20. O κουβάς

“Σήμερα είχε μια μικρή εξέλιξη το έμβρυο, θα περιμένουμε ως αύριο και αν ως τότε δεν έχει υπάρξει κάτι επιπλέον, τότε θα το απορρίψουμε”, είπε η κυρία στο τηλέφωνο. “Η σημερινή εξέλιξη το καθιστά ένα φτωχό μορίδιο, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει κάτι ακόμα για να το κρατήσουμε”.

Καταρχάς ήθελα να της πω “δεν υπάρχει τίποτα φτωχό επάνω μου, είμαι η αρχόντισσα των Πατησίων, η Δούκισσα του δακτυλίου των Αθηνών, η κόμισσα της Κέρκυρας και οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται το αντίθετο του φτωχού”. Κατά δεύτερον, την ευχαρίστησα πολύ και, όπως έχει παγιωθεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, συνειδητοποίησα πως δεν είχα καμία, μα καμία ελπίδα για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη.

Δεν πρόκειται απλά για ένα pattern συμπεριφοράς ανθρώπων που διαρκώς γκρινιάζουν ή λένε “δεν περιμένω τίποτα καλό”, απλά για να ξορκίσουν την πιθανότητα να τους συμβεί κάτι κακό, έστω κι αν αυτό είναι να τους νερώσει γρήγορα ο φρέντο. Σίγουρα φταίει και η κατάθλιψη, σίγουρα φταίει και η πανδημία με ό,τι μάς προκάλεσε σε ψυχολογικό επίπεδο, πέραν όμως αυτών, οι δυο γερασμένες πριν την ώρα τους ωοθήκες σημαίνουν ένα μόνο πράγμα: ότι δεν έχεις κανένα λόγο για να ελπίζεις πως κάποια στιγμή το ωάριο που θα έχει συλλεχθεί (μετά κόπων και βασάνων) θα γονιμοποιηθεί και θα αρχίσει να διαιρείται με το ρυθμό και τον τρόπο που πρέπει, ώστε να γίνει βλαστοκύστη και να μπορέσει να καταψυχθεί. 

Απλά το ξέρεις. Βάζεις κάτω τις πιθανότητες, τα λόγια των ειδικών, την εικόνα όλων αυτών των γυναικών που έχεις δει στην κλινική όσες φορές έχεις πάει και σκέφτεσαι πως τα ποσοστά σου κυμαίνονται από 10 ως 40%. Κι αυτό, βέβαια, δε σημαίνει απαραίτητα πως σίγουρα μια φορά στις 10 θα καταφέρεις να καταψύξεις κάτι (όχι εσύ, εσύ έναν Μπαρμπαστάθη καταψύχεις, κι αυτό μετά βίας έτσι όπως είσαι), ούτε πως αυτό που θα καταψύξεις θα καταφέρει, αν επιτύχει η εμβρυομεταφορά, να επιβιώσει μέσα σου. Και στη συνέχεια, ακόμα κι αν αυτό να συμβεί, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί πάνω στους δυο μήνες, στους τρεις μήνες, και το έμβρυο να “λακίσει”, διότι οι γερασμένες σου ωοθήκες και τα σουφρωμένα σου ωάρια το παλεύουν, μεν, αν όμως ο οργανισμός διακρίνει σοβαρή χρωμοσωμική ανωμαλία ή οτιδήποτε άλλο προβληματικό για το έμβρυο ή για σένα, θα το στείλει για τακούνια, διότι έτσι είναι η φύση.

“Πήγαμε κουβά”, έγραψα στο μήνυμα όσων με ρώτησαν τι έγινε με το “φτωχό μορίδιο”. Τι να κάνω τώρα, να μιλάω στις ωοθήκες μου γλυκά και να τους λέω “μην είστε φτωχές μωρή, τα έχει πει και η Πάρις η Χίλτον πριν χρόνια”; 

Τέλος πάντων, Ιούλιο συνέβη αυτό το περιστατικό και όπως όλοι ξέρουμε τον Αύγουστο είθισται να “παραλύει η χώρα”. Τον περασμένο Αύγουστο, βέβαια, δεν παρέλυσε απλώς, το έφτασε στα άκρα, απλά επειδή μάς διαβάζουν και παιδιά δε μπορώ να αναφέρω τη μοναδική λέξη που μπορεί να το περιγράψει με ακρίβεια. Το κέντρο γονιμότητας έκλεινε για τρεις εβδομάδες, από τις αρχές Αυγούστου, πράγμα που σήμαινε πως η επόμενη περίοδος θα πήγαινε στράφι, γιατί δε θα υπήρχε κανείς να ελέγχει τακτικά το ωοθυλάκιο και, ακολούθως, να το περισυλλέξει.

