθελα πολύ να πάρουμε ένα έμβρυο για να πάμε στο επόμενο βήμα – όχι τίποτα άλλο, ίσως αυτή να ήταν η μοναδική ευκαιρία να συμπαθήσω τα Χριστούγεννα. Για τους φίλους της εκπομπής που δεν το γνωρίζουν, ναι, έχω και αυτή την ανωμαλία ως άνθρωπος, σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα και όλο το τσιριπιπί γύρω από αυτά και προτού πείτε οτιδήποτε, αφήστε με να σας δώσω λίγη τροφή για σκέψη. Όλοι γεννηθήκαμε. Πόσοι αναστήθηκαν; Αφήστε που το Πάσχα τρώμε και καλιτσούνια γιατί βγαίνουν οι καλές οι μυζήθρες, οι ολόπαχιες.

Τώρα θα μου πείτε, τι αισθάνεσαι Κούλα μου; Πέραν του κυριολεκτικού, “κόπωση”, τίποτα, έχω μπλανκάρει (αν δεν υπάρχει τέτοια λέξη, πείτε πως μόλις την ανακάλυψα, η γλωσσοπλάστρια). Έχω μέσα μου ένα κενό ή μάλλον έχω μέσα μου ένα κενό και 3 λίτρα πορτοκαλάδα για τη βιταμίνη C. Δεν ξέρω ρε παιδιά αν θα τελειώσουμε ποτέ, και βασικά έχω την περιέργεια αν αυτά τα έμβρυα που θα μπουν κάποτε μέσα μου θα ζήσουν.

Ήταν κάτι που ήθελα να το ξέρω στις αρχές του 2023, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα. Τώρα, πάλι με την απορία θα μείνουμε, πάλι σούπα θα φάμε αύριο, χάνω και το εσωτερικό μας ετήσιο πρωτάθλημα στη σκοποβολή, κουράστηκα και που άρχισα να γράφω γρήγορα στο πληκτρολόγιο, πήρα και κάτι βερνίκια νυχιών με γκλίτερ μπας και μού φτιάξουν τη διάθεση, αλλά δεν έχω και κάτι να φτιάξει, είναι το προαναφερθέν “μπλανκάρισμα” στη μέση. Ωραία είναι πάντως – για τα βερνίκια λέω τώρα – και δε θυμίζουν και Χριστούγεννα με έναν περίεργο τρόπο.

Τέλος πάντων, ας έχουν καλά οι συμπαντικές δυνάμεις αυτόν που ανακάλυψε το ντεπόν (δεν ξέρω και πώς τον λένε τον άνθρωπο) και, κυρίως, τον άνθρωπο που κολλήσαμε χωρίς να το θέλουμε, την ίδια μέρα που πήγαμε στην κλινική και πριν διαγνωστούμε, και θέλω να ελπίζω ότι στο επόμενο ραντεβού με τον γιατρό, αφότου περάσω από παθολόγο και πνευμονολόγο, θα μου πει ότι μπορούμε να προχωρήσουμε. Να παρακαλάτε να ξεκινήσουμε γιατί είμαι δατ κλόουζ να ξεκινήσω τώρα στα γεράματα τα challenges στο Tik Tok για να μη σκέφτομαι. Και ξέρετε πόσο καραγκιόζης μπορώ να γίνω άμα θέλω. Όχι, αν δεν ξέρετε σάς διαβεβαιώνω ότι μπορώ να γίνω πολύ, χωρίς καν να πλησιάσω στο να βγω νοκ-άουτ.

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Monstera: https://www.pexels.com/photo/tired-black-boxer-resting-on-floor-in-gym-6999125/