44. Πέρασε ένας μήνας

Πέρασε ένας μήνας, κι αν ήμουν ο Γιώργος ο Νταλάρας θα συνέχιζα με το στίχο “οι μηχανές σκουριάζουν”, πράγμα που κατά μία έννοια συμβαίνει στο σώμα μου όσο περνάει ο καιρός, άσχετα αν πλέον το έχω αποδεχτεί και βρίσκομαι στα όρια του “δεν θα σκάσω κιόλας” ως προς το καυτό ζήτημα της τρέχουσας καθημερινότητάς μου. Φυσικά και μιλάω εκ του ασφαλούς, το έχω ξαναπεί, έχουμε τέσσερα γονιμοποιημένα ωάρια στην κατάψυξη, συνεπώς και τίποτα να μη μαζέψω από εδώ και μπρος θα προχωρήσουμε με αυτά, και πάλι όμως κανείς δε μπορεί να με διαβεβαιώσει – ούτε καν κοτζάμ Νταλάρας – πως όλα θα πάνε όπως τα θέλω.

 

 

Ενιγουέι, με χάσατε για λίγο καιρό καθόσον είχα διάφορες οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις, αυτό που με απασχόλησε ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο – #διπλής – ήταν η πιο αργοπορημένη ανάπτυξη/ ωορρηξία που είχα μέχρι τώρα στην σχεδόν 12μηνη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης με φυσικό κύκλο. Φυσικά, επρόκειτο για τη σειρά της αριστερής ωοθήκης, η οποία κυρίως πετάει “τζούφια” ή εν γένει άχρηστα ωάρια, κι αυτή τη φορά μάς έπαιξε ένα παιχνίδι εξόχως ύπουλο. Τόσο ύπουλο, που οριακά άρχισα να σκέφτομαι μήπως την αδικώ – σπόιλερ: ΟΧΙ – ή μήπως τελικά τα πράγματα θα πάνε καλύτερα από ό,τι υπολογίζω – εδώ βάλτε τη γνωστή ρήση του Lennon με τη ζωή και τα σχέδια, που δεκαετίες μετά προσαρμόστηκε ως στίχος για την Λένα Ζευγαρά. Μια χαρά θα του άρεσε του John η Λένα, σε αυτό που κάνει είναι τέλεια.

 

Τέλος πάντων, ενώ συνήθως το ωοθυλάκιο που κατεβαίνει από τη δεξιά ωοθήκη – όταν είναι η σειρά της – στις αρχές του κύκλου παίρνει μπρος σχετικά νωρίς, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει γρήγορα και να πηγαίνω για ωοληψία την 10η, 11η, 12η το πολύ ημέρα του κύκλου, αυτή τη φορά, η ζαβέγκλω αμόλησε ένα με μήκος επτά mm, στην επόμενη μέτρηση μετά από ημέρες πήγε στα εννιά, στη μεθεπόμενη στα 15 και προπαραμονές της ωοληψίας στα 17 (και άνω). Ωραία νέα, θα έλεγε κανείς αισιόδοξος, κι αυτή τη φορά πήγα να παρασυρθώ κι εγώ αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ, το ωάριο το πήραμε, αλλά δεν γονιμοποιήθηκε καν, κοινώς καλύτερα να έσκαγε πριν της ώρας του να απέφευγα και το χειρουργείο και το γεγονός ότι καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της ημέρας η μέθη μου τα είχε “σκάσει” λες και είχα πάρει παραισθησιογόνα μανιτάρια, χωρίς όμως την ευχαρίστηση της χρήσης (δεν έχω κάνει και ποτέ, το πιο περίεργο μανιτάρι που έχω φάει νομίζω είναι ένα μανιτάρι – Καίσαρας ή κάποιος άλλος Ρωμαίος αυτοκράτορας, ποτέ δεν ήμουν καλή στη φυτολογία).

 

Την επόμενη μέρα το πρωί, είχα προφανέστατα κλειστό το κινητό, ο Θανάσης πριν φύγει για δουλειά μού θύμισε να το ανοίξω μη και μας έπαιρναν τηλέφωνο από την κλινική, τέλος πάντων, και που χτύπησε τι κατάλαβα, δεν θα τελεσφορούσε εκείνη η προσπάθεια, βαθιά μέσα μου το ήξερα. Και, όπως ήταν λογικό κι επόμενο, άρχισα μετά να κάνω υπολογισμούς. Τον επόμενο μήνα θα κατεβάσει η δεξιά, τον μεθεπόμενο η αριστερή, οπότε το έχουμε ξεγραμμένο, τον Σεπτέμβριο – ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει – πάλι η δεξιά, τον Οκτώβριο η αριστερή – ομοίως με πριν – και ίσως, αν όλα πάνε με βάση τις επιθυμίες μου, τον Νοέμβριο να έχουμε δυο ακόμα κατεψυγμένα ωάρια μπας και κάνουμε προσπάθεια εμβρυομεταφοράς ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ. Γέλασα πάρα πολύ με όλο αυτό τον συλλογισμό, συνδυαστικά με την προαναφερθείσα ρήση και κατόπιν σκέφτηκα πως αυτό το σενάριο δεν θα παίξει, one way or another, και δεν το λέω, όπως έχω επαναλάβει, για να ξορκίσω το κακό, αλλά γιατί ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ και όχι “έτσι είναι αν έτσι νομίζετε” – αυτό είναι του Λουίτζι Πιραντέλο, όχι του Νταλάρα.