Θα μου πεις, ήθελες εσύ καλοκαιριάτικα να τρέχεις στους γιατρούς; Ήθελα, γιατί να μην ήθελα, πέντε μέρες διακοπές πήγαμε, κάπου θα βολεύαμε και μια ωοληψία με τα συμπαρομαρτούντα της. 

“Έλα μωρέ, μόνο ένα χαμένο ωάριο είναι”, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου, ωστόσο παράλληλα σκεφτόμουν “κι αν αυτό ειδικά το ωάριο ήταν ‘βασταγερό’ και μπορούσε να διχοτομηθεί πιο εύκολα και να ζήσει και τέλος πάντων να μας δώσει τη βλαστοκύστη που θέλαμε”; Τόσο είχα “σπαστεί” με το γεγονός ότι έπρεπε και οι άνθρωποι του κέντρου γονιμότητας να πάνε διακοπές, όχι επειδή μού είχαν κάνει κάτι, τουναντίον, απλά επειδή η παράνοια της προσπάθειας τεκνοποίησης που είχε αρχίσει να ριζώνει μέσα μου από καιρό πλέον έδινε καρπούς. Γιατί δηλαδή να χάσουμε έστω αυτό το ωάριο, περνάνε οι μήνες, μεγαλώνω, η ποιότητα των αυγών μειώνεται μέρα με τη μέρα, στο κάτω κάτω τόσος άλλος κόσμος θα μείνει έγκυος τον Αύγουστο, εγώ γιατί να μη συλλέξω έστω ένα αυγουλάκι;

“Μη γκρινιάζεις”, έλεγα και ξανάλεγα, “άλλοι άνθρωποι ούτε πρόσβαση έχουν σε τέτοια μέρη, ούτε την οικονομική δυνατότητα για να κάνουν τέτοιες προσπάθειες”. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή η σκέψη θα με καθησύχαζε και θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου και την υπερβολή στην οποία είχα υποβάλει την καθημερινότητά μας στο σπίτι. Υπό τις συγκεκριμένες, ωστόσο, συνθήκες, ο Αύγουστος ήταν ένα αργό, βασανιστικό μαρτύριο, με την κάθε μέρα να περνάει χωρίς να μπορώ να υπολογίσω πότε θα μου έρθει περίοδος (ώστε κατά προσέγγιση να ξέρω πότε θα μπορούσε να γίνει η ωοληψία του Σεπτεμβρίου) και πόσο καιρό θα κρατήσει, γιατί είχα διαβάσει online αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με τη διάρκειά της μετά από μια ωοληψία. Εντωμεταξύ είχα πάθει την απόλυτη εξαλλοσύνη, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν εκεί έξω τόσες γυναίκες των οποίων τα ιατρικά δεδομένα μπορούν να αξιοποιηθούν για να υπάρχει μια πιο συγκεκριμένη ιδέα σχετικά με το πότε έρχεται ξανά η περίοδος μετά από ωοληψία και τι μπορεί να την επισπεύσει/ επιβραδύνει και κανείς δεν τα κάνει τίποτα.

Τέλος πάντων, 20 μέρες χρειάστηκαν μετά την ωοληψία και τελικά μού ήρθε μια ελαφριά περίοδος που κράτησε μόλις τέσσερις ημέρες. Εγώ τι μπορούσα να καταλάβω από το απολεσθέν ωάριο; Ήταν καλό; Δεν ήταν; Άξιζε η ψυχολογική εξάντληση που υπέστην μέχρι να το αποβάλει ο οργανισμός μου και να συνειδητοποιήσω πλήρως ότι αυτό ήταν, το χάσαμε, πάει, adios, και να προσπαθήσω να πω ότι “προχωράμε”; 

Ευτυχώς είχαμε πάει διακοπές σε ένα μέρος ακατάλληλο για οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά, οπότε δεν είχα να σκέφτομαι εκτός των παραπάνω ότι εκείνοι τα είχαν καταφέρει κι εγώ όχι. 

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου:  Courtney Moore