24. Οι Δαναοί και τα δώρα

Στην πορεία της συνειδητοποίησης ότι πράγματι, θα δυσκολευτείς πάρα πάρα πολύ να μείνεις έγκυος και ίσως να μη σου συμβεί και ποτέ κάτι τέτοιο, έχεις μεταξύ άλλων να αντιμετωπίσεις τον κόσμο που προχωράει ανεξάρτητα από τα δικά σου προβλήματα. Φίλοι και γνωστοί γεννάνε, μεγαλώνουν τα παιδιά, τους, τούς κάνουν γενέθλια και γιορτές – με εκείνα τα γλυκούτσικα cake pops που τρως σαν να μην υπάρχει αύριο – τά στέλνουν στο γυμνάσιο, τα πηγαινοφέρνουν στα αγγλικά και τα τάε κβο ντο και όσο η ζωή συμβαίνει γύρω σου, εσύ προσπαθείς, περιμένεις και συμμετέχεις στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, εφόσον έχεις παραμείνει λειτουργική και δε σε έχουν καταβάλει (πολύ) διάφορες παρανοϊκές σκέψεις που κάνεις κατά καιρούς εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετωπίζεις αναπαραγωγικά.

Το πιο δύσκολο συναίσθημα, είναι αυτό που αισθάνεσαι για τα παιδιά των αγνώστων. Εκεί που ψωνίζεις γιαούρτια στο σούπερ μάρκετ, βλέπεις έναν μπαμπά με έναν μάρσιπο και ένα αξιολάτρευτο παιδάκι μέσα και σκέφτεσαι “this could have been me”. Αν έχεις δουλέψει τα ψυχολογικά σου θέματα, ίσως το επόμενο λεπτό το ξεχάσεις και εκνευριστείς απλά με το ότι δε βρίσκεις πρόβειο γιαούρτι με κάτω από 6,5% λιπαρά. Αν δεν τα έχεις δουλέψει τόσο ή αν είσαι σε κακή μέρα, μπορεί να το σκέφτεσαι για ώρα, ακόμα κι αν βρεις το προαναφερθέν γιαούρτι με 4,5% λιπαρά (μόνο).

Οι παιδικές χαρές είναι, πλέον, κάτι δύσκολο. Ακόμα περισσότερο, τα μαγαζιά με τα παιδικά ρούχα και αξεσουάρ όπου ίσως πρέπει να βρεθείς για να ψωνίσεις κάποιο δώρο ή όπου ίσως θέλεις απλά να βρεθείς για να δεις την πραμάτεια τους. Πετσέτες με τον Donald Duck, σετ φαγητού με το “Σουσάμι Άνοιξε”, πλαστικές σαλιάρες με πανέμορφα εμπριμέ, όλα σού θυμίζουν την ανεπάρκειά σου (για την οποία δε φταις εσύ, αλλά παραμένει ανεπάρκεια όπως και να το κάνεις) και το αποτέλεσμα είναι να σκέφτεσαι πως για μια ζωή θα παίρνεις πανέμορφα δώρα στα παιδιά των φίλων και των συγγενών σου, ενώ ποτέ δε θα έχεις την ευκαιρία να φτιάξεις το παιδικό δωμάτιο και τη γκαρνταρόμπα του δικού σου παιδιού. 

“Να πάρω ένα σετ παπουτσάκια αγκαλιάς για να έχω ένα κίνητρο, ένα όμορφο αντικείμενο για να μου δίνει κουράγιο;”.

Όχι, Κούλα μου, να μην πάρεις τίποτα. Γιατί είναι εξόχως πιθανό ότι θα μείνεις με την πρόσκαιρη υλική ικανοποίηση και κάποια στιγμή μετά από χρόνια, όταν θα γεννάει κάποια φίλη σου θα της πεις “έχω κι αυτά εδώ, δεν τα χρειάζομαι πλέον, βασικά ποτέ δεν τα χρειάστηκα, πάρτα εσύ”. Θα είναι σαν να είχες κάνει παιδιά, που τώρα δε χρειάζονται παπούτσια αγκαλιάς γιατί έχουν ήδη δικό τους κινητό, και δίνεις second hand ρούχα και αξεσουάρ σε όσες έχει έρθει η σειρά τους να γίνουν μάνες. Κάθε χαριτωμένο αντικείμενο που θες να αγοράσεις, καλή ώρα σαν τα παπούτσια αγκαλιάς, για να έχεις δήθεν ένα κίνητρο, μια υλική παρηγοριά, είναι στην πραγματικότητα ένας Δούρειος Ίππος, ένα δώρο που περνάει ύπουλα μέσα από τα τείχη της δικής σου πόλης, και το βράδυ που όλοι κοιμούνται, το ζωντανό περιεχόμενό του επιτίθεται στις ανασφάλειες και τις ανεπάρκειές σου μέχρι να παραδοθείς ολοκληρωτικά και η “Τροία” σου να πέσει κάνοντας πάταγο.

Και τι να κάνεις, θα μου πείτε, να μην ξαναβγείς για ψώνια ή γενικότερα από το σπίτι; Αυτό καταρχάς αποκλείεται ειδικά την τρέχουσα περίοδο που κάνω τουρνέ τα ζαχαροπλαστεία και συγκρίνω κουραμπιέδες, με σκοπό να δώσω το Μεγάλο Βραβείο Κουραμπιέ 2021. Απλά πρέπει πάντα να θυμάμαι πως όλη αυτή η διαδικασία θέλει δουλειά με τον εαυτό σου. Πολλή δουλειά. Και στο μεταξύ ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά, των φίλων, των συγγενών, των γνωστών και αγνώστων σου, για να τα βλέπεις και να χαίρεσαι που δίνουν χαρά στις οικογένειές τους και, ξώφαλτσα, και σε εσένα. Τα παιδιά είναι τα κανονικά δώρα, όχι τα αξεσουάρ που θέλεις να πάρεις για να αισθανθείς πως κάτι καλό έρχεται.

Στην Φ., την Ε., τον Σ., την Η, τον Α., την Μ., την Ε., τον έτερο Σ. και τον Δ., τα δώρα των φίλων μου.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Mediamodifier