21. Η Έκτη Αίσθηση
“Γιατρέ μού ήρθε περίοδος”, είπα στο τηλέφωνο με τόσο καμάρι λες και μου είχε έρθει χαρτί να παρουσιαστώ στη NASA γιατί χωρίς εμένα δε θα μπορούσε να προχωρήσει κανένα διαστημικό πρόγραμμα σε ολόκληρη τη βάση του Χιούστον. Ήταν ένα Σάββατο στα τέλη του καλοκαιριού και τη Δευτέρα πρωί πρωί θα πήγαινα στο κέντρο για υπέρηχο. Ένα “επιτέλους” αντηχούσε συνέχεια μέσα μου, χωρίς φυσικά να έχω ξεχάσει Το Χαμένο Ωάριο του Αυγούστου, για το οποίο έπρεπε να γράψω ένα ποίημα, να φτιάξω ένα γλυπτό, να ζωγραφίσω έναν τοίχο, να κάνω κάτι τέλος πάντων για να επισφραγίσω την εμμονή μου με αυτά τα χαμένα κύτταρα.
Στο μεταξύ είχα επισκεφτεί τον οικογενειακό μας γιατρό για να μου γράψει εξετάσεις και με έβγαλε 63 κιλά (ωραίο φαΐ η Μάνη), με αποτέλεσμα να πάθω ντουβρουτζά και να αναπροσαρμόσω τη διατροφή μου, ξεχνώντας εντελώς τις γαστρονομικές μας διακοπές. “Όχι κούκλα μου, δε θα κατεβάζεις αμάσητο ό,τι βρεις αυτή την περίοδο, μπορεί να επιβαρύνει κι άλλο την αναπαραγωγική κατάστασή σου”, σκέφτηκα εκτός των άλλων.
Πλέον έμπαινα μέσα στην κλινική με πάρα πολλή άνεση, γιατί ήξερα περίπου τους χρόνους αναμονής, και το μόνο μου άγχος ήταν να βρω μετά ταξί μέσα από την εφαρμογή του κινητού, γιατί πρώτον από το δρόμο ταξί δεν έπαιρνα και δεύτερον σε λεωφορείο με COVID δεν έμπαινα. Σαν την Μαρία Αντουανέτα, λοιπόν, μπήκα στην κλινική εκείνη την Δευτέρα, περίμενα ένα δεκαλεπτάκι και ο γιατρός με έβαλε για υπερηχογράφημα, λέγοντάς μου να ξαναέρθω την Παρασκευή. Έβγαλε κι ένα χαρτί, μου έγραψε να παίρνω δυο clomiphen την ημέρα, καθώς και ότι είχα ένα κυστίδιο στη δεξιά ωοθήκη (αλίμονο που δε θα είχα κάτι). “Θύμισέ μου την Παρασκευή το κυστίδιο”. Πώς να μην του το θύμιζα, αφού δε θα το ξεχνούσα ΠΟΤΕ, διότι εγώ γενικά κύστες δεν έβγαζα.
Την Παρασκευή το κυστίδιο είχε εξαφανιστεί (στα τσακίδια, παρεμπιπτόντως) και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την ερχόμενη Δευτέρα. Τότε ο γιατρός μού είπε ότι έπρεπε να βρω την Ovitrelle, για να την κάνω το ίδιο βράδυ και ότι την Τετάρτη θα έμπαινα για ωοληψία. Ευτυχώς είχα σκεφτεί να παραγγείλω την Ovitrelle από την πρώτη μέρα που μου είχε έρθει περίοδος, αλλιώς θα ήταν πιο πιθανό να βρω στο φαρμακείο τον Τζορτζ Κλούνεϊ, παρά την ένεση. Όταν πήγα να την παραλάβω, η γλυκύτατη υπάλληλος μού είπε “να δείτε πως όλα καλά θα σάς πάνε, μόνο όταν μας την παραγγέλνετε εσείς τη βρίσκουμε αμέσως”, ως φύσει πολύ αισιόδοξη όμως ήμουν σίγουρη ότι όλα θα πήγαιναν ΧΑΛΙΑ.
