41. Hello Άγχος My Old Friend
Πότε είχαμε Απρίλιο, πότε μπήκε ο Οκτώβριος αντί για τον Μάιο, τι ψύχρα είναι αυτή, τι μπουφάν να πάρω τώρα που θα πάω στην λαϊκή, γιατί φύλαξα τις ομπρέλες και το λεπτό πάπλωμα, γιατί κάνει καριέρα ο Ansel Elgort (άσχετο, μα ταυτόχρονα πάντα σχετικό), η Ντενίση είναι αυτή στην Μενεγάκη; Όχι ρε γαμώτο και πρέπει να βγω έξω, έχω μίτινγκ στις 2 και δε θα προλάβω αν δε φύγω τώρα, συγγνώμη, φοράει μπεζ αρβυλομποτάκι η Μιμή, θα τρελαθώ, μήπως αλλάξω το μίτινγκ, τώρα που το ξανασκέφτομαι;
Η ζωή με τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι γεμάτη ερωτήσεις, κάποιες οριακά χαζές, κάποιες απόλυτα δικαιολογημένες και – οι περισσότερες – εντελώς αχρείαστες υπό την έννοια πως μόνο άγχος μπορούν να σου προκαλέσουν, και για την ακρίβεια ακόμα περισσότερο άγχος από αυτό που ήδη έχεις και φαίνεται, μεταξύ άλλων, στο κεφάλι σου και τα μαλλιά που πέφτουν, την ξηροδερμία, τον έρπη που “πέταξες” στις άκρες των χειλιών (και που αν δεν είναι έρπης είναι γωνιακή χειλίτιδα, οπότε ακόμα χειρότερα), την όρεξή σου για εξόδους, την όρεξή σου για φαγητό και, βέβαια, τον ύπνο σου, ο οποίος έρχεται μεν εύκολα, στη διάρκειά του όμως έχεις πρωταγωνιστήσει σε δυο ταινίες Ιντιάνα Τζόουνς και τρία Ρόμποκοπ. Βλέπεις όνειρο ότι σε κυνηγάνε κάποιοι που δεν τους ξέρεις, ότι πρέπει να σώσεις κάτι/ κάποιον που, ομοίως, δεν ξέρεις, ότι πηδάς από μπαλκόνι σε μπαλκόνι λες και είσαι πεζοναύτης και στο τέλος βρίσκεσαι σε μια αρχαία σπηλιά όπου ένας χείμαρρος περνάει πάνω από το κεφάλι σου, όσο μια οικογένεια (μεγαλούτσικη) εντόμων βρίσκεται κάτω σου και κατά κάποιο τρόπο ζητάει και αυτή την προστασία σου για να μην την πάρει το ποτάμι. Αν συμπαθούσα τον James Cameron ίσως να τον έπαιρνα ένα τηλέφωνο να συζητήσουμε κάποιο σενάριο, αλλά δεν τον συμπαθώ και αν ποτέ γνωριστούμε το συναίσθημα θα είναι αμοιβαίο.
Είπα Cameron και σκέφτηκα ότι πολλές φορές αυτό που βρίσκεται εκεί έξω και κάνει τη δουλειά σου, μαγειρεύει, πηγαίνει στα μαγαζιά, κ.λπ. είναι στην πραγματικότητα το Avatar σου, μια αντανάκλαση του εαυτού σου, μια “σούμα” των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς σου, ένα σκαρίφημα που έχει εκπαιδευτεί να σταθεί όρθιο για όσο χρειάζεται, ίσα για να πεταχτεί μέχρι το σούπερ μάρκετ να πάρει μπανάνες (έχουν κάλιο, είναι απαραίτητες) και μετά να γυρίσει σπίτι, να φυλάξει τα ψώνια και να πάει για φόρτιση στο σκονισμένο πολύμπριζο – ναι, τα Avatars είναι πολύ χρήσιμα, αλλά τεμπέλικα στις δουλειές του σπιτιού – γιατί εκεί μπορείς να κρυφτείς από όλους, αν το θέλεις, οπότε why bother, που λέμε και στο χωριό.
Το Avatar μου, λοιπόν, ήταν αυτό που σήκωσε το τηλέφωνο την Κυριακή του Πάσχα και έμαθε πως το έμβρυο που καταψύξαμε είχε μεν 8 κύτταρα (καλό), αλλά η βαθμολογία του ήταν 2,5 (στα πόσα δεν ξέρω) και χαρακτηρίστηκε από την εμβρυολόγο ως “μέτριο”. Φυσικά και χαρήκαμε οικογενειακώς που καταψύξαμε και πλέον τα έμβρυα είναι τρία, μετά από σχεδόν ένα έτος προσπαθειών, ωστόσο ο πραγματικός μου εαυτός δεν βγαίνει πολύ συχνά εκεί έξω, ούτε για να σηκώσει το τηλέφωνο από το κέντρο γονιμότητας, ούτε για να συναναστραφεί με τον κόσμο, ούτε για να κάνει μια βόλτα κοντά στο σπίτι. Κάποια στιγμή, όσο ψύχραιμος κι αν είσαι εκ φύσης, “στα σκάει” η διευκόλυνση της διαχείρισης καταστάσεων δι’ αντιπροσώπου. Σαν να κάνεις τον μπάτλερ του εαυτού σου (και να ήθελες να προσλάβεις, δεν είσαι η Γιάννα Αγγελοπούλου, συνεπώς ξέχνα το), απλά χωρίς να χρησιμοποιείς το τρίτο πληθυντικό όταν μιλάς για σένα, αποφεύγοντας φράσεις όπως “η κυρία δε θα ήθελε το τσάι της αυτή την ώρα, την πιάνει τρελό κατούρημα με το earl gray, ένα αγχολυτικό φέρτε της, με μια γουλιά νερό μην της κάτσει στον καρύτζαφλο“.
