Ιστορίες της Koula Shaker

19. Η πρώτη ωοληψία

Το πρωί που είχε προγραμματιστεί η ωοληψία ξύπνησα έχοντας δει 3-4 εφιάλτες, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στο ότι δεν έπρεπε να φάω τίποτα, ούτε καν να πιω νερό μέχρι να τελειώσει όλη η διαδικασία. Στις 8 ήμασταν στο κέντρο γονιμότητας και μόλις δώσαμε τα στοιχεία μας και τα απαραίτητα έγγραφα (ληξιαρχική πράξη γάμου και ταυτότητες) συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε κάνει τον προγεννητικό έλεγχο, δηλαδή τις εξετάσεις που σού δείχνουν, μεταξύ άλλων, αν έχεις ηπατίτιδα, AIDS, στίγμα, κ.ο.κ. “Σας ορκίζομαι στο Cosmopolitan”, πήγα να πω, “στίγμα δεν έχω, είναι καρατσεκαρισμένο”, και έσπευσα να το δηλώσω διότι φοβήθηκα ότι δε θα προχωρούσαμε στην ωοληψία – και τζάμπα θα πήγαινε πάλι η πείνα. Τέλος πάντων, μάς εξυπηρέτησαν και κάναμε τις συγκεκριμένες εξετάσεις μετά την κύρια διαδικασία, ενώ στο μεταξύ είχα πάρει μια μικρή γεύση από το τι συμβαίνει όταν παθαίνεις εγκεφαλικό.

 

 

Για να πραγματοποιηθεί η διαδικασία της ωοληψίας πρέπει πρώτα, φυσικά, να κάνεις το ραντεβουδάκι σου με τον υπέρηχο, ώστε να διαπιστωθεί σε τι φάση είναι το ωάριό σου (ή τα ωάριά σου) και μετά πας οπωσδήποτε να κατουρήσεις, να φορέσεις την ειδική ρόμπα και το σκουφάκι της επέμβασης και να περιμένεις τη σειρά σου έξω από το χειρουργείο, στην αίθουσα ανάνηψης. Έπρεπε να βγάλω και τα γυαλιά μου, οπότε δεν έβλεπα την τύφλα μου, κατάλαβα ωστόσο ότι μια κοπέλα δίπλα μου μόλις είχε συνέλθει εντελώς από την ανάνηψη και δε φαινόταν ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη. Στο μεταξύ ό,τι forum είχα επισκεφτεί (κακώς, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ) σχετικά με τη διαδικασία τη ωοληψίας περιλάμβανε μόνο αντικρουόμενες μεταξύ τους εμπειρίες, κοινώς άλλη πονούσε πολύ, άλλη δεν πονούσε καθόλου κι άλλη για Χίο τράβηξε.

 

Εννοείται πως όση ώρα περίμενα να μπω στο χειρουργείο έκανα ασκήσεις γιόγκα και η προϊσταμένη με ρώτησε αν είμαι καλά κι αν χρειαζόμουν κάτι – “ναι, ένα ωάριο βασικά” ήθελα να πω, αλλά την ευχαρίστησα ευγενικά και συνέχισα τις ασκήσεις μου, όσο εκείνη – πιστεύω – σταυροκοπιόταν στην άλλη άκρη του δωματίου. Όταν ήρθε η ώρα για το χειρουργείο, στις 10 παρά, η προϊσταμένη με οδήγησε στην αίθουσα και ξάπλωσα σε ένα από αυτά τα ειδικά πολυθρονο-κρεβάτια, που μοιάζουν με καρέκλες εξέτασης, αλλά σε πιο απειλητική βερσιόν, κάτι σαν Transformers που κοιμούνται μέχρι κάποιος να ρίξει κάτω ένα νυστέρι. 

 

 

 

 

 

Με γνωρίζετε εμένα;”, με ρώτησε η αναισθησιολόγος, “όχι”, είπα, “πρώτη φορά έρχομαι”, “α, γιατί εμένα όλες με γνωρίζουν”, μου απάντησε, κι είπα από μέσα μου“ πάρα πολύ ωραία, αυτή είναι η Ελένη Φουρέιρα της κλινικής, θα συνεννοηθούμε τέλεια”. Εκείνη άρχισε να μου ετοιμάζει την πεταλούδα στο δεξί χέρι και κάποια στιγμή, εκεί που μου έδεναν τα μπούτια πάνω στις ειδικές θήκες των ποδιών, μη και γλιστρήσω κατά λάθος την ώρα της αναισθησίας, κι ενώ είχα τα πόδια ορθάνοιχτα, άρχισα να ακούω μια φωνή που δε μπορούσα να προσδιορίσω την πηγή της. “Κυρία Κούλα Σέικερ, κυρία Κούλα Σέικερ, εδώ σε μένα, στο παράθυρο”. Πίσω από το παράθυρο ήταν προφανώς η εμβρυολόγος, η οποία είχε θέα το δωμάτιο και το απαυτό μου ταυτόχρονα, και κυρίως το δεύτερο – όχι πως με ένοιαξε, απλά με ξάφνιασε γιατί νόμιζα πως τα χειρουργεία δεν προβλέπεται να έχουν παράθυρα και μπαλκονόπορτες. “Όνομα συζύγου Θανάσης Παπαδόπουλος;”, “Μάλιστα”, της είπα και γύρισα στην αναισθησιολόγο: “Έπρεπε να πω George Clooney, να την τρελάνω, να μη βρίσκει σπέρμα με αυτόν το δότη να το σετάρει με τα αυγά”. Γέλασε, τι να έκανε, είχε ασθενή μπροστά της.

