25. Ο καλύτερος κουραμπιές της Αθήνας
Το τελευταίο πράγμα που ξεπρόβαλε μέσα από το κουτί της Πανδώρας ήταν, όπως όλοι ξέρουμε, η ελπίδα. Από όταν είχα πρωτοδιαβάσει τον μύθο ως παιδί είχα προβληματιστεί σχετικά με την αξία της ελπίδας και το τι καλό ή κακό μπορεί να συνεπάγεται, ανάλογα με το εκάστοτε πρόβλημα, τις περιρρέουσες συνθήκες και τον κάθε άνθρωπο, πλέον όμως είμαι σίγουρη πως πρόκειται περί καριόλας (πάρντον μάι φρεντς).
Μετά την επιτυχημένη κατάψυξη της βλαστοκύστης (ωραία λέξη, τη λες και γεμίζει το στόμα σου), ένα τόσο απρόσμενα ευχάριστο γεγονός (ίσως και το μόνο ως εκείνη την ώρα για το 2021) περίμενα χαλαρά την επόμενη περίοδό μου, ελπίζοντας ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα είχαμε ακόμα χρονικό περιθώριο για δυο προσπάθειες ωοληψίας. Ακόμα δεν μου το είχε επιβεβαιώσει ο γιατρός, αλλά μπορούσα και μόνη μου να καταλάβω ότι θα έπρεπε να προσπαθήσουμε, έστω, να μαζέψουμε 2-3 ακόμα βλαστοκύστες, για να ξεκινήσουμε κάποια στιγμή την εμβρυοφύτευση (το λεγόμενο και “καλή αντάμωση στου Σκορδά το χάνι”, αλλά όπως έχουμε πει εξαρχής, αυτά έχει η ζωή, υπομονή και βούρδουλα).
Πήγα στο ιατρείο εκείνο το πρωί της Τρίτης, περίμενα ως συνήθως λίγη ώρα και μπήκα για το πρώτο ραντεβού με τον υπέρηχο. Με το που φάνηκε η εικόνα (ο Θεός να την κάνει, που είναι σαν πίνακας του Πόλοκ με αστιγματισμό), κατάλαβα και μόνη μου ότι είχε γίνει μαλακία. “Έχεις μια κύστη”, μου είπε ο γιατρός, “είναι 4.2 εκατοστά”. “Για να τη βλέπω εγώ, που στον υπέρηχο οριακά διακρίνω το γκρι από το μαύρο, δεν είναι κύστη, είναι κυστάρα”. Δηλαδή πάνω που είχαμε καταψύξει το πρώτο αυγό, κατέφτασε ένα “πορτοκάλι”, του οποίου φυσικά την προέλευση δε μπορούσαμε να γνωρίζουμε, και το οποίο θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να διώξουμε με τον εξής τρόπο: μια καρτέλα αντισυλληπτικά.
“Πρέπει να πάρεις αντισυλληπτικά, Κούλα μου”, είπε ο γιατρός φανερά ξενερωμένος και για να ελαφρύνει το κλίμα – τι να έκανε κι εκείνος – μου είπε “τι ωραίες κάλτσες είναι αυτές που φοράς”, “Yellow Submarine γιατρέ μου, Beatles, εγγύηση, μαζί μου και στα εύκολα και στα δύσκολα”. Είχα ενάμισι κουτί αντισυλληπτικά στο σπίτι, το μισό το κρατούσα να το βάλω στη γαρδένια, που ανθίζει λέει πιο εύκολα άμα ντοπαριστεί, το άλλο ήταν ανέγγιχτο, τα είχα πάρει από όταν παντρευόμασταν με τον Θανάση σε περίπτωση που χρειαζόταν να καθυστερήσω την περίοδό μου να μην πέσει πάνω στο γάμο. “Yasminelle έχω γιατρέ, κάνουν;”, ρώτησα προσπαθώντας να διαχειριστώ τον νταμπλά που μού είχε έρθει στο κεφάλι. “Μια χαρά κάνουν, θα πάρεις 21, θα τα σταματήσεις, θα σου έρθει περίοδος και τότε πάρε με τηλέφωνο”.