 

 

Ήταν δυνατόν να έχει καλή ποιότητα ΑΥΤΟ το ωάριο μετά από τόσο στρες και τόση ταλαιπώρια (ο τόνος επίτηδες στην προπραλήγουσα) και αυτή την προέλευση; Για όνομα του γιαραμπή. Το καλό είναι ότι τελικά δεν παρασύρθηκα, παρότι όπως είπα παραπάνω μια χαρά θα μπορούσα, κι έτσι δεν παραβίασα τη βασική αρχή της ζωής μου που λέει πως “ό,τι μπορεί να πάει σκατά, να είσαι σίγουρη πως θα πάει“. Έχω υπομονή, έχω επιμονή, το ξέρω, αλλά από ένα σημείο και πέρα αρχίζεις να “ανησυχείς” ότι δεν σε ενδιαφέρει και τόσο η φάση, η προοπτική, η εν δυνάμει χαρά που θα πάρεις, η τεράστια αλλαγή στη ζωή σου, αν αποκτήσεις ένα παιδί. Ίσως να φταίει και ο πόλεμος, η ακρίβεια, τα κουσούρια που μάς έμειναν από την καραντίνα και που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως ακόμα, σίγουρα φταίει και η προοπτική του κόβιντ (“ποτέ δε σε ξεχνώ, ποτέ κι ας μην κολλήσαμε”, όλο αυτό με φωνή Γιάννη Πάριου), ίσως σού φτάνει, για την ώρα, η χαρά που παίρνεις από τα παιδιά των φίλων σου, τι να σας πω, εγώ για έναν υπέρηχο ήρθα και φτάσαμε στον Γιάννη Πάριο.

 

 

 

 

Είπα υπέρηχος και θυμήθηκα, δηλαδή τι θυμήθηκα, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ως ανθρωπότητα. Στο σημείο αυτό να πω ένα ΤΖΟ ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΑΝ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ, ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΚΟΓΚΡΕΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ, ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΜΗΝ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΣΟΥ ΤΟ ΜΠΟΥΓΑΔΟΚΟΦΙΝΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΝΤΕΛΑΓΟΥΕΡ.

 

Όπως όλοι θα μάθατε, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, του οποίου η σύνθεση στην παρούσα φάση αποτελείται από υπερσυντηρητικούς δικαστές (κυρίως άντρες), αποφάσισε μετά από 50 χρόνια να ανατρέψει το δεδικασμένο της υπόθεσης Roe v. Wade (τεχνικά μιλώντας είναι δυο υποθέσεις, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), αποστερώντας έτσι από εκατομμύρια γυναίκες την συνταγματική προστασία του δικαιώματος στην άμβλωση. Ναι, εγώ μπορεί να θέλω παιδιά και να έχω δώσει και μια περιουσία για να αποκτήσω, ενόσω έχω κοπανηθεί κάτω, μια άλλη όμως μπορεί να μη θέλει και εγώ/ εσύ/ αυτός and so on δεν μπορούμε να τής επιβάλουμε να γεννήσει ένα παιδί απλώς επειδή έμεινε έγκυος. Και, όχι, δε μας ενδιαφέρει το πώς έμεινε, αν δεν θέλει, δεν θέλει και τελείωσε.

 

Είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα, για πάρα πολλούς λόγους, ας αναφερθώ ωστόσο στον βασικό που είναι η αυτοδιάθεση του ανθρώπου και το δικαίωμα να ελέγχει το σώμα του. Άμα ήταν έτσι, παιδιά, να ελέγχαμε και την εκσπερμάτιση χωρίς αναπαραγωγικό σκοπό. Ωραίο; Όχι, ε;

 

 

 

 

 

 

Αυτή η κίνηση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στοχεύει στον έλεγχο του γυναικείου σώματος, με δεδομένο ότι ειδικά στις ΗΠΑ το πρόβλημά τους είναι να γεννήσεις θες δε θες διότι έτσι λένε κάποιοι χριστιανοί (όχι όλοι, κάποιοι, αυτοί που άνετα θα έπαιζαν τις κουμπάρες με τους Ταλιμπάν), μετά χεστήκανε αν έχεις λεφτά να το μεγαλώσεις ή δωρεάν πρόσβαση σε δομές υγείας για να το κρατήσεις ζωντανό, ενώ ένας από τους δικαστές του Supreme Court ξεκάθαρα συμπεριέλαβε στο δικό του αιτιολογικό της απόφασης ότι τα επόμενα πράγματα στη λίστα του δικαστηρίου που “πρέπει να ξανασκεφτούν” είναι τα χάπια αντισύλληψης και οι γκέι γάμοι. Ιδανικά δεν θα ήθελα καν να αναφερθώ στις περιπτώσεις όπου η άμβλωση είναι απαραίτητη για να σωθεί η ζωή της μητέρας (βλ. περίπτωση εξωμητρίου κύησης) ή στην περίπτωση που η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού ή αιμομιξίας, διότι οι γυναίκες δεν επιθυμούμε τη λύπηση του νομοθέτη, του δικαστή ή του οποιουδήποτε ξύπνησε μια μέρα και έκρινε πως πρέπει να μας πει τι θα κάνουμε με το σώμα μας.