 

Μια μαστουρίτσα θα νιώσεις”, είπε στη συνέχεια η γιατρός, “δε ‘πα να νιώσω και μαστουρίτσα και Κουστουρίτσα, ό,τι είναι φέρτε το τώρα”, σκέφτηκα εγώ και σε πέντε λεπτά μάξιμουμ είχα κοιμηθεί, και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν η φωνή του γιατρού ότι είχε μπει μέσα στο χώρο.

 

 

 

Κανένα τεταρτάκι πρέπει να πήρε όλη η διαδικασία, κατά την οποία σού χώνουν μια βελόνα ψιλή ψιλή και μακριά, η οποία τρυπάει στα σημεία όπου πρέπει για να συλλέξει τα ωοθυλάκια με το υγρό που τα περιτριγυρίζει, με σκοπό ό,τι μαζευτεί να μπει σε δισκάκια (τριβλία τα λένε, σε περίπτωση που σάς τύχει σε κανένα Trivial Pursuit) και έπειτα να ξεκαθαριστεί από τον/την εμβρυολόγο τι μπορεί να γίνει με το συγκεκριμένο υλικό.

 

Δυο ήταν τελικά τα δικά μου ωάρια, ένα μεγάλο κι ένα μικρό, κάτι σαν μεγάλο ιστιοπλοϊκό με το dinghy του. “Θα τα γονιμοποιήσουμε και θα σας πάρουμε τηλέφωνο”, μας είπαν και το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη την ώρα ήταν “τώρα καταλαβαίνω πώς μπορεί να αισθάνεται ένας γάτος άμα τού κόψουν τα μπαλάκια”. Α, και το τι θα έτρωγα μετά. Κυρίως αυτό.

 

 

 

 

Μόλις φύγαμε από το κέντρο γονιμότητας πήγαμε για φαγητό, το οποίο πρέπει να κατέβασα αμάσητο, με δεδομένο ότι έπρεπε να πάρω για προληπτικούς λόγους και μια ισχυρή αντιβίωση. “Μην κάνετε μπάνιο σε πισίνα ή θάλασσα για 4 ημέρες”, είπε η προϊσταμένη και μάλλον μόνο εγώ το τήρησα, γιατί έδωσε μεν την υποσημείωση “τώρα, καλοκαίρι είναι, άμα δεν έχετε αίμα, μια βουτιά μπορείτε να κάνετε”, για μένα όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία και προτιμώ να πεθάνω αφυδατωμένη πάνω στην πετσέτα θαλάσσης παρά να σκέφτομαι το “μια στο τόσο να κάτσει η στραβή και να πάθω μόλυνση”.

 

 

 

Όλη μέρα χόρευα ζεϊμπέκικο από τη μέθη (όχι σαν του Γκλέτσου, πιο φλώρικο), τα μάτια μου δε μπορούσαν να εστιάσουν σε ένα σημείο για να διαβάσουν δυο συνεχόμενες γραμμές κι έτσι όταν μπήκα σπίτι απλά λιποθύμησα στον καναπέ επί δύο ώρες. Δυο ώρες είχα να κοιμηθώ μεσημέρι από φοιτήτρια με καύσωνα 45άρη στο κέντρο της Αθήνας. 

 

 

 

 

Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις σηκωθείς από τη “δευτερογενή μέθη”, όπως την έβγαλα εγώ, (και ξαναφάς, εννοείται) είναι το πότε θα σου έρθει ξανά περίοδος και, κυρίως, το πώς, αν δηλαδή ο οργανισμός σου είναι ok τώρα που έχασε τα αυγουλάκια του και θα μπορέσει να ξανακατεβάσει σε μερικές ημέρες χωρίς να πάθει κρίση ταυτότητας ή οτιδήποτε άλλο. Το δεύτερο πράγμα που σκέφτεσαι είναι πως ενδέχεται να χάσεις τον επόμενο κύκλο διότι το κέντρο γονιμότητας θα είναι κλειστό για κάποιες ημέρες, πράγμα που σημαίνει μείον μια προσπάθεια. Το τρίτο είναι πως, αν έχεις κανονίσει διακοπές, δεν προβλέπεται άμεσα περίοδος, άρα θα κάνεις μπάνιο – εκτός απροόπτου.

 

Το τέταρτο, που κανονικά έπρεπε να είναι πρώτο στη σειρά, αλλά ψυχολογικά δε μπορούσα να το “σηκώσω” ήταν το αν θα γονιμοποιούνταν τα ωάρια.

 

 

 

Την επόμενη μέρα μάς πήραν τηλέφωνο να μας πουν ότι χάσαμε το μικρό ωάριο, δηλαδή πως δεν ήταν πρόσφορο για γονιμοποίηση, το μεγάλο όμως τα είχε καταφέρει ως εκεί και ότι θα το κρατούσαν στον κλίβανο και θα μας έπαιρναν ξανά τηλέφωνο μετά από 3 ημέρες. Κατά την άποψή μου, δεν πρέπει γενικά να περιμένεις τίποτα. Ούτε ότι θα τη βγάλει καθαρή το έμβρυο, ούτε ότι όλα τελειώσαν – με δεδομένη την τύχη που σε δέρνει. Καλό είναι να μη σκέφτεσαι τίποτα, να κάνεις σα να μη συνέβη τίποτα και να λες από μέσα σου “τουλάχιστον το προλάβαμε και το τραβήξαμε στην ώρα του” – οι γιατροί δηλαδή, γιατί εσύ τίποτα δεν έκανες, παρά μόνο ροχάλιζες.

 

Φυσικά, όσο κι αν προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι και να κάνεις άλλα πράγματα, εσωτερικά δε μπορείς να χαλαρώσεις κι έτσι οι εφιάλτες συνεχίζονται. Αυτή τη φορά βλέπεις στον ύπνο σου πως μαλώνεις με αρνητές του κορωνοϊού, πως γύρισες στο σχολείο και πρέπει να ξαναδιαβάσεις μαθηματικά κατεύθυνσης, πως δίνεις το proficiency και στο listening ακούς μόνο μηχανάκια με τρύπιες εξατμίσεις. Ακόμα κι όταν σε πάρουν τηλέφωνο από το κέντρο να σου πουν ότι μέχρι στιγμής υπάρχουν 5 μόνο κύτταρα και πως θα έπρεπε να είναι παραπάνω, εξ ου και το έμβρυο θα μείνει δυο μέρες ακόμα στον κλίβανο και πως θα σου ξανατηλεφωνήσουν, οι εφιάλτες θα συνεχιστούν και η φάση του ύπνου δε θα φτιάχνει ούτε με το αιρκοντίσιον, αν κάνει ζέστη, ούτε με το ελαφρύ δείπνο (γιατί πες το ένα βράδυ έφαγες ισκεντέρ κεμπάπ, τι να κάνει και ο οργανισμός σου, πώς να το διαχειριστεί), ούτε με το αλκοόλ – το οποίο πλέον σε πιάνει μπαμ και κάτω, λες και δεν έχεις ξαναδεί μπουκάλι Μοσχοφίλερο στη ζωή σου.

 

 

 

 

 

Οκτώ φορές είχε πει μια φίλη μας γενετίστρια πως είχε κάνει τη διαδικασία η μία δική της φίλη της και δώδεκα μια άλλη. Άρα κι εσύ, Κούλα μου, μην έχεις από τώρα ελπίδες. Κι αν θες να ξεσπάσεις που έχεις φτάσει στο σημείο να μη θες να έχεις κανένα ψήγμα αισιοδοξίας μέσα σου, ώστε να μην απογοητευτείς μετά, όταν θα διαψευστεί αυτό το συναίσθημα, βάλε τη Ρόζα του Μητροπάνου και κάνε το σαλόνι σου “όπα” – πράγμα ασορτί με ό,τι έχει κάνει η φύση στην ψυχολογία σου και το σώμα σου στην παρούσα φάση.

 

 

Πηγή φωτογραφίας: Robin Thang

3 Comments

  • Maria P.

    Εγώ δεν είχα φίλη γενετίστρια όποτε δεν ήξερα ότι θα χρειαζόταν τόσες προσπάθειες…🙄🙄 όποτε μετά τις τρεις προσπάθειες όπου δεν πήρανε ωάριο/χάθηκε/ήταν κλούβιο αποφάσισα ότι αρκετά είδαν τον εσωτερικό μου κόσμο! Και αποχώρησα από αυτό!

    • admin

      Πριν μου το πει η ίδια, επειδή σχεδόν κανείς δε μιλάει γι’ αυτά τα θέματα, δεν είχα ιδέα κι εγώ, έλεγα ντάξει μωρέ σε 2-3 φορές θα το έχεις καταφέρει, και τώρα ακούω για χρόνια προσπαθειών και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω το ίδιο.

  • Maria P.

    Σου εύχομαι ειλικρινά να μην χρειαστεί τόσος χρόνος ! 😉❤️ May the force be with you!!!

Leave a Reply to Maria P. Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *