48. Ριζοσπαστική Αποδοχή
Άλλαξε ο καιρός, από εκεί που κυκλοφορούσαμε με το βρακί και το αθλητικό σουτιέν στο σπίτι, εν μία νυκτί περάσαμε στο κουβερτάκι, και την αμέσως επόμενη στο κοντομάνικο πιτζαμάκι την ώρα του ύπνου και τη φόρμα μέσα στο σπίτι. Τη φόρμα της καραντίνας, φυσικά (μία από όλες για την ακρίβεια), που προχτές σκέφτηκα ότι υπάρχει μια αόρατη δύναμη που με συγκρατεί από το να την κάνω λωρίδες. Θα μου πεις, τι σου φταίει, αγάπη μου, το τσίτι για την καραντίνα, σε τίποτα δε μου φταίει θα σου πω εγώ, απλά έτσι μού πέρασε μια σκέψη από το μυαλό, τι θα συνέβαινε εάν, και τα τοιαύτα.
Πλέον δεν αντιδράω σε πάρα πολλά πράγματα, κάτι το οποίο μού είπε άνθρωπος εμπιστοσύνης ότι επιστημονικώς ονομάζεται “ριζοσπαστική αποδοχή”. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, τις αλλεργίες π.χ. τις έχω συνήθως από Οκτώβριο μέχρι Μάρτιο (ανάποδος άνθρωπος), το “radical acceptance” ίσως πάρει λίγο παραπάνω λόγω των συνθηκών. Δεν έχει καμία σχέση με τη “λογική” πίσω από την ερωταπάντηση “πετάει ο γάιδαρος;”, “πετάει”, είναι κάτι μόνο του, πολύ απελευθερωτικό, σαν το να μπαίνεις σπίτι μετά από 40 ώρες στους δρόμους και να ξεκουμπώνεις το σουτιέν, σαν να είσαι στριμωγμένος στο λεωφορείο και στη στάση που δεν αντέχεις άλλο να κατεβαίνουν οι μισοί, σαν να λιποθυμάς από το χαμηλό ζάχαρο και να ανακαλύπτεις ξεχασμένη σοκοφρέτα φουντούκι σε ντουλάπι της κουζίνας., κ.ο.κ.
Αυτό το ράντικαλ αποτέτοιο είχα πάθει κι εγώ από την προηγούμενη ωοληψία (ας τη λέμε αποτυχία, διότι “λ’ ορεάλ, τής αξίζει”), απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που ξαναγυρίσαμε στη βάση μας μετά τις διακοπές και μού ήρθε η περίοδος στις 27 μέρες, οπότε έπρεπε να ξεκινήσει επίσημα η 2η σεζόν της IVF προσπάθειας, με την πρώτη επίσκεψη στο κέντρο υποβοηθούμενης γονιμότητας.
Πλέον η δεύτερη πιο συχνή ερώτηση που ακούω στη ζωή μου είναι “πάλι κύστη έχεις;” – η πρώτη είναι, φυσικά, το “πάλι τρως;”. Το κλομιφέν του Ιουλίου είχε ξαναχτυπήσει κι έτσι στο πρώτο υπερηχογράφημα της 2ης σεζόν μας, ο γιατρός βρήκε μια μικρή μεν, κύστη δε, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα ως προς την περισυλλογή του ωραίου – και για να τα πω απλά και όχι σαν να γράφω δικόγραφο στο ΣτΕ, “βρήκε πάλι μια καριόλα κύστη και πάλι δεν ξέραμε αν το ωοθυλάκιο που ξεπρόβαλε ήταν τζούφιο ή όχι”. Μην σας τα πολυλογώ, το είχα ξεγραμμένο αυτό το αυγό, πιο ξεγραμμένο από ό,τι είχε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ τον μικρό Γιάννη στη διαθήκη του, οπότε όσες φορές πήγα στην κλινική ήταν σαν να πηγαίνω να μάθημα ελεύθερης επιλογής αδιάβαστη, τύπου “ήρθα να πάρω τα θέματα και βασικά κατέβηκα να πάω στο Zara του Κολωνακίου” (τότε).
