Ιστορίες της Koula Shaker

22. Η τρίτη και καλύτερη

Σε ένα θεατρικό έργο για τη Μικρασιατική Καταστροφή που είχαμε ανεβάσει στην γ΄ γυμνασίου, το μακρινό 1997, μάλλον, είχα τον έναν από τους 5 βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τραγουδούσα solo το “Η Σμύρνη μάνα καίγεται” (καλύτερα και από τον Νταλάρα, τολμώ να πω), απήγγειλα κάποια λογοτεχνικά κείμενα που “κούμπωναν” με την υπόθεση και, κυρίως, είχα αναλάβει το βαρύ καθήκον να υποδύομαι την χαρούμενη Σμυρνιά που συνειδητοποιεί ότι τα ελληνικά στρατεύματα έχουν φτάσει στο λιμάνι – χωρίς να ξέρουν τι επρόκειτο να συμβεί σε λίγους μήνες. Στο συγκεκριμένο σημείο του έργου (το οποίο εμείς ανεβάσαμε χρόοοονια νωρίτερα από την Μιμή Ντενίση, να τα λέμε και αυτά), έπρεπε να βγαίνω στη σκηνή έκπληκτη και να φωνάζω “ΗΡΘΑΝΕ, ΗΡΘΑΝΕ”. Εννοείται πως το έργο δεν είχε σχεδόν καθόλου διαλόγους, κι έτσι ο μέσος θεατής που είχε έρθει – από υποχρέωση-  να μας δει ξυπνούσε κάπως άτσαλα εκείνη την ώρα από την συγκλονιστική, ομολογουμένως, ερμηνεία μου.

 

 

 

Είχα χρόνια να ερμηνεύσω αυτή τη φράση που με είχε κάνει την Δανδουλάκη του γυμνασίου μου, μέχρι τη στιγμή που μου ήρθε επιτέλους περίοδος 24 ολόκληρες ημέρες μετά την προηγούμενη ωοληψία, η οποία όπως όλοι θυμόμαστε ήταν ο “μεγαλύτερος κουβάς” που είχαμε πάει ως τότε.

 

 

“ΗΡΘΕ, ΗΡΘΕ” άρχισα να φωνάζω, έψαχνα στα ντουλάπια τις σερβιέτες, ευχαριστούσα το σύμπαν που δεν είχα πρόωρη εμμηνόπαυση (διότι είχα σκεφτεί και αυτό εκείνες τις 24 ημέρες που περίμενα) και μετά άραξα στον καναπέ μου να απολαύσω εκείνο το υπέροχο Σάββατο. Πολύ σύντομα, βέβαια, άρχισα πάλι να αγχώνομαι, διότι ήταν μια έμμηνη ρύση που τελείωσε πολύ γρήγορα (ακόμα ένα στοιχείο ότι τα χρόνια περνάνε και η περιεμμηνόπαυση πλησιάζει), αλλά αφού αυτό δεν απασχόλησε τον γιατρό, σταμάτησε να απασχολεί κι εμένα.

 

 

Hocus Pocus Morning GIF - Find & Share on GIPHY

 

 

Πλέον ήξερα τα πάντα για τη διαδικασία, είχα υπολογίσει δηλαδή ποιες μέρες κάθε εβδομάδα θα έπρεπε να πηγαίνω στην κλινική για τον καθιερωμένο υπέρηχο και πότε περίπου θα γινόταν η ωοληψία, αν όλα πήγαιναν καλά. Πήρα ξανά κλομιφαίνη για πέντε μέρες, γκούγκλαρα “κλομιφαίνη και αλκοόλ” γιατί ήθελα να πιω ένα κρασί (no problem, παρεμπιπτόντως), μετά μού έβγαλε μόνο του αποτέλεσμα αναζήτησης “κλομιφαίνη και κιλά” και εννοείται πως πάτησα και πάνω σε αυτό, αλλά το ξανασκέφτηκα και έκλεισα το παράθυρο. 

