Ιστορίες της Koula Shaker

26. “2022, πλιζ μπι γκουντ”

Ο Φοίβος – ο Δεληβοριάς, όχι ο άλλος, για τον άλλο θα πούμε μετά- λέει σε ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του τον στίχο “μα είναι αλήθεια πως ο χρόνος, ό,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα”. Μακάρι το 2021 να έπαιρνε μαζί του για πάντα, εκτός από όλα τα υπόλοιπα που μας πήρε, την πανδημία και τις διάφορες άλλες πηγές άγχους μας, αλλά αυτά δεν δουλεύουν κατά παραγγελία, και ο/η Dr. Who να είσαι δηλαδή ξέρεις πως το χωροχρονικό συνεχές είναι σαν το αυγολέμονο, άπαξ και στραβώσει κάτι στη διαδικασία παρασκευής του, κλάψ’ τα τα γιουβαρλάκια και φτιάξε κατευθείαν τοστ.

 

 

Δύο πράγματα θέλω μόνο να κρατήσω από τη χρονιά που πέρασε, το κατεψυγμένο έμβρυο, που πλέον έχει μετακομίσει και σε νέα κατάψυξη, καθώς και τα δυο τρία κιλά που έχασα κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω. Δεν είμαι και καλή στους απολογισμούς έτσι κι αλλιώς, είναι σαν τους λογάριθμους που κάναμε στη β΄ λυκείου, ωραίοι ως θεωρία, αλλά στην πράξη ξεπατώνεσαι για να τους εφαρμόσεις, χωρίς μάλιστα να ανταμοίβεσαι αντιστοίχως.

 

Όσον αφορά το – πάντα καυτό – θέμα της επικαιρότητάς μας, δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία μου περίοδος, κάποια στιγμή στις αρχές του Δεκεμβρίου είχε συμβεί, αλλά ακριβή ημερομηνία δεν έχω συγκρατήσει και δεν άνοιξα το ημερολόγιο για να ψάξω πιθανές ημέρες, πρώτον γιατί είχα αγωνία αν θα μου πετύχουν τα φαγιά των ημερών (και αν θα βρω τον Καλύτερο Κουραμπιέ της Αθήνας) και δεύτερον γιατί ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΜΕΤΡΑΩ, όποτε είναι να έρθει, ας έρθει, έτσι κι αλλιώς δε μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ίσως το 2021 να μού έκλεψε για πάντα την προσμονή για κάτι καλό, κι αν όντως συνέβη αυτό, ας την κρατήσει να την κάνει μπλάστρι, εμένα μού αρκεί που ημερολογιακά πήγαμε μπροστά ένα νούμερο.

 

 

Το μόνο που σίγουρα δεν πήρε μαζί του ο χρόνος που έφυγε ήταν το άγχος για τη νέα μετάλλαξη και τη σκέψη “αν κολλήσω και έχω long COVID τι μπορεί να γίνει με την εξωσωματική”, ωστόσο και γι’ αυτό βρήκα μια λύση, δηλαδή σκέφτηκα “σιγά την πρόοδο που έχεις κάνει ως τώρα που αυτό θα αποτελέσει τη μοιραία καθυστέρησή σου”.

 

 

 

Στο μεταξύ, διανύοντας το χρονικό “no man’s land”, την περίοδο δηλαδή ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, βρήκα διάφορους τρόπους για να χαλαρώσει το “είναι” μου – και δεν εννοώ μόνο την αναζήτηση του Καλύτερου Κουραμπιέ της Αθήνας, η οποία όπως το κόβω θα τελειώσει στα τέλη Φεβρουαρίου γιατί ακόμα δεν έχω μείνει πλήρως ευχαριστημένη από ό,τι έχω δοκιμάσει (εύκολος άνθρωπος πάντως).

 

Τον πρώτο μού τον προσέφερε η φίλη μου η Φαίδρα, που έχει μια φωνή από αυτές τις ήρεμες, τις παλιού τύπου ραδιοφωνικές, που και με την Χαρούλα Πεπονάκη να έχεις μόλις μαλώσει, εκείνη θα βρει τρόπο να σε ηρεμήσει. Αν, δε, την αφήσεις να σου κάνει και αρχαίο θεραπευτικό μασάζ, που συνδυάζει μεταξύ άλλων διατάσεις και κινήσεις τάι τσι, θα ξεκινήσεις τη διαδικασία σαν μαραμένο μαρούλι και στο τέλος της εμπειρίας θα αισθάνεσαι όπως η Αγγελική Ηλιάδη στον Βοτανικό circa 2014 (εκεί που έπαιζε την εισαγωγή του “Μια γυναίκα μόνο ξέρει να σου πει” και κατέβαινε από το ταβάνι σαν νεράιδα ντυμένη με Mary Lides). Για να φανταστείτε, τη δεύτερη φορά που έκανα, με ψιλοπήρε ο ύπνος από τη χαλάρωση – και μιλάμε για άνθρωπο που έχει τύχει να μην τον πιάσει χειρουργική αναισθησία. Αφήστε που, για μένα, η καλύτερη γυμναστική είναι αυτή που κυριολεκτικά στην κάνει άλλος, σε πιάνει, σε γυρίζει από δω, σε πιέζει από εκεί, κι εσύ απλά είσαι ξαπλωμένος και καραμπαγλάν.

 

 

Ο δεύτερος τρόπος για να χαλαρώσει το “είναι” μου αυτές τις ημέρες ήταν η γιόγκα, που την είχα παρατημένη κάμποσους μήνες τώρα, και επανήλθα στο μουντ “τεντώσου μωρή λίγο γιατί σε πέντε χρόνια η μόνη άσκηση που θα μπορείς να κάνεις θα είναι να ανοίγεις το πάνω ντουλάπι και να πιάνεις τη Νουκρέμα”. Μη φανταστείτε πως αν είχε Ολυμπιακούς Αγώνες Γιόγκα θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία πρόκρισης, απλώς πάντα βοηθάει να είσαι bendy και να επιδιώκεις την εσωτερική γαλήνη με οποιοδήποτε μέσο, είτε αυτός ονομάζεται savasana, είτε πίτα γύρος χοιρινός χωρίς κρεμμύδι, με μουστάρδα.

 

 

 

Ο τρίτος τρόπος προφανώς θα είχε σχέση με την τηλεόραση. Είδα τη δεύτερη σεζόν The Witcher σχεδόν μονοκοπανιά και συνειδητοποίησα ότι κι εκεί, ανάμεσα στις μάχες, τα τέρατα που πετάγονται ΠΑΝΤΟΥ ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΑ και τα μαγιολίκια, τίθεται το θέμα της μητρότητας/ πατρότητας, μόνο που κανείς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους δεν έχει πρόσβαση σε σύγχρονες  μεθόδους εξωσωματικής γονιμοποίησης – αλλά γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει, όπως έχουμε ξαναπεί.

 

Τέλος πάντων, ελπίζω να σάς έχω σύντομα νέα από το κέντρο γονιμότητας, στο μεταξύ παρακαλάω τη νέα χρονιά να είναι καλή ή, έστω, κάπως καλύτερη από την προηγούμενη ή, όπως είπε ο – άλλος – Φοίβος και τραγούδησε η Καίτη Γαρμπή, “δε ζήτησα από σένανε να σώσεις την ανθρωπότητα, αγάπη ζήτησα μόνο να δώσεις και τρυφερότητα”. Άλα οι μόρτισσες και καλή χρονιά!

 

ΥΓ. Για το μασάζ λήφθηκαν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Σάς το λέω εγώ, που για να πάω να αφήσω κάτι προχτές στην εξώπορτα της γειτόνισσας, φόρεσα δυο μάσκες FFP2 και μετά λούστηκα με αντισηπτικό.

 

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Nicolas Gras

 

2 Comments

  • Marilena

    Γράφετε πολύ ωραία, σας βρήκα από το αφιέρωμα της Καθημερινής. Μακάρι το 2022 να είναι μια υπέροχη χρόνια για εσάς!

    • admin

      Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια! Εύχομαι να έχετε μια καλή χρονιά, με υγεία και μόνο χαρές!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *