49. Ο φίλος μου ο Τόμπι

Έχω έναν φανταστικό φίλο, με τη διπλή έννοια του χαρακτηρισμού. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά αν υπήρχε θα ήταν τέλειος. Και θα ήταν τέλειος ακριβώς γιατί είναι γεμάτος ατέλειες. Κοιτάει τα πάντα με μισό μάτι, είναι μεν ευγενικός αλλά δε μπορεί να ακούει αρλούμπες, έχει βαθιά γνώση του πολυεπίπεδου αντικειμένου του, είναι καλός συνεργάτης, είναι λίγο (βασικά είναι πάρα πολύ) μουντρούχος – υπάρχει δε αιτιολόγηση για όλα αυτά και θα τη βρείτε στο The West Wing, ιδίως στις πρώτες τρεις σεζόν της σειράς του Aaron Sorkin. Καμιά φορά λοιπόν κοιμάμαι “κανονικός” άνθρωπος και ξυπνάω “Τόμπι” ή μάλλον αυτά που συμβαίνουν στην πορεία της ημέρας με κάνουν να μοιάζω πολύ με τον Τόμπι, αν εξαιρέσεις το μούσι, τη φαλάκρα και την εμβάθυνση στα αμέρικαν πόλιτικς. Εγώ είχα “κοιμηθεί Τόμπι” από χτες, απλά σήμερα το φαινόμενο συνεχίστηκε, χωρίς δυστυχώς να με ζητήσει η Κάμαλα Χάρις στο τηλέφωνο να της δώσω τα φώτα μου για τις αυριανές ενδιάμεσες αμερικανικές εκλογές (δεν πειράζει, αυτή χάνει).

Τον προηγούμενο μήνα, όπως όλοι ξέρουμε, αναγκάστηκα να πάρω αντισυλληπτικά διότι η μια μεγάλη κύστη που έχω δε μπορούσε να καταπολεμηθεί αλλιώς (ίσως με παρακέντηση, αλλά καλό είναι να μη μπαινοβγαίνεις στα χειρουργεία λες και είναι το Zara στην Κοραή). Περίμενα, λοιπόν, τα νέα της εν λόγω κύστεως και κυρίως αν θα μας έκανε τη χάρη να συρρικνωθεί λιγάκι, πράγμα που συνέβη μεν, χωρίς ιδιαίτερο ευεργετικό αποτέλεσμα για το “ανατέλλον” ωοθυλάκιό μου δε, καθόσον το έρμο έμεινε τσουρούτικο. Σού λέει κι αυτός ο οργανισμός, τι να πρωτοκάνω, να ασχοληθώ με τις κύστες, με το οιονεί – που θα λέγαμε και στη νομική γλώσσα – αυγό σου, έχω πολλές δουλειές, πολλές δουλειές, κάτι θα μείνει πίσω, κάτι δε θα γίνει καθόλου, δηλαδή η ωοληψία αυτού του μήνα.

Στο πρώτο υπερηχογράφημα ο γιατρός είπε ότι μειώθηκε κάπως ο όγκος της μεγάλης κύστης, ok, δεν πετάξαμε και τη σκούφια μας, στο δεύτερο υπερηχογράφημα, που έβλεπα κι εγώ το μόνιτορ, είδα ότι η διαφορά ήταν πολύ μικρή, δηλαδή η κύστη δεν είχε γίνει η “ταξιδιωτική συσκευασία” της αρχικής μορφής της, τουτέστιν, η ματαιότητα της προσπάθειας ωοληψίας άρχισε να κάνει kick-in γρήγορα. Ίσως και να μην συνέδραμα κι εγώ πάρα πολύ την κατάσταση, βέβαια, δεδομένου ότι λίγες μέρες πριν ήπια μια μαργαρίτα (το κοκτέιλ, δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να τρώω το χώμα από τις γλάστρες μαζί με ό,τι βγάζει). Συνήθως, ξέρετε, προσέχω πριν την κάθε ωοληψία, δεν πίνω καθόλου αλκοόλ (δεν ξέρω αν έχει σχέση, αλλά έτσι το κάνω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο), γενικά προσπαθώ να προσέχω, να μην έχω άγχος (το LOL ακούστηκε μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο), γενικά να διαχειρίζομαι την καθημερινότητα όσο πιο άνετα γίνεται. Το ίδιο θα έκανε, προφανέστατα, και ο φίλος μου ο Τόμπι, σε περίπτωση που περνούσε την ίδια διαδικασία, έτσι είμαστε εμείς τα “φυτά”, βγάζουμε ένα πρόγραμμα και το ακολουθούμε, είτε χρειάζεται, είτε όχι, η καταπίεση βρίσκεται στο αίμα μας.

