40. Ο Μυστικός Ύπνος

“Εμένα μη μού βάλεις κρασί, μάλλον θα κάνω ωοληψία την επόμενη εβδομάδα“. Πρέπει να το είπα συνολικά καμιά σαρανταριά φορές σε διάφορες περιστάσεις πριν φτάσει εκείνη η μέρα, χωρίς να είμαι σίγουρη ούτε για το αν θα προλαβαίναμε το ωάριο, ούτε για το κατά πόσο ένα ποτήρι κρασί θα έκανε κάτι κακό σε αυτό. Όταν έχεις φτάσει σε χ αριθμό ωοληψιών, είτε δεν σε νοιάζει πλέον ιδιαίτερα το τι τρως/ πίνεις/ κάνεις πριν από αυτές, είτε σε νοιάζει ακόμα περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα ξεχνάς κάποια πράγματα – ή αυτό νομίζεις τουλάχιστον.

 

 

 

Μετά από έναν κύκλο σαράντα ημερών, είχε έρθει η περίοδος του Απριλίου και τον Μάρτιο τον πηδήξαμε όπως μας έκανε και αυτός με τον κωλόκαιρο που είχε. “Κάτι κατεβαίνει”, είπε ο γιατρός στον πρώτο υπέρηχο, ένα πρωί που η κλινική ήταν σχεδόν άδεια εξαιτίας του Καθολικού Πάσχα, ενώ στον δεύτερο υπέρηχο, ένα πρωί που η κλινική ήταν επίσης σχεδόν άδεια λόγω του Ορθόδοξου Πάσχα, ο γιατρός είπε “έχουμε ένα μεγαλούτσικο”. “Πάμε για Μεγάλη Πέμπτη”, επιβεβαίωσε και εντυπωσιάστηκα για ακόμα μια φορά πώς είναι δυνατόν μόλις 10 μέρες μετά την έναρξη της περιόδου σου να έχεις ένα αυγό έτοιμο για κατέβασμα.

 

Αυτή τη φορά όλα είχαν μια ησυχία. Οριακά ανησυχητική ησυχία. Η Κηφισίας ήταν σχεδόν άδεια κάθε φορά που χρειαζόταν να πάμε στην κλινική, ο κόσμος στις αίθουσες αναμονής όλο και μειωνόταν όσο πλησίαζε η Μεγάλη Πέμπτη (εμ, πήγαν εκδρομές οι άνθρωποι, κι εγώ αν μπορούσα, θα πήγαινα, ψέματα να πω;), βρίσκαμε πάρκινγκ πανεύκολα, όλα αυτά που κάποιος μπορεί να θεωρήσει “καλά σημάδια” στην πορεία μιας διαδικασίας η οποία στην πραγματικότητα εξαρτάται από κάθε άλλο παράγοντα πλην της κίνησης στην Κηφισίας, του πλήθους στις αίθουσες αναμονής και του πάρκινγκ – ιδίως αυτού.

 

Έτσι είναι, και την πέμπτη φορά που βλέπεις μπροστά σου ξεκάθαρα την προοπτική του χειρουργείου προσπαθείς να πιαστείς από ό,τι βρεις. Κάθε περίσταση είναι διαφορετική, αυτή όμως ήταν πραγματικά ιδιαίτερη, πρώτον διότι φοβόμουν μη χρειαστεί να γίνει η ωοληψία σε δύσκολη μέρα (π.χ. Μεγάλη Παρασκευή που ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται κανονικά σε αργία), δεύτερον διότι το αυγό κατέβαινε από την καλή ωοθήκη και δεν ήθελα να χαθεί αυτή η ευκαιρία και, τέλος, διότι ποτέ, όσο καλά κι αν σου έχουν πάει τα πράγματα, εκτός αν έχεις την ενέργεια/ διάθεση της Μαρία Φον Τραπ ή του Γιώργου Τσαλίκη στα early 00s, δεν μπορείς να είσαι σίγουρη για το τι θα γίνει στο τέλος, αν το ωάριο θα κρατήσει και δεν “σκάσει” βασικά, και μαζί με αυτό κρατήσεις και δε “σκάσεις” κι εσύ. Αυτή η φορά ήταν όντως περίεργη και για έναν ακόμα λόγο: την ημέρα που έπρεπε να κάνω την ένεση δεν σκέφτηκα αμέσως να βάλω υπενθύμιση και μου έσκαγε ανά μια ώρα η σκέψη “μην ξεχάσεις την ένεση, μαλάκω, και πάει όλο στο βρόντο“.

 

Στο μεταξύ, τις ελάχιστες ημέρες που μεσολάβησαν ανάμεσα στην πρώτη εξέταση και την ωοληψία, ένα χρόνο σχεδόν μετά την πρώτη επίσκεψη σε γιατρό για το θέμα της υπογονιμότητας, σκεφτόμουν, αισίως, τα εξής:

 

Πότε θα πάω τις λαμπάδες στα βαφτιστήρια; Δεν κάνει να τα δω πριν την ωοληψία, μην τυχόν και κολλήσω κανένα κρύωμα, πώς θα καταλάβω αν τους άρεσε το λαγουδάκι που έχει φέτος η λαμπάδα;

Μήπως το παστράμι που χλαμπουνιάζω από την ώρα που ήρθαμε επίσκεψη στην Δέσποινα κάνει κακό στο ωάριο – αλλά καλό στην ψυχική μου υγεία;

Πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να γίνει η ωοληψία αυτή τη φορά, διότι τον άλλο μήνα – ή σε τρία τέρμινα, όποτε έρθει η επόμενη περίοδος τέλος πάντων – είναι σειρά της αριστερής ωοθήκης να αναλάβει δράση και είναι πιο πιθανό να κατεβάσει αυγό της προκοπής ο Θανάσης παρά εκείνη.