21. Είκοσι ένα. Δηλαδή είκοσι μία ημέρες χωρίς ραντεβού με τον υπέρηχο, χωρίς παρακολούθηση ωορρηξίας και χωρίς δυνατότητα ωοληψίας εξαιτίας της κύστης που προέκυψε από το πουθενά.
Βγαίνοντας από το κέντρο πήρα τηλέφωνο τον Θανάση να του μεταφέρω τα μαντάτα, και μετά μπήκα σε ένα εμπορικό κέντρο και ψώνισα ένα σετ κάλτσες φλις, μια ομπρέλα με τον Μίκι Μάους και ένα από εκείνα τα ρολά που μαζεύουν τα χνούδια. Ναι, τα χρειαζόμουν όλα, ειδικά την ομπρέλα με τον Μίκι, εντάξει; Και κάπως έτσι, βρήκα ένα ταξί, γύρισα σπίτι, πήρα το πρώτο χάπι της καρτέλας και είπα ότι δε θα γκρίνιαζα (πολύ), αρκεί να εξαφανιζόταν το “πορτοκάλι” μόνο με ένα κουτί από δαύτα. Ναι, φυσικά ήμουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΞΑΛΛΗ για ακόμα μια φορά, αλλά και πότε δεν ήμουν έτσι μέσα στη χρονιά αυτή; Εντάξει, έχουμε ένα κατεψυγμένο έμβρυο, χρειαζόμαστε όμως τουλάχιστον άλλα δύο – πότε θα προλάβουν να μαζευτούν αυτά, αν τον ένα μήνα προκύπτει κύστη, τον άλλο μήνα ένας Θεός ξέρει τι και τον παράλλο δε θέλω καν να φαντάζομαι. Τέλος πάντων, είναι η εποχή των πορτοκαλιών έτσι κι αλλιώς, δε μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να περιμένω τις μέρες να περάσουν.
Στις αρχές του Δεκεμβρίου, του πιο άβολου μήνα της χρονιάς για μένα, τέλειωσα με τα αντισυλληπτικά, ξεκίνησε η περίοδός μου και, κλασικά, έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό για να δούμε τι είχε απογίνει εκείνη η κύστη κι αν την είχαν συρρικνώσει κάπως τα φάρμακα. Παράλληλα, είχα ξεκινήσει τη γευσιγνωσία κουραμπιέδων με επισκέψεις σε ζαχαροπλαστεία και φούρνους σε όλο το λεκανοπέδιο, πρώτον γιατί κάπου έπρεπε να ξεσπάσω κι εγώ και δεύτερον γιατί τα μελομακάρονα του εμπορίου είναι συνήθως λάσπη κι εγώ δεν τα θέλω έτσι, αλλά στεγνά μέσα – απέξω ας είναι ό,τι θέλουν.
“Κούλα μου, μειώθηκε η κύστη”, μου είπε ο γιατρός, “ωραία”, σκέφτηκα εγώ, υπήρχε ωστόσο ακόμα εκεί, στην αριστερή ωοθήκη, μπάστακας και υπέθεσα πως θα κάναμε γιορτές μαζί, γιατί πώς αλλιώς να έφευγε, αν όχι με τα αντισυλληπτικά; Προφανώς και πέρασε από το μυαλό μου η πιθανότητα να παραμείνει η κύστη εκεί για πολύ καιρό, να χρειαστώ χειρουργείο (και δεύτερη ψυχίατρο, γιατί η μία πόσα να άντεχε σε αυτή την περίπτωση) και να καθυστερήσουμε ΚΙ ΑΛΛΟ στη διαδικασία εμβρυομεταφοράς της μονάκριβης βλαστοκύστης μας, τέλος πάντων, με μια μαγική κίνηση έδιωξα όλες αυτές τις σκέψεις και παρέμεινα στην αισιόδοξη πλευρά των εξελίξεων, στο ότι είχε συρρικνωθεί, άρα το πρόβλημα που προκαλούσε δεν ήταν τόσο μεγάλο – λέω τώρα εγώ, σε ένα μήνα μπορεί να ισχύει κάτι άλλο.
