12. “Σύρε να φέρεις τον γιατρό”

Φτάνοντας στις αρχές του 2021, αυτής της υπέροχης (#νοτ) χρονιάς που θα θυμόμαστε για πάντα, είχα διαμορφώσει την άποψη πως τίποτα δε θα μου πήγαινε καλά, πρώτον διότι είχα κερδίσει τρία (3) φλουριά σε βασιλόπιτες – άρα καραμπινάτη γρουσουζιά – και δεύτερον διότι η αισιοδοξία δε συγκαταλέγεται έτσι κι αλλιώς στις – αναμφίβολα πολλές (#αγκέν_νοτ) – αρετές μου. Τον Ιανουάριο, λοιπόν, του 2021, τα νεύρα μου έπαιζαν παλαμάκια, όχι τόσο εξαιτίας του εγκλεισμού – γιατί όταν έχεις κατάθλιψη η αναγκαστική κλεισούρα μπορεί και να εξυπηρετεί τη διάθεσή σου – αλλά επειδή στο μέτωπο “Παιδί και Νέοι Γονείς” δεν υπήρχε καμία απολύτως εξέλιξη.

Και δώστου να μετράω μέρες, και δώστου να ψάχνω εγώ τρόπους να υπολογίζω πότε ακριβώς θα έχω ωορρηξία και δώστου να χαίρομαι για 2 μέρες όταν έχω καθυστέρηση και να τρέχω να αγοράζω τεστ εγκυμοσύνης για να μου βγαίνουν αρνητικά και να λέω ΓΙΑΤΙ, η αριθμητική δεν είναι το φόρτε μου, αλλά μπορώ να καταλάβω πότε είναι οι γόνιμες μέρες μου, τι διάολο συμβαίνει και δεν υπάρχει καμία εξέλιξη; Φυσικά, επειδή όλο αυτό φούντωνε μέσα μου μέρα με τη μέρα κι επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω κι άλλο ψυχολογικά τον Θανάση, δεν έλεγα τίποτα, έκανα σαν να μην υπάρχει θέμα και την πρώτη φορά που ξέσπασα, ήταν με αφορμή την εγκυμοσύνη μιας διάσημης – δε θυμάμαι τώρα ποιας, αυτή την πλήρωσε όμως και δεν έφταιγε καθόλου η δόλια.

Θυμάμαι μετά από αυτό το νέο, της εγκυμοσύνης μιας πανάσχετης προς εμένα γυναίκας, να κάθομαι στο (βουλιαγμένο από τους τρεις μήνες lockdown) μαξιλάρι του καναπέ, να προσπαθώ να μην κλάψω, να μη φωνάξω, να μην πω κάτι άδικο (τι φταίει η άλλη που έμεινε έγκυος αν εσύ δε μπορείς, τι να κάνουμε τώρα, έτσι είναι αυτά) και γενικώς να μην πάθω παράκρουση. Κάποια στιγμή, ωστόσο, με παρότρυνση του Θανάση, το στόμα μου άνοιξε, και δε θέλω καν να θυμάμαι τι ακριβώς είπα – πέραν του ότι “αισθάνομαι άχρηστη” – κι έτσι η κουβέντα έφτασε εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ και καιρό: γιατί δεν πάμε σε έναν γιατρό;

Κατά τύχη πριν από 4 χρόνια είχα κάνει εξετάσεις γονιμότητας, γιατί μου το είχε ζητήσει ο γυναικολόγος συγγενικών μου προσώπων, που ήθελε να δει κάποιες ορμόνες μου για να συγκρίνει τα αποτελέσματά τους με αυτά που είχε ήδη για τις συγγενείς μου και να εκτιμήσει αν ένα πρόβλημα που είχε προκύψει μπορούσε να είναι κληρονομικό. Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία τότε, γιατί όλοι οι δείκτες ήταν εντός ορίων, κανείς ειδικός όμως βέβαια δε μου είχε είπε ότι η Anti-Mullerian ορμόνη, αυτή της ωοθυλακικής επάρκειας, ήταν ήδη χαμηλή για την ηλικία μου και συγκεκριμένα βρισκόταν στο 6,7, με κατώτατο όριο το 3,5. Μάλιστα, οι γυναικολόγοι με τους οποίους το είχα συζητήσει τότε είχαν πει πως για την ηλικία μου είμαι ok και να μην ανησυχώ. Για κατάψυξη ωαρίων, κουβέντα, φυσικά, αλλά αυτό θα το πιάσουμε αναλυτικά σε άλλο επεισόδιο της εκπομπής μας.

Τέλος πάντων, ο λόγος για τον οποίο δίσταζα να πάμε στον γιατρό ήταν το τι θα μπορούσε να μου πει. Όχι το ότι είχα πρόβλημα, αυτό το είχα σίγουρο. Φοβόμουν ότι θα μου έλεγε καθαρά και ξάστερα πως δε μπορώ καθόλου να κάνω παιδιά, πως έχω κάτι άλλο (από κακοήθεια μέχρι οτιδήποτε απαγορευτικό για μια κύηση), πως δεν αξίζει καν να ξεκινήσω διαδικασία εξωσωματικής, πως μάλλον ήμουν εξωγήινη και το αναπαραγωγικό μου σύστημα δε διέθετε τη δυνατότητα να κρατήσει ένα παιδί μέσα του ώσπου να μεγαλώσει αρκετά για να γεννηθεί, κ.ο.κ.

Με πάρα πολύ αρνητική διάθεση, λοιπόν, και μετά πάρα πολλές συζητήσεις με τον Θανάση – σε βαθμό που το μαξιλάρι του καναπέ χρειάστηκε να αντικατασταθεί γιατί η γούβα του είχε φτάσει τα 20 cm – αποφασίσαμε ότι θα αναζητούσαμε έναν/ μια γυναικολόγο με ειδίκευση στη γονιμότητα, μιας και οι δυο δικοί μου γυναικολόγοι δεν ασχολιόντουσαν με το συγκεκριμένο κομμάτι. Βρήκαμε κάποιον, κλείσαμε ραντεβού, φόρεσα “τα καλά μου”, μιας και είχα να πάω κάπου – οπουδήποτε – επίσκεψη τρεις μήνες και, σχεδόν τρία χρόνια μετά την έναρξη των προσπαθειών μας να μείνω έγκυος, βρισκόμασταν μπροστά από μια πολυκατοικία, στο εσωτερικό της οποίας θα μάθαινα τι ακριβώς συνέβαινε με τον οργανισμό μου.