 

Έχεις δυο”, μου είπε ο γιατρός στον δεύτερο υπέρηχο, το ένα ωοθυλάκιο ήταν μεγάλο, το άλλο όχι, όπως και την πρώτη φορά που είχα κάνει τη διαδικασία. Χωρίς να είμαι αισιόδοξη εκ φύσεως, δεν είχα καταδικάσει αυτή την προσπάθεια εξαρχής, όπως είχε γίνει την αμέσως προηγούμενη φορά, που έβλεπα την αποτυχία να έρχεται καταπάνω μας με δρασκελιές. Ένα πράγμα, όμως, δεν είχα υπολογίσει: τον δακτύλιο μετά από δυο χρόνια που μη εφαρμογής του.

 

 

 

 

Είναι τρομερό το θέμα της κίνησης στις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας (είδατε; είμαι ευγενής, δεν είπα “στο μπουρδέλο την Κηφισίας”), είτε με, είτε χωρίς δακτύλιο και έτσι ήταν η κατάσταση στην πρώτη μου επίσκεψη στην κλινική για τον εν λόγω κύκλο εξωσωματικής. Μια ώρα και δέκα λεπτά κάναμε να φτάσουμε, λες και είχαμε ξεκινήσει για το Μαρούσι από τη Λιβαδειά κι όχι από το κέντρο. Θα μου πεις, τι σε νοιάζει αν αργήσεις λίγο, αφού στις 10 το πρωί θα σου κάνουν ωοληψία, όταν έρθει η ώρα, κάπως θα έχεις καταφέρει να φτάσεις, έστω κι αν έχεις σκοπό να κοιμηθείς αποβραδίς στο αυτοκίνητο έξω από την κλινική. Ο time sensitive παράγοντας εδώ, δεν είναι τόσο τα ωοθυλάκια, όσο το δείγμα σπέρματος, το οποίο πρέπει να μπει στο ψυγείο σε μια ώρα από τη στιγμή που θα κλειστεί στον ουροσυλλέκτη, αλλιώς τα σπερματοζωάρια θα αρχίσουν να τεζάρουν και θα μείνεις με τα ωοθυλάκια στο χέρι. 

 

 

 

 

Τη δεύτερη φορά, ας πούμε, που πήγαμε για ωοληψία, κυνηγούσαμε την προϊσταμένη να της δώσουμε τον ουροσυλλέκτη, αλλά η δόλια πήγαινε σαν τον Flash από το ένα δωμάτιο στο άλλο και μόλις το πήρε μάς είπε “είχατε άλλη μια ώρα περιθώριο” – πράγμα που ακόμα ψάχνω αν ισχύει. Στο μεταξύ, όσο άνετος και να είσαι με αυτή τη διαδικασία – που στην αρχή της μάλλον δεν είσαι – μια αμηχανία τη νιώθεις όταν προσκομίζεις το δείγμα του σπέρματος στη γραμματεία. “Τι να τους πω όταν το αφήσω”, με είχε ρωτήσει ο Θανάσης την πρώτη φορά που το είχε κάνει. “Ότι ήρθαμε για τα χαλιά να τους πεις, τι να τους πεις δηλαδή;”. Στο σημείο αυτό θέλω να δοξάσω μια “συνάδελφο”, δηλαδή την κυρία που έχει απευθυνθεί στην ίδια κλινική για τεχνητή γονιμοποίηση, η οποία εμφανίστηκε ένα πρωί αγουροξυπνημένη με τη ροζ ρόμπα της και το κυπελλάκι με το δείγμα σε μια σακούλα του σούπερ μάρκετ λέγοντας με μισόκλειστη φωνή “‘μέραα, έφερα το δείγμα του άντρα μου”.