Σε τρεις ημέρες έπρεπε να κάνω ξανά υπέρηχο, οπότε ζήσαμε ξανά το μαρτύριο της Κηφισίας με βροχή, το οποίο για μένα προσωπικά είναι χειρότερο από το να μου σερβίρεις πράσα γιαχνί για μεσημεριανό – και όσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν ακριβώς τι σημαίνει αυτό. Γενικά ήμουν αισιόδοξη όταν μπήκα στο αυτοκίνητο για να πάμε στο κέντρο γονιμότητας και ειδικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το ξανακάνω αυτό, δηλαδή θα πηγαίνω όπως είμαι συνήθως, βλέποντας το ποτήρι όχι απλά μισοάδειο, ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΕΙΟ, μη σας πω και σπασμένο. “Κούλα μου δε βλέπω να κατεβάζεις ωοθυλάκιο αυτό το μήνα”, είπε ο γιατρός και έπεσα – κι άλλο – τ’ ανάσκελα από όσο ήδη ήμουν. Προφανώς και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, να κάνει skip ο οργανισμός σου την ωορρηξία, αλλά ειλικρινά σε μένα έπρεπε να τύχει ΚΑΙ αυτή η περίπτωση;
Τέλος πάντων, για την τιμή των όπλων ο γιατρός μού είπε να περάσω άλλη μια φορά από το κέντρο, για να βεβαιωθούμε ότι οι ωοθήκες μου είχαν πράγματι πάρει τη χριστουγεννιάτικη άδειά τους – από τη σημαία προφανώς – και όντως στον τελευταίο για το 2021 υπέρηχο δεν υπήρχε ούτε δείγμα ωοθυλακίου προς κατέβασμα. Έτσι όπως είδα, μάλιστα, και την οθόνη του υπερηχογραφήματος, μού φάνηκε ότι η κύστη είχε γίνει ξανά μπαμπάτσικη, αλλά επειδή είχα σπίτι κουραμπιέδες από νέο φούρνο, είπα να μην το σκεφτώ άλλο.
Την επόμενη μέρα επισκέφτηκα δυο μέρη, το φαρμακείο για να ενημερώσω ότι η Ovitrelle δεν θα μου χρειαζόταν εκείνο το μήνα και έναν ακόμα φούρνο για να δειγματίσω κουραμπιέδες. Στο μεταξύ με πήραν τηλέφωνο από το κέντρο γονιμότητας να μου πουν ότι μετακομίζουν σε άλλο κτίριο και ότι “ένα έμβρυο που έχετε θα μεταφερθεί κι αυτό με απόλυτη ασφάλεια”. “Ακόμα δεν βγήκες από το αυγό, ξεκίνησες τις εκδρομές”, σκέφτηκα, πάτησα ένα πολύ αποφασιστικό pause στο μυαλό μου και έδωσα έμφαση σε αυτό που, πλέον, είχε νόημα: στο Βραβείο του Καλύτερου Κουραμπιέ της Αθήνας, έναν θεσμό που δημιούργησα μόνη μου, γιατί καμιά φορά τα αμύγδαλα και το βούτυρο (αλλά κυρίως τα αμύγδαλα) μπορεί να είναι η μόνη σου “γιατρειά” όταν το σώμα σου αρνείται να συνεργαστεί με τον ψυχισμό σου. Μόλις ολοκληρωθεί η ντεγκουστασιόν θα ενημερώσω – όοοοχι, δε θα πάρω μόνη μου τις θερμίδες από αυτή τη διαδικασία, “θα το περάσουμε μαζί κι αυτό το μονοπάτι” (άσχετο, ο Πασχάλης ο Τερζής τι να κάνει; Του αρέσουν, άραγε οι κουραμπιέδες ή είναι του μελομακάρονου;).
Πηγή φωτογραφίας: Melissa Huntsman