Και μετά έχουμε έναν μήνα χωρίς ωοληψία, και μετά έναν μήνα με ωοληψία, και μετά λογικά πάλι έναν χωρίς ωοληψία και μετά Αύγουστο, διακοπές, άρα χωρίς ωοληψία εκ των πραγμάτων, και πιο μετά Σεπτέμβριο, άρα αριστερή ωοθήκη, άρα κουβά σε μέγεθος πισίνας, και μέχρι τότε καλό Οκτώβριο για να ξαναέρθει η σειρά της δεξιάς, κι όλα αυτά με υπόκρουση τη φράση “ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε”.

Τι να φάω την παραμονή της ωοληψίας για να μην πεινάω σαν την λυσσάρα την επόμενη μέρα; Λες να έχει χαλάσει το συσκευασμένο ασπράδι αυγού που άνοιξα πριν από πέντε μέρες, αν έχει χαλάσει δε μπορώ να φάω ομελέτα, δεν έχω αυγά, άσε καλύτερα μην πάθω καμιά δηλητηρίαση, αυτό μας έλειπε, φέρε ένα τσουρέκι 55 εκ. που μας έφερε η Σοφία προχτές κι ακόμα το έχω στη ζελατίνα.

Μήπως αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα σκάσει το ρημάδι πριν το πάρουμε; ΕΕΕΕ;

Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα ‘χω χαμένα;

 

 

Το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πως την πρώτη φορά που είχαμε καταφέρει να καταψύξουμε βλαστοκύστη ήταν 28η Οκτωβρίου και την δεύτερη Αγίου Βαλεντίνου. Αυτή τη φορά η ωοληψία έπεφτε 21η Απριλίου, μια ημερομηνία που σιχαίνομαι βαθιά, τόσο για τους προφανείς ιστορικούς λόγους, όσο και για προσωπικούς/ οικογενειακούς λόγους. Πριν μπω στο χειρουργείο, με την γαλάζια ρόμπα και όλο τον προστατευτικό εξοπλισμό, κάθισα στο σαλονάκι αναμονής για πέντε λεπτά, όπου άκουσα ολόκληρο το Hotel California. “You can check out anytime you like, but you can never leave”. “Λες να περάσω όλη τη γόνιμη ζωή μου εδώ, προσπαθώντας να μαζέψω μερικά ακόμα αυγά, μπας και κάποτε αυτά μεταφερθούν στην κοιλιά μου; Όχι γιατί αν είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να αλλάξουμε το ρεπερτόριο, δεν μπορώ να θυμάμαι και τα γυμνασιακά μου χρόνια σε αυτές τις συνθήκες“.

 

Στο χειρουργείο οι νοσοκόμες ήταν για μια ακόμα φορά εξαιρετικές. Με ρώτησαν μέχρι και τι πασχαλινά έθιμα έχουμε στην Κρήτη. “Το αντικριστό” τους είπα και νόμιζαν στην αρχή πως είναι χορός. “Όχι, κατσίκι είναι”, τους είπα, κι άρχισαν να γελάνε δυνατά. Σε ένα λεπτό είχε έρθει η αναισθησιολόγος για να περάσουμε μαζί το πιο ευχάριστο κομμάτι της εμπειρίας, τον “μυστικό ύπνο”, την μέθη στην οποία μπαίνεις χωρίς να το καταλάβεις, σαν να σου κρατάει μυστικά το ίδιο σου το σώμα.

 

Μετά από ώρα σήκωσα το αριστερό μου χέρι και ακούμπησα τον καρπό στο μέτωπό μου, για να συνηθίσω σταδιακά το λευκό φως. Γύρω γύρω οι κουρτίνες του Χυτήρογλου ένιωθαν μεγάλη μοναξιά, μόνο εγώ, η νοσοκόμα, και μια άλλη κοπέλα που έκλαιγε βρισκόμασταν στην ανάνηψη. Στο σημείο που ο καρπός μου ακουμπούσε το κεφάλι μου μού είχαν περάσει το χάρτινο βραχιόλι με τα στοιχεία μου. Πάνω μου βρισκόταν το όνομα του πατέρα μου. “Καλά πήγαν όλα”, είπε η νοσοκόμα στην άλλη κοπέλα, “ναι”, της είπε εκείνη, “απλά δε θέλω να κλάψω όταν βγω”. Πέρυσι τέτοιες μέρες είχαμε μάθει ότι ο πατέρας μου ήταν άρρωστος. Φέτος “μάζευα αυγό” και ήμουν ανήμπορη να σηκωθώ να βοηθήσω την κοπέλα που έκλαιγε δυο μέτρα μακριά από εμένα. 60% πιθανότητες γονιμοποίησης είχε το αυγό. Fair enough.

 

 

Παρκάραμε σχεδόν κάτω από το σπίτι (ευχαριστούμε εκδρομείς του Πάσχα). Όταν βγήκα από τη θέση του συνοδηγού είδα στο κινητό μια ειδοποίηση ότι είχε πεθάνει ο Robert Morse, που είχε παίξει τον Bert Cooper στο Mad Men. “The best things in life are free”, είχε τραγουδήσει στην τελευταία του σκηνή στη σειρά. Δεν διαφωνούσα με τον μακαρίτη, απλά καμιά φορά αυτό που κοστίζει, και μάλιστα πολύ, είναι να σου παίρνουν τα πράγματα που σού έχουν δοθεί δωρεάν. Ειδικά όταν δεν ξέρεις τι θα απογίνουν μετά που θα φύγουν από εσένα.