31. Βγάλτο από μέσα σου

Στην 3η, νομίζω, σεζόν του The Good Fight, μιας δραματικής σειράς που αν δεν έχετε δει ποτέ και σάς εξιτάρουν οι δικαστικές αίθουσες, αξίζει το χρόνο σας 1000%, η πρωταγωνίστρια Diane Lockhart (Christine Baranski) βρίσκει ένα νέο χόμπι και επισκέπτεται τακτικά έναν ειδικό χώρο όπου μπορείς να μαθαίνεις να πετάς τσεκούρια σε στόχους. Κάθε διάδρομος χωρίζεται με ασφαλές μεταλλικό πλέγμα, ώστε να αποφεύγονται τα ατυχήματα ανάμεσα στους παίκτες και καθένας έχει μπροστά του μια ξύλινη βάση όπου είναι καρφωμένα τα τσεκούρια. Σκοπός της άσκησης είναι να ρίξεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο το κάθε τσεκούρι, ώστε να πετύχεις το στόχο όσο πιο κεντρικά γίνεται. Το τσεκούρι αναποδογυρίζει στον αέρα, μετά τη ρίψη, και το αποτέλεσμα είναι “ψαρωτικό”, ως και ανατριχιαστικό ανά περίπτωση.

 

 

 

 

Φυσικά και δεν περνούσε πολύ καλά η Diane Lockhart εκείνη την περίοδο για να ξεκινήσει το συγκεκριμένο χόμπι, με δεδομένο ότι δεν σκόπευε σύντομα να πάει να μείνει στο Άρκανσο και να προστατεύεται από τυχόν επίθεση λύκων σε εκδρομή της στα Όζαρκς, αλλιώς θα είχε αποφασίσει να γραφτεί στο μπαλέτο π.χ. ή έστω θα είχε πάει γόνα (κυριολεκτικά) τους διαδρόμους του πλησιέστερου σε εκείνη μπόουλινγκ σέντερ. Και με δεδομένο πως η δουλειά (δικηγόρος σε high profile εταιρεία) τής επέβαλε κάποια συγκεκριμένα standards ζωής, δε θα μπορούσε να διοχετεύσει το θυμό της και τη θλίψη της κάπως αλλιώς, π.χ. παίρνοντας ένα ρόπαλο και σπάζοντας τζαμαρίες αγνώστων (είναι φθορά ξένης ιδιοκτησίας και κανείς δε θέλει να μπλέκει με τα δικαστήρια – άλλο πράμα το να τα βλέπει να γίνονται ή τέλος πάντων να συμμετέχει σε αυτά όχι ως κατηγορύμενος).

 

 

 

 

Θα μου πείτε, δεν είχε ανθρώπους για να τους μιλήσει η Diane, να τη βοηθήσουν ψυχολογικά και πρακτικά με κάποια, έστω, από τα προβλήματά της; Φυσικά και είχε, αλλά κι αυτοί οι άνθρωποι είχαν με τη σειρά τους τα δικά τους προβλήματα, άλλα σοβαρά, άλλα ασήμαντα, έως και επίπλαστα και τέλος πάντων ωραίο είναι το να μοιράζεσαι, στο τέλος της ημέρας όμως, όταν πας στο κρεβάτι σου τα προβλήματά σου θα ξαπλώσουν μαζί σου, κι όχι με την φίλη σου την Τούλα, την οποία μπορεί να έπρηζες με αυτά το ίδιο βράδυ επί 4 ώρες πριν αναγκαστεί να φύγει βιαστικά στις 11 και 15 να προλάβει το μετρό να γυρίσει σπίτι.

 

 

Την ώρα που πας, λοιπόν, για ύπνο, η αλληλεγγύη των ανθρώπων, η δουλειά που κάνεις με τους ειδικούς ψυχικής υγείας, η δουλειά που κάνεις με τον σύντροφό σου, γενικά όλο αυτό το struggle (δε μπορώ να το χαρακτηρίσω “προσπάθεια”, η λέξη struggle είναι πιο spot-on, θυμίζει κάπως και τη λέξη “στραγγάλισμα”) μένει ξύπνιο μαζί σου. Αν είναι πολύ επίμονο, ίσως εμφανιστεί ξαφνικά και στα όνειρά σου. Αν είναι πάρα πολύ επίμονο, ίσως αυτονομείται παρά την κάθε σου προσπάθεια να το διαχειριστείς και ξεπηδάει στον αέρα σαν τον Κάσπερ το φαντασματάκι, την ώρα που κόβεις λάχανο για τη σαλάτα, την ώρα που βάζεις σκούπα, την ώρα που κάθεσαι στον καναπέ μετά τη δουλειά και σκέφτεσαι πως πρέπει να μπεις για μπάνιο, την ώρα που περιμένεις στο ταμείο να πληρώσεις και έτσι καταλαβαίνεις, πάρα πολύ απλά, πως, ακόμα κι αν είχες καλές στιγμές ακόμα κι αν αυτές συνέβησαν μέσα σε όλο αυτό το struggle, το ρημάδι δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. 