Μπορεί να είναι η έκτη αίσθηση (όχι της Κολέτσα, η κανονική), μπορεί να είναι η μαυρίλα που έχεις μέσα σου και η απογοήτευση εξαιτίας της μεγάλης αναμονής και της προηγούμενης αποτυχίας, μπορεί να είσαι ματιασμένη από μάτι ανδρικό καταγάλανο και να αισθάνεσαι αυτό το uneasiness, όπως και να έχει πάντως, όταν όλα είναι να πάνε σκατά, το ξέρεις εξαρχής, κάτι στο λέει μέσα σου.
Κι εγώ το ήξερα. Δεν ήμουν σε άρνηση επειδή είχα χάσει ένα μήνα στη διαδικασία της εξωσωματικής. Ήταν σαν να είχε συμβεί ήδη όλο αυτό και απλά να το ζούσα ξανά, χωρίς να θυμάμαι όμως συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Τη Δευτέρα το βράδυ έκανα κανονικά την ένεσή μου, σκεπτόμενη πόσες γυναίκες δε θα τη βρίσκουν γιατί τούς την έχω πάρει εγώ ή, ακόμα χειρότερα, κάποιες μπορεί να στοκάρουν ενέσεις και έτσι να μην τις βρίσκουν όσες τις έχουν ανάγκη, την ώρα που τις έχουν ανάγκη. Δεν ένιωσα τίποτα, ούτε πόνο, ούτε ελπίδα. Περίμενα να περάσουν οι ώρες ως την Τετάρτη το πρωί.
Την ημέρα της ωοληψίας είχα πάρει μαζί μου ένα τάπερ με σπανακόπιτα (είπαμε, διατροφή, μην καταρρεύσουμε κιόλας), γιατί δεν ήθελα να την πατήσω με την πείνα σαν την προηγούμενη φορά. Περίμενα λίγο και όταν με φώναξαν άφησα στον Θανάση την τσάντα (με τη σπανακόπιτα) και μπήκα για υπέρηχο. “Όλα καλά, πάμε να το πάρουμε”, είπε η νοσοκόμα. “Να το πάρουμε να το κάνουμε τι σκέφτηκα εγώ”, αλλά δε μίλησα. Στην αίθουσα ανάνηψης έξω από το χειρουργείο η προϊσταμένη μού έδωσε τη ρόμπα και όλα τα υπόλοιπα προστατευτικά, τα φόρεσα και περίμενα κανένα τεταρτάκι, χαζεύοντας, μέσα από τη στραβομάρα μου, αφού δεν φορούσα τους φακούς μου, τη διπλανή μου, που κοιμόταν και είχε ένα ύφος λες και πονούσε.
Όταν μπήκα μέσα στο χειρουργείο και κάθισα στην ειδική καρέκλα/κρεβάτι, η εμβρυολόγος από το – γνωστό, πλέον – παράθυρο, με ρώτησε το όνομά μου και το όνομα του συζύγου μου για να σετάρει ωάρια με δείγμα σπέρματος. Η προϊσταμένη, πάλι, του χειρουργείου με ρώτησε αν βλέπω “Σασμό”. “Πολύ ωραία σκέφτηκα, εδώ είμαστε”, αρχίσαμε να αναλύουμε το τελευταίο επεισόδιο και η αναισθησιολόγος ήρθε να με κοιμήσει. Ένιωσα μια μικρή μαστούρα στην αρχή, ένα μούδιασμα παντού, αλλά δεν αποκοιμήθηκα. Κάποιες στιγμές ήταν σαν να “έσβηνα” για λίγο και μετά να επανερχόμουν, όχι με πλήρη αντίληψη του περιβάλλοντος, αλλά με κάθε αίσθηση του τι συμβαίνει στο σώμα μου.
Η προϊσταμένη μου είπε “τώρα θα νιώσεις μια μικρή ενόχληση γιατί πρέπει να καθαρίσω τον κόλπο, ώστε να μπει η βελόνα με ασφάλεια” και αισθάνθηκα κάτι να βεντουζάρει πάνω μου και μετά να προχωράει μέσα μου, σαν εκείνο το αξεσουάρ κουζίνας που έχεις για να αδειάζεις τα κολοκυθάκια. Για λίγα δευτερόλεπτα πρέπει να με πήρε ο ύπνος, γιατί δεν κατάλαβα τον γιατρό όταν μπήκε μέσα στο χειρουργείο, ωστόσο μόλις ξεκίνησε τη διαδικασία άρχισα να αισθάνομαι όλες τις κινήσεις που γινόντουσαν για να μου κρατάνε σταθερό το σώμα, όσο η βελόνα έμπαινε σταδιακά προς τα μέσα. Η αναισθησιολόγος μού έβαλε ακόμα λίγο φάρμακο, αλλά και πάλι δεν κοιμήθηκα και τα κατάλαβα όλα, δεν περιγράφω άλλο, νομίζω καταλαβαινόμαστε, αν έχετε ανατριχιάσει “χίλια συγγνώμη σάς εύχομαι”, που έλεγε και η Κουντουράτου.
“Συγγνώμη μαντάμ, τώρα που ήρθα εγώ κάνατε τσιγκουνιές στις ποσότητες της αναισθησίας”, σκέφτηκα κάποια στιγμή και κατάλαβα ότι η αναισθησιολόγος μού χάιδευε το αριστερό μάγουλο με το χέρι της. Συγκινήθηκα πάρα πολύ (η μοσχάρα), δεν ήξερα αν το κάνει αυτό κάθε φορά ή επειδή με είδε σε αυτή την κατάσταση. Όταν άκουσα το “τελειώσαμε” μπορούσα να σηκωθώ σχεδόν κανονικά από την καρέκλα για να ξαπλώσω στο φορείο, με δεδομένο ότι δεν είχα αποκοιμηθεί “σωστά”, οπότε δεν είχα καμία ζαλάδα.
Ένα όνειρο είχα για εκείνη την ημέρα, να κοιμηθώ σαν το ζώο στο χειρουργείο και μετά να συνεχίσω έναν αντίστοιχο ύπνο στο σπίτι. Μάλλον η αναισθησία δε με είχε πιάσει γιατί ήμουν πάρα πολύ στην τσίτα, πράγμα που κατάλαβα και στη συνέχεια της ημέρας, καθώς μόνο μπάσκετ δεν πήγα να παίξω, ενώ όσες άλλες δουλειές του σπιτιού μπορούσα να κάνω, τις έκανα (ως και τα παντζούρια, δε θα πω κάτι άλλο).
Την επόμενη το πρωί πήραν τηλέφωνο από το κέντρο στις 8 το πρωί. “Λυπάμαι, αλλά δε γονιμοποιήθηκε το ωάριό σας”. “Ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση, άρα σάς τηλεφωνώ και πάλι με τη νέα περίοδο”.
Δε μας έκανε τη χάρη ούτε να γονιμοποιηθεί. Έστω, για τα μάτια του κόσμου, γονιμοποιήσου και μετά κάτσε όπως είσαι, δε σου είπα εγώ να διχοτομηθείς σώνει και ντε. Δεν είχα άλλες δουλειές να κάνω, δεν είχα άλλη “τσίτα”, δεν είχα καν ένα γονιμοποιημένο ωάριο – κι ας ήταν και τεμπέλικο, όπως την άλλη φορά. Είχα μόνο να μετράω μέρες για την επόμενη περίοδο. Σεπτέμβριος θα ήταν; Οκτώβριος; Κανείς δεν ήξερε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήθελα απλά να αποκοιμηθώ με κάποιο τρόπο και να ξυπνήσω στο τέλος της επόμενης ωοληψίας, αλλά τι να το κάνεις που η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει ακόμα μέχρι εκεί.
Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Annie Spratt