46. Dolce far niente

Οι τελευταίες απολύτως ξέγνοιαστες διακοπές που έχω κάνει έπρεπε να ήταν το 2010. Ψέματα, ούτε τότε ήταν εντελώς ξέγνοιαστες, κάποιος είχε φροντίσει να μου “φάει” μια βδομάδα άδειας χωρίς ουσιώδη λόγο, αλλά τέλος πάντων, παντρευόταν η Ιωάννα, είχαμε πάει στα Χανιά, μεγάλη παρέα, όσοι ήθελαν πήγαιναν μεγάλες εκδρομές, όσοι δεν ήθελαν πήγαιναν στις κοντινές παραλίες, χωρίς γκρίνιες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προβλήματα. Είχαμε μαζί μας κι έναν φουσκωτό κροκόδειλο, καθώς και μια σειρά από CD με δικές μου playlists – κυρίως διότι δεν είναι δυνατόν να παντρεύεται η άλλη και να μην έχουμε έτοιμο προς ακρόαση ανά πάσα στιγμή το “Θα ντυθώ γαμπρός” του Αντύπα. Έκτοτε έχω ένα κάπως μεγάλο κενό ως προς την ποιότητα των διακοπών μου, δηλαδή όσο κι αν θέλω να βάλω κάτω τις ημερομηνίες και τους προορισμούς και να σκεφτώ πού πέρασα καλά χωρίς κανένα συναισθηματικό σκαμπανέβασμα ή άλλο thrill, θα καταλήξω ίσως στους Παξούς δέκα χρόνια πριν, και πάλι όμως το άγχος δεν με έχει αφήσει καμία απολύτως στιγμή να αράξω και να πω “παρατάτε με όλοι” εννοώντας το. Α, ναι, υπήρχαν δυο μέρη όπου δεν είχα νιώσει κανένα άγχος – η Νέα Υόρκη και το New Jersey, ομοίως δέκα χρόνια πριν, αλλά αυτό ήταν εκδρομή και όχι διακοπές, και η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες είναι μεγάλη.

Φέτος, μετά από δυο μήνες πολλής δουλειάς και πολλών ωραίων πραγμάτων που έγιναν στο πλαίσιό της, οι διακοπές έφτασαν, ως γενική έννοια τουλάχιστον, χωρίς να μου προκαλέσουν αυτό το στρες που έχω κάθε χρόνο. Το πού θα πάμε, τι θα κάνουμε, το αν θα με πιάσει αγχώδης διαταραχή και θα θέλω να γυρίσω πίσω ΑΜΕΣΩΣ, το αν η κατάθλιψη θα “τα σκάσει” ακριβώς επειδή το σώμα μου θα προσπαθεί να χαλαρώσει κι εγώ θα αρχίσω να σκέφτομαι διάφορα αγχωτικά πράγματα χωρίς να το θέλω και χωρίς να αγαπώ το να υποφέρω – το αντίθετο, όσο μπορείς να περνάς καλά χωρίς τύψεις είναι σωτήριο για την ψυχική και σωματική σου υγεία, αλλά πολλοί άνθρωποι αρέσκονται στην “αλλεργία της ευτυχίας”, όπως λέει και ο Δημήτρης.

Όπως έχω ξαναπεί και, όπως το κόβω, θα συνεχίσω να το λέω μέχρι μια μέρα να τα χάσω και να νομίζω ότι είμαι π.χ. η Πόλυ Πάνου, αν δεν έχεις ποτέ μεγάλες απαιτήσεις από τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, τότε οι πιθανότητες να ζήσεις χωρίς ιδιαίτερο άγχος και απογοήτευση αυξάνονται κατακόρυφα. Αν δεν περιμένεις τίποτα και δεν πάρεις τίποτα, τότε δεν έχεις να απογοητευτείς για κάτι. Αν δεν περιμένεις τίποτα και, αντιθέτως, σού φέξει και πάρεις κάτι, έστω και μικρό, μια χαρά θα το απολαύσεις – αρκεί να μην πέσεις στην παγίδα της άκρατης αισιοδοξίας τύπου “Η Πολυάννα πάει στο mall κι έχει εκπτώσεις”. Ακριβώς έτσι ξεκίνησαν και οι φετινές διακοπές, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς όνειρα (τρομερά αστεία αυτή η λέξη ώρες ώρες), με έναν θάνατο όχι ακριβώς απροσδόκητο, εξαιτίας του οποίου έκανα shut down ό,τι με πείραζε το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα, και ιδιαίτερα την απογοήτευση της δεξιάς μου ωοθήκης (δε θα σε πιάσω μωρή στα χέρια μου, θα πεις τον δεσπότη, Παναγιώτη), η οποία ήρθε “πακέτο” με μια διευρυμένη “προληπτική απογοήτευση”, προεξοφλώντας ότι θα μείνουμε με τα 4 μέτρια έμβρυά μας στην κατάψυξη, δεν θα καταφέρουμε να μαζέψουμε άλλα, θα ξεπαγώσουμε ό,τι μπορέσουμε, αν ζήσει και εμφυτευτεί – σε μερικούς μήνες από τώρα – θα κρατάω ένα καλάθι σαν αυτό που είχε η Στρουμφίτα και στο τέλος δεν θα προχωρήσει τίποτα και κάποια στιγμή τα έμβρυα θα πουν γκουντμπάι, ιτ γουόζ νάις μίτινγκ γιου, πάμε τώρα για τσουλήθρα. Για την ώρα δεν έχω ενδείξεις κάποιου ανατομικού προβλήματος, αλλά πρώτον ποτέ δεν ξέρεις και δεύτερον, ποτέ δε θα μάθεις, αν δεν έρθει η ώρα, κι αυτή η αναμονή μού έχει κάνει τα νεύρα δαντέλα γκιπούρ.