Στο μεταξύ είχαν επιστρέψει όλες οι συναγωνίστριες από τις διακοπές, ενώ ο κόσμος της κλινικής είχε εμπλουτιστεί και από άλλες εθνικότητες, κυρίως Βρετανίδες, οι οποίες περίμεναν υπομονετικά στους καναπέδες, με τα βαλιτσάκια τους και, εικάζω, την έκπληξη από την ποιότητα παροχής των υπηρεσιών (όποιος είχε ποτέ μπλεξίματα με το NHS καταλαβαίνει). Εγώ πήγαινα, διάβαζα τη γκουμούτσα που είχα ξεκινήσει μέσα στο καλοκαίρι, μιλούσα με τα κορίτσια που ήξερα από τις προηγούμενες φορές που είχα πάει και γενικώς αναρωτιόμουν “τι θέλω εγώ εδώ” (όσοι σκεφτήκατε “καλύτερα να ανοίξει η γη και μέσα της να μπω” είστε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΦΙΛΟΙ και πολύ καλοί γνώστες της δικογραφίας των 90s). Ο γιατρός ήταν πολύ επιφυλακτικός, σε κάθε επίσκεψη μού έλεγε ότι υπάρχει ενδεχόμενο το ωοθυλάκιο να είναι κενό (σαν το βλέμμα μου όποτε ακούω ότι υπάρχει κόσμος που δεν κλαίει στη σκηνή όπου πεθαίνει ο Sirius Black), κι εγώ φυσικά το είχα πάρει ως δεδομένο πως τζάμπα ανεβοκατεβαίνω την Κηφισίας με το Α7 – παρεμπιπτόντως, ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΑ Α7, ΘΑ ΚΟΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΣΠΑΪΝΤΕΡΜΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ.
Πώς είναι να μπαίνεις για ωοληψία ενώ αισθάνεσαι ότι “αληθινά, ειλικρινά, συγγνώμη” (που θα έλεγε και ο Πάνος Κιάμος), είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο και πολύ λίγη η πίστη στον εαυτό σου και ότι ίσως η ψυχολογία σου επηρεάσει τη διαδικασία ή οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να επηρεάσει; Θα σας το πω πάρα πολύ απλά και με μια λέξη που δε χρησιμοποιώ συχνά, ούτε προφορικά, ούτε γραπτά. Σκατά είναι. Κάνεις τα πάντα διαδικαστικά, δε σε νοιάζει καν που έχουν λήξει οι εξετάσεις για ηπατίτιδα, και τα λοιπά, δε σε νοιάζει που πρέπει να ξυπνήσεις αξημέρωτα να τις επαναλάβεις πριν μπεις χειρουργείο, επίσης μπαίνεις για καρδιογράφημα σαν να περιμένεις στον Γρηγόρη για να πάρεις καφέ, τύπου “αν μπορείτε όχι πολύ βαρύ το εσπρεσάκι, έχω νεύρα από το 2012 σερί”, μετά γδύνεσαι απολύτως διαδικαστικά, φοράς τη ρόμπα λέγοντας “τζάμπα τη λερώνω τώρα” (αυτή τη φορά ξέχασα να βγάλω και το βρακί, ΤΟΣΟ στην κοσμάρα μου, και ξαναγύρισα στα αποδυτήρια”), ακουμπάς το κεφάλι σου στην ταπετσαρία της αίθουσας αναμονής, είσαι άβολα, κάνει κρύο, είσαι και κρυουλιάρα από μόνη σου, απέναντι είναι μια κοπέλα που θεός ξέρει τι έχει περάσει κι αυτή, δίπλα μια άλλη, φανερά αγχωμένη, καμία δεν έχει όρεξη για κουβέντα, κάποια στιγμή από την πόρτα βγαίνει ένα γνώριμο πρόσωπο – ακόμα και κάτω από τη μάσκα – και σου κάνει thumbs up, παίρνεις λίγο τα πάνω σου, μετά σκέφτεσαι κι εκείνη, και την άλλη και την παράλλη κι εσένα και στο τέλος το μόνο που σε νοιάζει είναι απλά να μπεις μέσα στο χειρουργείο να κοιμηθείς διότι κάνει τόσο ψόφο που αν περάσουν ακόμα 5 λεπτά γιατρός θα βρει παγοθήκη μέσα σου κι όχι ωάριο.