 

 

 

 

 

“Γαμιούνται όλα”, μού είπε μια φίλη μου προχτές, συζητώντας διάφορα πράγματα περί εξωσωματικής γονιμοποίησης. Βρίζω κι εγώ πολύ, γενικά μιλώντας, αλλά ειδικά αυτή την περίοδο δεν έχω κανένα φραγμό και μού θυμίζω παλιότερες περιόδους της ζωής μου, βαθιά δυστυχισμένες, όπου πήγαινα στο γήπεδο και έπαιρνε ο διάολος από πλέι μέικερς μέχρι ταξιτζήδες που δεν σταματούσαν να μας μαζέψουν από την Κηφισίας μετά από κάθε αγώνα. Ούτε όταν έδινα πανελλαδικές δεν έβριζα τόσο και δεν είχα αυτή την ταύτιση απόψεων με τη φίλη μου. Ούτε όταν με έκοβε ένας μαλάκας καθηγητής (είδατε; δε μπορούσα να συγκρατηθώ, ενώ προσπαθώ να τον σέβομαι τον αναγνώστη) συνέχεια σε ένα μάθημα χωρίς απολύτως κανένα λόγο – τελικά με πέρασε με 7 και μετά πέθανε, δεν έφταιγα εγώ όμως γι’ αυτό, θέλω να το ξέρετε. 

 

 

 

Γαμιούνται, όντως, όλα; Ναι, γαμιούνται όλα, δεν υπάρχει πιο “σικ” τρόπος για να το εκφράσεις. Από το ότι όλο τον Ιανουάριο η επικαιρότητα είναι ανελέητη, ειδικά στα ζητήματα της κακοποίησης και σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών, μέχρι το ότι χιονιστήκαμε μέσα για τόσες μέρες (κι εμείς είχαμε από όλα, και ρεύμα και νερό, αλλιώς θα με είχαν ακούσει ως το Ναγκόρνο Καραμπάχ), μέχρι το ότι έπεσε στην αντίληψή μας η – διαμέσου βίντεο – επίσημα εγκεκριμένη διάδοση αντιεπιστημονικών απόψεων περί γονεϊκότητας, γονιμότητας, κ.λπ. στα γυμνάσια της χώρας. Ναι, εμένα αυτό με έκανε ακόμα πιο έξαλλη από το ότι δε μπορούσα να βγω να περπατήσω μέχρι να λιώσει ο πάγος στο δρόμο – και, πιστέψτε με, δε θέλω να βρίσκω άλλους λόγους να γίνομαι έξαλλη, μού φτάνουν όσοι έχω.

 

 

 

 

Από την άλλη, βέβαια, θα πει κανείς ότι “είσαι μια χαρά” ή, έστω, καλύτερα από άλλους ανθρώπους, σε διάφορα επίπεδα. Εννοείται πως σε κάποια θέματα μιλάω εκ του ασφαλούς. Αυτό ωστόσο δε μου στερεί επουδενί το δικαίωμα να ξεσπάω όπως θέλω (όχι σε αθώους περαστικούς, δεν έχω φτάσει ως εκεί) και να νιώθω στο πετσί μου αυτό που είπε η φίλη μου: φυσικά και όλα γαμιούνται. Και θα συνεχίσουν να γαμιούνται, κατά πάσα πιθανότητα. Κι εγώ θα βρίζω και θα έχω τα νεύρα μου, θα είμαι όσο μπορώ λειτουργική, και δεν θα έχω τύψεις για το ότι δεν θέλω π.χ. να πάω επίσκεψη σε ένα σπίτι όπου οι άνθρωποι ζουν – και καλά κάνουν – στον πλανήτη Γκούφι, ενώ εγώ ζω το δικό μου σοφόκλειο δράμα (είπα σοφόκλειο γιατί αισχύλειο σίγουρα δεν είναι, μου το έχουν πει κι άλλοι, σαν την Κορίνα Μητροπούλου).

 

 

 

Αυτή την περίοδο δε χωράω παντού και σίγουρα δεν με παίρνει να στριμωχτώ κι άλλο. Τσεκούρια δεν ξέρω αν θα έριχνα, θα μου χαλούσαν το μανικιούρ, αλλά ένα ουρλιαχτό πού και πού σαν τον λύκο κάτω από την πανσέληνο, “ψήνομαι” να το προβάρω. Το δικαιούμαι και εγώ και εσύ που ζεις πάνω κάτω τα ίδια. 

 

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Salon