16. H Σταχτοπούτα

Καλοκαίρι 2021

 

“Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ‘ναι πιο όμορφα από ένα όνειρο” ή απλά θα διασχίσεις ένα πρωί την Κηφισίας (κι άλλο κακό να μη σε βρει) για να πας στο ραντεβού με τον δεύτερο γυναικολόγο που βρήκες, διότι μια δεύτερη γνώμη τη θες ακόμα και στα φασολάκια που μαγείρεψες για μεσημέρι, πόσο μάλλον στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

 

“Κούλα μου”, είπα εκείνο το πρωί πριν βγω από το σπίτι, τώρα ούτε λοκντάουν έχει ούτε τίποτα, “βάλε μια χαμηλή γόβα να το γιορτάσεις που πας σε κοτζαμάν εξειδικευμένο ιατρείο με τα σέα του και τα μέα του και το εργαστήριο γενετιστών, που κοιτάνε τα αυγουλάκια τα γονιμοποιημένα αν έχουν κανένα γονιδιακό πρόβλημα και σου εμφυτεύουν τα καλύτερα από αυτά” και πράγματι 867 μήνες μετά την πρώτη καραντίνα τη φόρεσα τη φλατ γόβα – φλατ για να μη μου έρθει και απότομη η αύξηση του ύψους. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, φυσικά, ο πάτος του δεξιού παπουτσιού είχε ξεκολλήσει κι επειδή τυγχάνει να μην έχω UHU πάνω μου για μια πρόχειρη χειροτεχνία, αναγκάστηκα να σέρνω το πόδι μου από τα έγκατα του πάρκινγκ μέχρι το ιατρείο, μην ξεφτιλιστώ, παριστάνοντας ότι έχω πόνο στο πόδι.

 

 

 

Συμπαθητικό ήταν το ιατρείο, είχαν τοποθετήσει οι άνθρωποι και τζάμια ανάμεσα στα καναπεδάκια για να μη σε αγχώνει ο τόσος κόσμος, τα παράθυρα ήταν όλα ανοιχτά για να μη φοβάσαι ότι θα αρπάξεις κόβιντ τώρα που είσαι και μισοεμβολιασμένος και κάπως έτσι είπα να καθίσω σε ένα πολυθρονάκι με τους αγκώνες στους ώμους του και τα χέρια να ακουμπάνε μεταξύ τους, κρατώντας το φλασάκι με τις εξετάσεις μας. Σε εκείνη τη φάση είχα σιχαθεί οριστικά, βέβαια, τα νοσοκομεία, τις κλινικές και οτιδήποτε άλλο σχετιζόταν με κάθε είδους ιατρικές καταστάσεις, ωστόσο προσπαθούσα να σκεφτώ ότι αυτά τα μέρη από μόνα τους δε συνεπάγονται πάντα τον θάνατο.

 

Απέναντί μου κάθισε μια κυρία γύρω στα 45-46, ήρεμη, πολύ ήρεμη, κοιτούσα την εντυπωσιακή ηρεμία της για ώρα, παραδίπλα ήταν μια άλλη κυρία, πιο νέα, αυτή πιο στην τσίτα – ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον – πίσω από το τζάμι ήταν ένα ζευγάρι, εκείνος γύρω στα 50, εκείνη απροσδιορίστου ηλικίας, όλοι περίμεναν τη σειρά τους ή έκαναν παρέα σε αυτούς που περίμεναν τη σειρά τους. “Λες να τα καταφέρει αυτή απέναντί μου”, σκέφτηκα, “και εγώ να κάνω πάλι μια τρύπα στο νερό;”. “Και γιατί να τα καταφέρει αυτή και όχι εγώ δηλαδή;”, ήταν το επόμενο ερώτημα που έσκασε στο μυαλό μου και πείστηκα οριστικά ότι σε αυτές τις περιπτώσεις ήμουν η Σωσώ Παπαδήμα και όχι η Κούλα. 

 

Μετά από λίγη ώρα μάς είπαν πως είχε έρθει η σειρά μας. Γλυκύτατος ήταν ο δόκτωρ, πρέπει να σήκωσε 25 τηλεφωνήματα όση ώρα ήμασταν μέσα, εξηγούσε στην κάθε μία που έπαιρνε με πάρα πολλή υπομονή τι έπρεπε να κάνει κι εγώ σφιγγόμουν γιατί έλεγα “βλέπεις τι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω, ενώ εσένα ο καημός σου ήταν να πεις κατευθείαν γιατί να τα καταφέρει αυτή απέναντί σου και όχι εσύ, μαλάκω”.

 

 

 

“Δεν είναι ότι έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας”, μου είπε βλέποντας τις προηγούμενες εξετάσεις μου, “απλά τα ωάριά σου από μια ηλικία και μετά δεν είναι τόσο καλά ποιοτικά”. Μάς έγραψε άλλη μια γύρα από εξετάσεις, μάς εξήγησε ότι κατόπιν της συνεκτίμησής τους θα δούμε πώς θα προχωρήσουμε και μάς τόνισε ότι όσο περνάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες τα αυγά μου να είναι καλά και να μπορέσουν να επιβιώσουν εφόσον γονιμοποιηθούν.

 

 

 

 

Βγαίνοντας από το ιατρείο (και σέρνοντας τη γόβα αργά και σταθερά – ή έτσι νόμιζα), σκάναρα τον υπόλοιπο κόσμο που περίμενε, σκεπτόμενη πόσες και πόσοι από αυτούς τα είχαν καταφέρει/ θα τα κατάφερναν, ενώ εγώ θα μπορούσα να αποτύχω σε αυτή την προσπάθεια, και μπαίνοντας στο ασανσέρ συνειδητοποίησα πως είχα αφήσει τη σόλα της γόβας σε κάποιο δωμάτιο του κέντρου γονιμότητας (πιθανότατα μέσα στην αίθουσα του υπερήχου). Κάπως έτσι είχα γίνει η Σταχτοπούτα που είχε το θράσος να σκέφτεται ότι η άλλη απέναντι μπορεί να τα καταφέρει και να τη ζηλεύει γι’ αυτό σαν την κακιά θετή αδερφή της, έχοντας ξεχάσει εντελώς πως το ίδιο πράγμα θέλαμε όλες και όλοι που βρισκόμασταν σε αυτή την αίθουσα αναμονής: να κάνουμε ένα παιδί και να του δώσουμε αγάπη. 

 

Όπισθεν του ΟΑΚΑ συνέβαιναν όλα αυτά, σκεφτόμουν δηλαδή και το ξεφτιλίκι του ποδοσφαιρικού μας συλλόγου τα τελευταία χρόνια, τέλος πάντων, τις γόβες τις πέταξα, δεν ήθελα να τις ξαναδώ μπροστά μου, δεν είναι δα πως όταν και αν και εφόσον θα βρίσκεται το έμβρυο στον κλίβανο θα εντοπίσει τη σόλα και θα αρχίσει να αναζητά σε όλο το ‘βασίλειο’ σε ποια ηλίθια ταιριάζει αυτή η σόλα και πως αυτή θα είναι η μάνα του. Όπως και να ‘χει, φύγαμε και οι δυο πιο καθησυχασμένοι, πιο ήρεμοι, πιο σίγουροι πως, αν είναι να έχουμε κάποια εξέλιξη σε αυτό το θέμα, με αυτόν το γιατρό θα τα καταφέρουμε, γιατί – και θα ακουστεί πάρα πολύ τετριμμένο αυτό, αλλά έτσι είναι – πάνω από όλα φαινόταν να είναι άνθρωπος και όχι κάποιος επιστήμονας του χώρου για τον οποίο ήσουν “ένα ακόμα κορμί”.