32. “A Hard Day’s Month”

Ο ταξιτζής μπερδεύτηκε, βασικά το GPS τόν μπέρδεψε, σε συνδυασμό με την εξαίσια, “haussmann-ική”, θα έλεγε κανείς ρυμοτομία της Αθήνας, του είπα “αφήστε με εδώ και θα το βρω, δίπλα πρέπει να είναι” και είχα δίκιο, δίπλα ήταν, έπρεπε να περάσεις πάνω από κάτι γρασίδια και κάτι πεσμένα – από το χιόνι λογικά – κλαδιά για να βρεθείς στην είσοδο. “Καλημέρα, καινούργια μου αγάπη”, σκέφτηκα μόλις έφτασα απέξω από τις νέες εγκαταστάσεις του κέντρου γονιμότητας, “μην ξανοίγεσαι, όμως, Κούλα”, συνέχισα να σκέφτομαι, και πάτησα το κουμπί του ασανσέρ με το δάχτυλο τυλιγμένο στο κασκόλ – μπικόζ κόβιντ. 

 

Βγαίνοντας έξω από το ασανσέρ στον όροφο του κέντρου είδα μια πόρτα κι από μέσα φώτα, πολλά φώτα – καλέ, δεν έχετε ακούσει για κάτι αυξήσεις 422% στα τιμολόγια του ηλεκτρισμού; – κι ανάμεσα στα φώτα, που είχαν σχεδιαστεί πιθανότατα με έμπνευση κάποια πολυκυστική ωοθήκη, μια ρεσεψιόν τύπου πεντάστερου ξενοδοχείου. Πλησίασα, κατέπνιξα, παρά τη νύστα μου, την παρόρμηση να ζητήσω ένα μονόκλινο με θέα την Αθήνα πιάτο, και οι υπάλληλοι μέ οδήγησαν σε μια άλλη αίθουσα, παραπλεύρως, όπου περίμεναν διάφορες γυναίκες να μπουν για υπέρηχο. Μαλακία, γιατί δεν πρόλαβα ούτε να ρωτήσω τι πακέτα σπα υπήρχαν, ειδικά για μασάζ, ούτε αν σερβίρεται κοκτέιλ τα βράδια στην ταράτσα.

 

 

 

Όλα ήταν μπεζ ή γκρι αρζάν ή απαλό καφέ, γενικότερα η παλέτα του αρχιτέκτονα περιλάμβανε ήπια χρώματα, μήπως – λέω τώρα εγώ – αυτό ήταν βοηθητικό στην περίπτωση που έμπαινες στο χώρο και ήδη για χ λόγους τα έβλεπες όλα “κόκκινα”. Ήταν ένα “ξενοδοχείο γονιμότητας” πλέον, και όχι απλά ένας χώρος αναμονής με 20 καναπέδες και μια σειρά από εξεταστήρια και χειρουργεία.

 

Είχαν περάσει 56 ημέρες από την τελευταία μου περίοδο, δεν ήταν η ώρα να ψάξουμε αιτίες για το μεμονωμένο – ελπίζω, γιατί αλλιώς θα τα δω όλα μπορντοροδοκόκκινα – περιστατικό, ρώτησα ωστόσο τον γιατρό από περιέργεια για το τι μπορεί να προκάλεσε όλη αυτή την ιστορία. Θες η κύστη που είχε ξεπροβάλει μετά τη μοναδική μου επιτυχή ωοληψία, γονιμοποίηση και κατάψυξη, θες το booster που επηρέασε την περίοδο πολλών γυναικών προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, θες το άγχος, θες η μοίρα μου η μπουζουξού, τέλος πάντων, μπορεί και όλα αυτά μαζί να συνέβαλαν στο να προκύψει αυτό το δίμηνο κατά το οποίο επείσθην ότι, εφόσον δεν κατέληξα να πετάω πέτρες σε αγνώστους, ήμουν σχετικά καλά.

 

Το πρόβλημά μου δεν ήταν απλά το ότι περίμενα σαν μαλάκας να μου έρθει η περίοδος, και οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται σε καταστροφολογία, αλλά το ότι ακόμα και όταν πήρα φάρμακα για να μου έρθει, ενώ στους υπόλοιπους φυσιολογικούς ανθρώπους έρχεται πέντε με έξι ημέρες μετά το τελευταίο χάπι, για μένα χρειάστηκαν εννιά μέρες (το γνωστό και ως “του κόλορ τα εννιάμερα”).

 

 

Τίποτα από αυτά, βέβαια, δε σκεφτόμουν την ώρα που περίμενα στον καναπέ της αίθουσας αναμονής, προσπαθώντας να καταλάβω πώς δουλεύει το νέο σύστημα, γιατί είχε ήδη σημειωθεί μια μικρή νίκη, δηλαδή είχα καταφέρει να φτάσω στον γιατρό με περίοδο (μιλάμε δηλαδή για τα απολύτως αυτονόητα, αλλά έτσι όπως γίναμε αυτονόητη είναι μόνο η επιτυχία της 2ης σεζόν του Bridgerton και τίποτα άλλο).