 

Όσο λοιπόν στις ΗΠΑ γυρνάνε προς τον Μεσαίωνα, με τον υπερσυντηρητισμό να κάνει πάρτι παντού και να προσπαθεί να επιβάλει τη δική του ατζέντα στη δημόσια και ιδιωτική ζωή, τόσο εμείς θα γινόμαστε ΕΞΑΛΛΕΣ και θα αντιστεκόμαστε στην οποιαδήποτε προσπάθεια να ελεγχθεί το σώμα της οποιασδήποτε γυναίκας, οπουδήποτε κι αν αυτή βρίσκεται, συζητώντας για το θέμα αυτό και ξεκαθαρίζοντας απόλυτα τη θέση μας. Abortion is healthcare and should be a constitutional right, too. Ναι, σαν την Καλλιόπη Πάπας θα τα λέω – ας μην πιάσω επίσης τη συνταγματική σκοπιά του πράγματος ως νομικός, διότι δεν θα τελειώσω ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΩ και κάποια στιγμή θα θέλετε αυτό το κείμενο να τελειώσει, καλή ώρα σαν την υπομονή μου.

 

 

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, Μεσαίωνα κανονικό δεν πέρασαν οι ΗΠΑ, έγιναν αποικίες μετά το πέρας του στην Ευρώπη, ίσως λοιπόν ο Justice Samuel Alito, o Mitch McConnell και το παρεάκι του να θεωρούν πως θα είναι ωραίες μερικές δεκαετίες διαμορφωμένες μέσα από τις απελπισμένες προσπάθειες ενός δικτύου ανθρώπων που θεωρητικά τους ενώνει “η αγάπη για τη ζωή” και το μόνο που φροντίζουν να κάνουν για αυτό είναι το να ελέγχουν τις αμβλώσεις – οι οποίες εννοείται πως θα εξακολουθήσουν να γίνονται, απλώς χωρίς τα δέοντα ιατρικά standards, με αποτέλεσμα η θνησιμότητα των γυναικών να αυξηθεί πάρα πολύ και άμεσα. Όχι, δεν παύω να είμαι έξαλλη, μπορείς και να θες ταυτόχρονα να αποκτήσεις ένα παιδί και να είσαι υπέρ των αμβλώσεων, είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα ο έλεγχος στο σώμα σου. Όσοι, λοιπόν, λένε πως από “αγάπη για τη ζωή” δεν πρέπει να γίνονται αμβλώσεις, ας βρουν έναν άλλο τρόπο να αποδείξουν έμπρακτα αυτά τους τα αισθήματα και να μας αφήσουν ήσυχες. Και, όχι, δεν πρόκειται για την “οπτική του Βολταίρου”, το “Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”, πρώτον διότι δεν το είπε ποτέ έτσι ακριβώς ο συγχωρεμένος και δεύτερον γιατί έτσι χάνουμε ολόκληρο το δάσος και επικεντρωνόμαστε στο φύλλο ενός δέντρου, ούτε καν σε ένα δέντρο.

 

This. All of this. Every word. #RoeVsWade pic.twitter.com/4UbDcjknLd

— Saint Hoax (@SaintHoax) June 24, 2022

 

 

Είδατε; Ένα μήνα έλειψα και όλα πήγαν κατά εκεί που ήθελε ο Τραμπ, που κακό χρόνο να ‘χει. Θυμάστε, αυτός ο κύριος που εξελέγη στην Αμερική παρότι είχε πει πως “αν μια γυναίκα δε θέλει να σου κάτσει, you should grab her by the pussy”.

 

ΥΓ. Όποιος θέλει να δώσει κίνητρα για να καταπολεμήσει την υπογεννητικότητα να παρέχει πληρωμένες άδειες κύησης και λοχείας στις γυναίκες, να εξαναγκάσει τους εργοδότες να μην ρωτάνε αν σκοπεύεις να κάνεις παιδιά, να φτιάξει τέλος πάντων τις δομές για ένα κοινωνικό κράτος της προκοπής.

 

Αν ενδιαφέρεστε περαιτέρω για το bigger game behind αυτή την ανεκδιήγητη απόφαση, εδώ:

https://www.newyorker.com/magazine/2022/02/14/amy-coney-barretts-long-game

 

Στις γυναίκες που πρώτες άνοιξαν τις πόρτες που ήταν ως τότε αδιάβατες για όλες μας. Και σε αυτές που συνεχίζουν να τις κρατούν ανοιχτές.

 

Φωτογραφία εξωφύλλου: Towfiqu barbhuiya