33. “Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει”

“Έλα αύριο να σε δω πάλι και την Δευτέρα λογικά θα το βγάλουμε”. Κοιτούσα τον γιατρό αποβλακωμένη για λίγα δευτερόλεπτα. “Δηλαδή κατεβαίνει κανονικά, μπορούμε να το βγάλουμε, ναι, έλα κι αύριο να σε δω να οριστικοποιήσουμε την ωοληψία την Δευτέρα”.

 

 

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΓΙΑΓΚΟ, ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΟΥΜΕ;

 

Είχαν περάσει σχεδόν 4 μήνες από την τελευταία φορά που είχα καταφέρει να κάνω ωοληψία, και μάλιστα τη μοναδική ωοληψία που είχε καταλήξει ως τότε σε κατάψυξη βλαστοκύστης, και φυσικά δεν μπορούσα να επεξεργαστώ την πληροφορία ότι το σερί της γκαντεμιάς έσπαγε επιτέλους και ο οργανισμός μου είχε δεχτεί να συνεργαστεί με τις επιθυμίες μου.

 

Το πρωί του Σαββάτου ο γιατρός μέτρησε ξανά το ωοθυλάκιο και μού επιβεβαίωσε πως την Δευτέρα θα έμπαινα χειρουργείο (ότι θα χαιρόμουν τόσο που θα έμπαινα στο χειρουργείο για τον οποιονδήποτε λόγο, ποτέ δεν το περίμενα). “Τι θα κάνεις απόψε;”, με ρώτησε, “ήταν να πάμε να φάμε έξω, αλλά αφού πρέπει να κάνω την ένεση στις 11 θα μείνουμε σπίτι, και να σας πω και κάτι, καλύτερα, το MEGA έχει Γιάννη Πάριο”.

 

 

 

 

Την Δευτέρα, που ήταν κατά σύμπτωση και η “πιο ερωτική ημέρα του χρόνου” σύμφωνα με το εορτολόγιο του μάρκετινγκ, ξυπνήσαμε με την ησυχία μας, διότι για πρώτη φορά έπρεπε να βρισκόμαστε στο κέντρο γονιμότητας αργούτσικα, στις 9:30. Η στρογγυλή αίθουσα αναμονής έμοιαζε με πίστα χωρίς κόσμο, ήμασταν όλες και όλοι είτε όρθιοι, είτε καθισμένοι κοντά στους τοίχους με τις ακριβές ταπετσαρίες και περιμέναμε τη σειρά μας (ή τους νιόπαντρους να σηκωθούν να χορέψουν πρώτοι, ξέρω ‘γω).

 

Πάντα το άγχος σου είναι το αν θα προλάβεις το ωάριο πριν “εκραγεί” σαν την μικρή Αννούλα στο γνωστό (ηλίθιο) ανέκδοτο και δεν μπορεί να περισυλλεγεί, ωστόσο πάντα προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου επαναλαμβάνοντας τη φράση “ξέρουν οι άνθρωποι, θα μπεις μέσα στην ώρα σου”. Στο μεταξύ παρατηρούσα αυτή την απρόσωπη, κάπως, χλίδα των νέων εγκαταστάσεων και κατέληξα ξανά στο συμπέρασμα ότι τα γύρω γύρω δεν έχουν τόση σημασία. Το μόνο που θέλεις πραγματικά είναι να βρίσκεσαι με τον γιατρό σου στο ίδιο μήκος κύματος και εμπιστοσύνης, σαν να είστε ζευγάρι καλλιτεχνών παγοδρόμων που η πτώση και αποτυχία του καθενός εξαρτάται από την αφοσίωση του άλλου. 

 

Πολύ σύντομα, κι αφού κάναμε ξανά έναν έλεγχο σε όλα τα στοιχεία μας με τον Θανάση, πήγαμε σε μια άλλη αίθουσα αναμονής, με ροζ κουφετί καναπέδες αυτή τη φορά, όπου έκανα πρώτα ένα καρδιογράφημα. “Έχετε ιστορικό εμφραγμάτων;”, ρώτησε ο καρδιολόγος – “όχι”, είπα – να και κάτι που δεν είχαμε στην οικογένεια. Η διαδικασία τελείωσε πολύ γρήγορα και σχεδόν αμέσως μετά μπήκα για τον τελευταίο υπέρηχο, αυτόν με το περισσότερο άγχος από όλους. Στο μεταξύ μάς εξυπηρετούσαν πάρα πολλές υπάλληλοι, γραμματείς, συνοδοί, μαίες, νοσοκόμες, κάθε μία από τις οποίες είχε και άλλες αρμοδιότητες, και αναρωτήθηκα γνησίως το πώς γίνεται να συντονίζονται μεταξύ τους χωρίς να μπερδεύονται (αυτά να τα βλέπουν στον ΕΦΚΑ που γκρινιάζουν ότι δεν προλαβαίνουν). Μετά τον υπέρηχο, μια (ακόμα) υπάλληλος μού έδωσε τη ρόμπα και τα λοιπά αξεσουάρ του χειρουργείου και μού άνοιξε την  πόρτα για τα αποδυτήρια. Η ρόμπα ήταν από κανονικό βαμβάκι και όχι μιας χρήσης, μού θύμισε μια που είχε η μάνα μου (προ Χριστού) για να φοράει πάνω από τα ρούχα όταν ήθελε να τηγανίσει κάτι. Στην αίθουσα αναμονής πριν τα χειρουργεία οι καναπέδες ήταν πάλι ροζ κουφετί και εκείνη τη στιγμή θέλησα να ζητήσω το τηλέφωνο του διακοσμητή, να του πω δυο πράγματα περί χρωμάτων και συμβολισμών στον 21ο αιώνα.