Μπαίνοντας στην αίθουσα του χειρουργείου μού είπαν “καλωσήρθατε” και θυμήθηκα τον Καραμαζώφ στη “Λούφα και Παραλλαγή” να αναστενάζει “τι με λες κυρ-λοχαγέ μου” με μεγάλο παράπονο, αλλά το βούλωσα και ξάπλωσα. Αυτή τη φορά όσο γρήγορα βγήκα νοκάουτ στη μέθη, τόσο γρήγορα ξύπνησα και εννοείται ζήτησα για πρώτη φορά μια κουβέρτα διότι μετά τον ύπνο κρύωνα ακόμα περισσότερο. Την ώρα που ήθελα να τον γλυκοπάρω λίγο ακόμα, πέρασε μια μαία και είπε “για να ανοίξουμε τα ματάκια μας λίγο” και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καν πεινάσει, δεκαέξι ώρες μετά την τελευταία μπουκιά που είχα βάλει στο στόμα μου. Όταν πήγα να ντυθώ, για πρώτη φορά μετά από μήνες είχα αιμορραγία. Μικρή, αλλά αιμορραγία. Τι μανούβρες έκανε ο γιατρός και κατάφερε να το πάρει άθικτο το ωάριο, ακόμα αναρωτιέμαι. Ήταν πολύ χαρούμενος όταν με είδε και μου το είπε. Προφανώς και αυτό δε σήμαινε τίποτα για την ψυχολογία μου, τι είμαι, καμιά αισιόδοξη; Μη χειρότερα.
Την επόμενη άργησαν να μας πάρουν τηλέφωνο. Συνήθως καλούν κατά τις 8 και κάτι, εκείνη τη φορά όμως πήραν πολύ πιο μετά να μας πουν τι είχε συμβεί, και στο μεταξύ είχα στείλει μήνυμα στη μαία του γιατρού μου να μου πει αν είχε κανένα νέο. Εγώ δεν ήθελα να μάθω ακόμα, ο Θανάσης είχε αγωνία. Είχε γονιμοποιηθεί. Προσπάθησα να κάνω “ριζοσπαστική αποδοχή” ως προς το γεγονός, αλλά δεν έπιασε. Φαίνεται πως όπου γουστάρει κάνει kick in και τα ευχάριστα τα προσπερνάει. Δυο μέρες μετά, άργησαν πάλι να πάρουν τηλέφωνο, το μεσημέρι μάθαμε όμως ότι κατάφερε να καταψυχθεί. Ήταν καλό, είχε οκτώ κύτταρα. Καμία “ριζοσπαστική αποδοχή” κι εδώ. Σαν να έβλεπα σειρά, κάποια άλλη τα είχε καταφέρει.
Χρειαζόμαστε ένα αυγό ακόμα. Μάλλον. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Η επιστήμη άλλοτε δουλεύει με ριζοσπαστικές αποδοχές και άλλοτε με την ανακάλυψη νέων πραγμάτων που υπεισέρχονται σε μια εξίσωση που περιλαμβάνει ανθρώπους κι άλλους αστάθμητους παράγοντες. Εγώ πια δεν ξέρω πώς “δουλεύω”. Αλλά δε με νοιάζει. Κι αυτή ίσως είναι η πιο to the point ριζοσπαστική αποδοχή που έχω κάνει ποτέ.