Πριν από δυο τρία χρόνια, ήμασταν στο εξοχικό του παππού και μέ είχε ρωτήσει “ήντα θα γίνει, κιανένα κοπέλι θα κάμετε;” κι εγώ του είχα απαντήσει “τώρα βάλαμε Netflix, δεν προλαβαίνουμε”, για να με κοιτάξει με στραβωμένο το στόμα και να μου πει με το κλασικό του απορημένο ύφος “ξάνοιξε δα έναν άθρωπο να θες να συνεννοηθείς μαζί του“. Την ίδια μέρα είχαμε πάει στον κήπο, ένα μέρος το οποίο απέφευγα συστηματικά για χρόνια, διότι δε μπορούσα να λερώνω τα παπούτσια μου με χώματα, η Μαρία Αντουανέττα του Λασιθίου. Ο παππούς και η γιαγιά μάζευαν κολοκύθια, μπάμιες, ό,τι ήταν ώριμο τέλος πάντων και επιβεβαίωσα μετά από εικοσικάτι χρόνια που είχα να πατήσω το πόδι μου εκεί πως αυτό το μέρος ήταν πράγματι η παιδική χαρά τους. Την ίδια ώρα εγώ φορούσα ένα τουρμπάνι και μια μπλούζα με την Iris Apfel, για την οποία η γιαγιά μου μέ είχε ρωτήσει “ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης είναι αυτός στη μπλούζα σου;”, εννοώντας φυσικά τον Γιάννη Μπουτάρη – εδώ που τα λέμε, φτυστοί είναι, αν του βάλεις ένα κοκκάλινο γυαλί και μια γούνα. Αυτά ανήκουν τώρα στο παρελθόν, γιατί ο παππούς πέθανε στα 90 και μισό (η λέξη “έφυγε”, όπως θα ψυχανεμιστήκατε, δε μου αρέσει καθόλου, διότι όποιος φεύγει ενδέχεται και να γυρίσει) κι έτσι ο κήπος θα μείνει μια σκιά αυτού που ήταν πριν.

Πώς είναι να αντιμετωπίζεις το θάνατο, και συγκεκριμένα έναν τέτοιο θάνατο, όταν εσύ παράλληλα παλεύεις να δημιουργήσεις ζωή; Τι να σας πω, δεν το έχω σκεφτεί ακόμα, και μάλλον θα αργήσω να μπω στη διαδικασία. Δεν είμαι φαν της αναβλητικότητας, τα πράγματα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις όπως έρχονται και να προσαρμόζεσαι ανάλογα, αυτή τη φορά όμως ο οργανισμός μου έπαθε Joe Pesci στο The Irishman.

“It is what it is”. Κάποιοι άνθρωποι θα πεθαίνουν, κάποιοι θα αποκτούν παιδιά, κάποιοι θα βρίσκονται σε αναπαραγωγική limbo, κάποιοι θα βγαίνουν από αυτήν και θα παίρνουν απαντήσεις, έστω και αρνητικές, η ζωή θα συνεχίζεται και το “dolce far niente” που ήθελα να ζήσω ξανά κάποιο καλοκαίρι της ζωής μου, μετά τα παιδικά μου χρόνια (όχι τις περιόδους που πηγαίναμε στον κήπο, τις άλλες ώρες), θα παραμείνει ευσεβής πόθος – για να μην πω η μεγαλύτερη απάτη μετά τη διαφήμιση “αδυνατίστε πίνοντας μόνο το καφεδάκι σας” ή η μεγαλύτερη αυταπάτη μετά το “θα χαλαρώσεις και θα δεις ότι θα μείνεις αμέσως έγκυος” (σιγά μην ψηλώσω κιόλας).

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: K. Mitch Hodge