 

Ήρθε η ώρα να μπω στην αίθουσα εξέτασης, η οποία ήταν πολύ μεγαλύτερη από την προηγούμενη, αλλά έχανε σε familiarity – για την ώρα τουλάχιστον – και μόλις ετοιμάστηκα και ξεκίνησε ο υπέρηχος, είδα δυο “μπαλάκια” στην αριστερή ωοθήκη. “Λοιπόν, αυτά είναι υπολείμματα από προηγούμενο κύκλο, έλα ξανά την Δευτέρα και θύμισέ μου ότι είχες δυο δεκαπεντάρια στην αριστερή”, είπε ο γιατρός, εμφανώς ξενερωμένος με την εξέλιξη. “Μέχρι τις εννιά να έχεις έρθει”, μου είπε, “θα κατασκηνώσω αποβραδίς” πήγα να απαντήσω, κρατήθηκα για ακόμα μια φορά και βγήκα έξω να πάρω τηλέφωνο τον Θανάση. Την ώρα που έβγαινα από το κτίριο, είδα να περνάει από μπροστά μου ο πρώτος γιατρός που είχαμε επισκεφτεί, 9 μήνες πριν και δεν είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας. Δεν θέλω να τα παίρνω όλα σαν σημάδια, αλλά τέλος πάντων, καλό δε μου φάνηκε να είναι, πλέον τόν θεωρώ γρουσούζη επιπέδου θεία Τζούλια στο Άκρως Οικογενειακόν.

 

Την Δευτέρα ξύπνησα αξημέρωτα και στις 9 παρά κάτι είχα μπει μέσα στο κέντρο. Αυτή τη φορά ο χώρος μού είχε φανεί ακόμα πιο περίεργος σε σχέση με τον αρχικό χώρο του κέντρου. Κέρδιζε, σαφώς, σε “χλίδα”, δίνοντας την αίσθηση ότι περιμένεις να κάνεις απλά έναν καθαρισμό προσώπου ή μια λιπογλυπτική στα μπούτια, αλλά για εμένα “έχανε” στο ότι δε θύμιζε καθόλου το λόγο για τον οποίο είχα πάει. Πολύς κόσμος, βέβαια, θέλει ακριβώς αυτό, το να ξεχάσει πού βρίσκεται όταν έχει μπει στη μακρόχρονη και κουραστική διαδικασία της IVF, απλά σε μένα δεν αρέσει να νομίζω πως είμαι στο Ελούντα Μπιτς, θέλω να βλέπω ιατρικά γραφεία, εξεταστήρια, πόρτες χειρουργείων, τέλος πάντων, το σουβλατζίδικο θέλω να θυμίζει σουβλατζίδικο, η μπουτίκ ρούχων, μπουτίκ ρούχων, και το κέντρο γονιμότητας, ιατρική μονάδα, γιατί αλλιώς ψάχνω ενστικτωδώς και μάταια να εντοπίσω την πισίνα.

Ένα μισάωρο περίμενα μόνο, μάλλον είχε αρχίσει να αποκτά καλύτερη ροή η όλη φάση στην αναμονή, και μόλις ξεκίνησε η εξέταση ο γιατρός μού είπε ότι έβλεπε μια συρρίκνωση στα υπολείμματα της προηγούμενης περιόδου στην αριστερή ωοθήκη και ότι θα ξαναπήγαινα από εκεί την Παρασκευή να με ελέγξει πάλι. Όταν βγήκε από το εξεταστήριο είδα κι εγώ το μόνιτορ, πράγματι, το ένα μπαλάκι ήταν μικρότερο από το άλλο, αλλά αυτό δε σήμαινε κάτι παραπάνω, ούτε καν αγωνία για την Παρασκευή. Κάντε ό,τι γουστάρετε, κι εσύ που συρρικνώθηκες, κι εσύ που έμεινες ίδιο, αποφασίστε μόνα σας αν θα φύγετε ή αν θα νοικιάσετε την γκαρσονιέρα για πάντα, “It’s been a hard day’s month”, κι όχι απλά night, συγγνώμη Τζον Λένον μου γι’ αυτή την στιχουργική αλλαγή, αν ζούσες και στα έλεγα κι εσένα, θα με καταλάβαινες.

 

 

 

 

“Έχει λίγη κίνηση”, είπε η ταξιτζού, “Δε βαριέστε”, απάντησα εγώ, σκεπτόμενη “αν φτάσουμε σπίτι σε λιγότερο από 56 ημέρες, επιτυχία θα το θεωρήσω”.

 

Πηγή φωτογραφίας: Levi Meir Clancy