 

 

 

 

Οι νέες αίθουσες των χειρουργείων ήταν τεράστιες, τύπου χωρούσαν μέσα τρία κρεβάτια, μια σαλοτραπεζαρία μεσαίου μεγέθους και μέρος της συλλογής τσαντών του Τζέφρι Σταρ. Δεν μού ήταν πολλά τα γνώριμα πρόσωπα μετά τη μετακόμιση του κέντρου στο νέο κτίριο, ευτυχώς όμως ήξερα την πάντοτε χαμογελαστή (ναι, και μέσα από τη μάσκα) μαία, καθώς και την γλυκούλα αναισθησιολόγο που μόλις μπήκε μέσα μού χάιδεψε, ως συνήθως, το μάγουλο. Φυσικά την ώρα που μού έδεναν τα μπούτια στο νέο χειρουργικό τραπέζι ξεπρόβαλε από το απέναντι παραθυράκι μια εμβρυολόγος, η οποία ζήτησε πάλι τα στοιχεία μου, μη γίνει κανένα μπέρδεμα με το σπέρμα και το ωάριο και μετά τρέχουμε. Αποκοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω και λίγο μετά ξύπνησα σε ένα σεπαρέ με βαριές κουρτίνες σαλονιού από αυτές που θα είχε στο σαλόνι της η Γιάννα Αγγελοπούλου. Μια κοπέλα παραδίπλα μου είχε ξυπνήσει από τη μέθη και την άκουγα ότι έκλαιγε, αλλά ο “Χυτήρογλου” και η ζάλη με εμπόδιζαν να σηκωθώ να της μιλήσω.

 

Σε δυο λεπτά είχε έρθει η ψυχολόγος, η οποία με ενημέρωσε ότι ήταν νέα προσθήκη στη μονάδα και σε τρία λεπτά τής είχα πει την ιστορία της ζωής μου (καλά, δεν είμαι και η Άντζελα Δημητρίου να έχω να αφηγηθώ τόσα πράγματα).

 

 

 

 

Μού πήραν την πίεση, σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα να βρω τον Θανάση. “Θα περιμένετε να σας πάρουμε αύριο να σας πούμε αν γονιμοποιήθηκε”, είπε η μαία. Πράγματι, την Τρίτη το πρωί, το ωάριο, που σύμφωνα με τον γιατρό είχε 60% πιθανότητες γονιμοποίησης, τα είχε καταφέρει. Την Πέμπτη θα μας τηλεφωνούσαν για να μας πουν αν είχε γίνει βλαστοκύστη.

 

Το βράδυ της Τετάρτης άφησα το κινητό ανοιχτό και στο δυνατό – και όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν τι σημαίνει κάτι τέτοιο, έχω το κινητό στο αθόρυβο περίπου από το 2008. Το πρωί της Πέμπτης έβαλα ν’ ακούσω μια κλασική Ελίνα Κωνσταντοπούλου, “Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει”, ώστε να υποχωρήσει το σφίξιμο στον θώρακα. Συνήθως μου τηλεφωνούσαν νωρίτερα, γύρω στις 8:30 με 9, οπότε δεν ήξερα πώς να εκλάβω την καθυστέρηση.

 

Το κινητό χτύπησε γύρω στις 12 και το σήκωσα κάνοντας την “παραπολυκούλ” “ναι εγώ είμαι, πείτε μου, ναι”. “Πολλαπλασιάστηκε, έχει οκτώ κύτταρα”. Συνέχισα να κάνω την “παραπολυκούλ”, επειδή ήταν το πρώτο καλό IVF νέο μέσα σε 4 μήνες.

 

 

“Ωραία, τώρα αυξήσαμε τα κατεψυγμένα μας κατά 50%, δικαιούσαι να χαρείς”, σκέφτηκα. Ωστόσο, όταν έχεις ζήσει τόσο μεγάλη απογοήτευση, κομποζαρισμένη με την κατάθλιψή σου, κάπως διστάζεις να πανηγυρίσεις για πολύ. Κι αυτός ο δισταγμός, αυτό το σφίξιμο, μάλλον δε θα μπορέσει να φύγει εύκολα στην πορεία της IVF. Για να σας δώσω να καταλάβετε, δε θα φύγει ούτε με τσουρέκι από το ζαχαροπλαστείο του άντρα της Ελίνας Κωνσταντοπούλου, που ως γνωστόν το κάνει και τέλειο.

 

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Annie Spratt