Δεν είναι πως σκέφτεσαι τη “μετριότητα” του πιο πρόσφατου αυγού (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) ή ότι τον επόμενο μήνα ίσως και να μην έχεις τι να κατεβάσεις, πράγμα που ίσως παγιωθεί από τον μεθεπόμενο μήνα (το καλό πράμα αργεί να γίνει, το κακό γίνεται αμέσως). Ούτε η πιθανότητα να μην κρατήσεις τα έμβρυα όταν και εφόσον πραγματοποιηθεί η εμβρυομεταφορά σέ απασχολεί σε αυτό το στάδιο. Συμβαίνει, όμως, το εξής παράδοξο: ενώ γνωρίζεις πλέον καλά τη διαδικασία που ακολουθείς, και έχεις “καβαλήσει” δυο τρία συναισθηματικά ρόλερ κόστερ που σού άσπρισαν μεν κάμποσες τρίχες, αλλά σού έμαθαν τι έχεις να περιμένεις, τώρα που τα ξέρεις όλα αυτά, που έχεις την υπομονή και την επιμονή να συνεχίσεις, τώρα έχεις και την αγχώδη διαταραχή και την κατάθλιψη να σου λένε “όχι μωρή μποχλάδω, μην περιμένεις πως η ζωή σου θα είναι πιο εύκολη εφεξής επειδή είσαι πολύ πιο κοντά στο στόχο σου από ό,τι ήσουν πέρυσι τέτοιο καιρό“. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσεις συναισθηματικά, ψυχολογικά και σωματικά για όλα όσα δεν φταις: για το ότι γεννήθηκες με ένα αναπαραγωγικό πρόβλημα, για το ότι η σεροτονίνη σου παρακρατείται από τους νευρώνες σου και αισθάνεσαι διαρκώς σαν την Μάρθα Μπισμπίκη (μείον το μαλλί – σφηκοφωλιά) όταν έμαθε πως ο Γιακουμής την απατάει με την κόρη της Δελαφράγκα και για το ότι η αγχώδης διαταραχή από την οποία πάσχεις έχει διοργανώσει μέσα σου την απόλυτη παρτάρα, πράγμα που είχε να σού συμβεί τουλάχιστον πέντε χρόνια. Ενδεχομένως να φταις και για τον αυξημένο πληθωρισμό και απλά να μην το ξέρεις ακόμα.
Και τι κάνεις, λοιπόν; Αφήνεις το Avatar να κάνει τις βασικές εξωτερικές εργασίες σου, ματσαλάς κάτι γεμιστά αμυγδαλωτά που σου φέρανε πριν μέρες, πιάνεις την καρδιά σου να δεις αν πεταρίζει τόσο δυνατά όσο νομίζεις, συνεχίζεις τη δουλειά σου, αποφεύγεις τα τηγανητά και τα σιροπιαστά διότι το στομάχι σου ήδη σε προειδοποιεί πως αν ξεχαστείς θα έχεις και άλλο ένα ιατρικό μέτωπο να αντιμετωπίσεις και τραγουδάς το “Hello darkness, my old friend” σε δική σου διασκευή, προσπαθώντας να βρεις μια λύση στο ερώτημα “πώς θα ηρεμήσω και δε θα σκάσω σαν καρπούζι που πέφτει στο τσιμέντο από τον τέταρτο“, χωρίς η απάντηση να είναι στίχος του Αντύπα και συγκεκριμένα το κουπλέ του “Για να μην τρελαθώ”. Ούτε τις νύχτες θέλω να γυρίζω, ούτε να χορεύω σε πίστες επιθυμώ, θέλω η καρδιά μου να μη χτυπάει δυνατά (τα τα τα,) και να με κάνει να αισθάνομαι ανήμπορη να διαχειριστώ την κατάστασή μου. Ok, ίσως να είναι πιο εύκολο να αλλάξω μεταβολισμό τώρα στα 38 μου, παρά να πάψω να νομίζω ότι πάνω μου πετάνε Ραφάλ (με προφορά Αλιάγα αυτό) έτοιμα να πετάξουν τη μπόμπα που θα με πετύχει ακριβώς στο κρεβάτι μου από τις 10 το βράδυ – και να σας πω κάτι, καλύτερα, διότι θα γλιτώσω κι άλλο όνειρο με έντομα.
Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Shi Min T