Για σήμερα, λοιπόν, το τρίτο κατά σειρά υπερηχογράφημα μετά από έναν μήνα, δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες, παρότι το ωοθυλάκιο ξεπρόβαλε από τη δεξιά, την “καλή” την ωοθήκη. Δε μπορώ να πω πως δεν το περίμενα δηλαδή, δε μπορώ να πω πως χάρηκα κιόλας, βασικά δε μπορώ να πω τίποτα πέραν του ότι η μέρα που, όπως όλα δείχνουν, με “καταδικάζει” σε τουλάχιστον δυο μήνες (περαιτέρω) καθυστέρησης της όλης διαδικασίας συνέπεσε με την επέτειο θανάτου ενός άλλου φίλου μου, ακόμα πιο φανταστικού, του Leonard.

Σαν εκείνον και “his people” (δεν μεταφράζεται αυτό ως “ο λαός του” στα ελληνικά, τουλάχιστον δεν πληροί τα δικά μου μεταφραστικά standards), “κατέφυγα στην άκρη της θάλασσας της πίκρας”, “κυνηγημένη” κι εγώ, όχι από το στρατό του Φαραώ, αλλά από τον ίδιο μου τον εαυτό, και ήλπιζα ότι “το νερό θα άνοιγε στη μέση” με κάποιον μαγικό τρόπο και ότι θα έβρισκα ασφαλή διέξοδο από αυτή την ιδιότυπη δουλεία του σώματός μου. Μη ζητάτε και ακριβή μετάφραση του άσματος, δεν είμαι και η Νατάσα Συρεγγέλα, ό,τι καταλάβατε, αυτό είναι τέλος πάντων. Και τώρα κάθομαι και φτιάχνω σπανακόρυζο, “wishing to conquer pain”, όπως περίπου θα έλεγε ο Leonard.

Πλάκα πλάκα θα είχε ενδιαφέρον να συναντηθούν μεταξύ τους κάπως, κάπου, αυτοί οι δυο φίλοι της φαντασίας μου, ο Τόμπι και ο Λέννυ, δεν ξέρω τι θα (πρωτο)έλεγαν, δε θα μάθουμε ποτέ κιόλας. Θα ήταν υπέροχο, πάντως, το να συναντηθούν, στην Ύδρα συγκεκριμένα, το αγαπημένο νησί του δεύτερου, ένα μέρος που αγαπώ κι εγώ μέσα από τον ίδιο, κι ας μην έχω καταφέρει ποτέ να κάνω μπάνιο στη θάλασσά της. Τη μια φορά έκανε πολύ κρύο για τα γούστα μου, τη δεύτερη φορά είχα κάνει ωοληψία και δεν έπρεπε να μπω στη θάλασσα για προληπτικούς λόγους. “Εντάξει, καλοκαίρι είναι, την 3η μέρα μπείτε με προσοχή” μάς είχε πει η μαία τότε, αλλά ο Τόμπι μέσα μου είχε αποκλείσει την πιθανότητα. Ο Λέννυ, αν ήταν εκεί, ίσως να μου έλεγε “μπες”, “όλοι οι άνθρωποι τότε θα είναι ναύτες μέχρι η θάλασσα να τους απελευθερώσει”. Ή να τους πνίξει, θα συμπλήρωνα εγώ (ή ο Τόμπι, είπαμε, ποτέ δε θα μάθουμε δυστυχώς). Για την ώρα, θα “πνιγούμε” μάλλον από την καυτερή πάπρικα που έριξα μέσα στο σπανακόρυζο, γιατί σαν να μου ξέφυγε η δόση, όπως άλλωστε έχουν ξεφύγει όλα τον τελευταίο καιρό, η πάπρικα θα τη γλίτωνε;