 

Την ημέρα, λοιπόν, της 3ης κατά σειρά ωοληψίας ξυπνήσαμε νύχτα (δεν είχε μπει ακόμα η χειμερινή ώρα) μπήκαμε στο αυτοκίνητο, σκεφτήκαμε μήπως θα ήταν πιο φρόνιμο να έχουμε κλείσει ελικόπτερο δια παν ενδεχόμενο (too late) και φύγαμε πατητοί για την κλινική, με το δείγμα στο χέρι και αποφασιστικότητα Καλλιόπης Σταματάκη (ναι, του “Σασμού”) να μας το πάρουν για ψυγείο το πολύ σε πέντε λεπτά από την ώρα της άφιξής μας. Θες που γυάλιζε το μάτι του Θανάση, θες που πήγα άβαφη και ο μαύρος κύκλος έφτανε ως το γόνατο, μάς εξυπηρέτησαν αμέσως και σε πολύ λίγη ώρα με φώναξαν να κάνω καρδιογράφημα, κάτι που δε μου είχαν ζητήσει ξανά.

 

Όλα ήταν καλά στο καρδιογράφημα, ο γιατρός με ρώτησε αν είμαι αθλήτρια επειδή είχα “καλούς παλμούς”, γέλασα πάρα πολύ με την ερώτηση και μετά από πέντε λεπτά είχα ήδη περάσει στο δωμάτιο ανάνηψης για να βγάλω τα ρούχα μου, να φορέσω τη ρόμπα και τα λοιπά αξεσουάρ και να προσευχηθώ στο σύμπαν να με πιάσει αυτή τη φορά η μέθη. Πράγματι, ενώ στην αρχή δεν ένιωσα καμία μαστούρα, σε ανύποπτο χρόνο είχα ξεραθεί.

 

 

 

Όταν ξύπνησα πάνω στο κρεβάτι της ανάνηψης, είδα πάλι δίπλα μου μια δόλια που τής είχαν πάρει μια δεκαριά ωάρια και πρέπει να ήταν η πρώτη της φορά και δεν ξυπνούσε με τίποτα. Ήθελα ειλικρινά να της πιάσω το χέρι να της πω “κουράγιο ρε κοπέλα μου, τώρα θα πας σπίτι και θα ρίξεις έναν από τους καλύτερους ύπνους της ζωής σου”, αλλά κώλωσα σαν τη Μαίρη τη μπαρόβια σε εκείνο το επεισόδιο των Απαράδεκτων. Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι, ο γιατρός με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε ότι ήταν πολύ ευχαριστημένος από τη διαδικασία, άρα το ωάριο ήταν μπαμπάτσικο και έμοιαζε πολλά υποσχόμενο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα. 

 

Την επόμενη το πρωί μάς πήραν τηλέφωνο να μας πουν ότι είχε γονιμοποιηθεί το μεγάλο (το μικρό ήταν ακατάλληλο για να “δουλευτεί”) και τη μεθεπόμενη ότι ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΒΛΑΣΤΟΚΥΣΤΗ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΨΥΞΗ. Είχαμε, επιτέλους, ένα. Ένα είναι ό,τι χρειάζεσαι, κατά βάση, αν είναι να πάνε όλα καλά. Προφανώς έπρεπε να κάνουμε κι άλλες προσπάθειες να μαζέψουμε περισσότερα, αλλά είχαμε ένα στην κατάψυξη, να περιμένει πότε οι ωοθήκες μου θα τα “έφτυναν”, ώστε να γίνει χρήσιμο. Ποτέ το “ένα” δε σήμαινε τόσα πολλά.

 

 

 

 

 

 

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Nick Fewings

2 Comments

  • Μαριανθη

    Τυχαία μπήκα στη σελίδα σου, μου θυμίζεις τη μαμα μου, η οποία τα κατάφερε μετά από αρκετές προσπάθειες και πριν από πολλά χρόνια(30) όπου οι γιατροί για τις εξωσωματικές ήταν 2 όλοι κ όλοι! Θα τα πατε υπέροχα και θα έχετε σύντομα θετικά νέα!
    Go for it!

    • admin

      Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! Από το στόμα σου και στου ωοθυλακίου του αυτί 😉

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *