10. “Γιατί σε μένα;”

Μπορεί να είσαι αυτό που ο κόσμος αποκαλεί γενικόλογα “καλός άνθρωπος”. Αυτό για μένα σημαίνει κυρίως ότι δεν θέλεις να πάθει κάτι κακό ο διπλανός σου (ό,τι κι αν σου έχει κάνει εσένα), ότι γενικά δε ζηλεύεις τον άλλο (στο μέτρο του ανθρώπινου, πάντα, διότι εγώ ειδικά άμα δω καλό μεταβολισμό σε άλλον ανταριάζομαι), ότι βοηθάς τους ανθρώπους όπως και όποτε μπορείς, ότι δε σκοτώνεις γατάκια, ότι δεν κλωτσάς σκυλιά, ότι γενικώς δεν βγάζεις τα δικά σου κόμπλεξ, τις ανασφάλειές σου και όποια προσωπικά σου ελλείμματα στους άλλους, κάνοντάς τους τη ζωή μαύρη.

Μπορεί από την άλλη να είσαι – εξίσου γενικόλογα – “κακός άνθρωπος” και να διαθέτεις τις ακριβώς αντίθετες από τις ανωτέρω ιδιότητες και συμπεριφορές και επίσης – κι αυτό είναι το πιο συχνό νομίζω – μπορεί να βρίσκεσαι σε αυτή τη γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην καλοσύνη και την κακία, σε αυτό που, πολύ απλά, θα λέγαμε “ανθρώπινη συμπεριφορά που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δε ζει σε έναν κόσμο γεμάτο μονόκερους”.

Σε όποιο σημείο αυτού του φάσματος κι αν βρίσκεσαι, αν δεν θεωρείς ότι “αξίζεις” για κάποιο λόγο να τιμωρηθείς σκληρά από το σύμπαν (επειδή π.χ. όταν ήσουν 12 χρονών δεν έδινες στην ξαδέρφη σου να διαβάσει τη Σούπερ Κατερίνα ή επειδή όταν ήσουν 22 δεν άφηνες τον από πίσω σου να αντιγράψει από εσένα στις εξετάσεις), κάποια μέρα, κάποια στιγμή, θα ξημερώσει μέσα σου ένα θεόρατο “γιατί”.

“Γιατί αυτό”, “γιατί σε εμένα”, “γιατί” σκέτο, όποια μορφή κι αν πάρει αυτό το γιατί, θα συνοδεύεται από απύθμενο θυμό, αμηχανία και ίσως μια εσάνς από ενοχή. Να έκανες εσύ κάτι λάθος; Να έφαγες κάτι που δεν έπρεπε; Μήπως δεν είσαι “καλός άνθρωπος” και οι συμπαντικές δυνάμεις φροντίζουν τώρα να ξεπληρώσεις όλα σου τα ηθικά παραπτώματα μαζεμένα;

Όλος αυτός ο θυμός ορθώνεται μπροστά σου σαν ένα τείχος που σε εμποδίζει από το να σκεφτείς με λογική και να εξηγήσεις τι ακριβώς μπορεί να σου συνέβη και να σου συνέβη αυτό που περιγραφικά λέγεται “βιοχημική κύηση”, δηλαδή αποβολή πριν από τις 20 εβδομάδες. Κι αυτό ενδέχεται να ισχύει ανεξάρτητα από τις τυχόν ιατρικές σου γνώσεις ή το οτιδήποτε σου έχει πει ως τότε ο γιατρός σου. Όταν π.χ. πήγα να “παρηγορήσω” τον γιατρό μου, ήξερα ότι υπήρχαν έτσι κι αλλιώς πιθανότητες μια κύηση να μην προχωρήσει, και μόνο για λόγους γονιδιακούς. Ο οργανισμός σου δηλαδή ενίοτε απορρίπτει, για να το πω απλά, το γονιμοποιημένο σου ωάριο, πιθανότατα γιατί αυτό είχε κάποια σοβαρή χρωμοσωμική ανωμαλία και δε θα ήταν βιώσιμο από ένα σημείο και πέρα. Αυτό φυσικά είναι μια σκέψη που σου δίνει κάποιο κουράγιο, κι εκεί που γενικά δεν είσαι ιδιαιτέρως “άνθρωπος της φύσης”, παρηγοριέσαι με το “η φύση ξέρει καλύτερα”, μια σκέψη που πρώτη φορά προκύπτει έτσι αβίαστα στο μυαλό σου.

Η φύση ξέρει καλύτερα, ωστόσο η φύση δε μπορεί να έρθει να σε πιάσει από τους ώμους και να σου πει “ηρέμησε, θα ξαναπροσπαθήσεις”. Ούτε θα έρθει να σβήσει το application που έχεις σπεύσει να κατεβάσεις στο κινητό σου, για να μαθαίνεις μέρα με τη μέρα τι μέγεθος έχει το έμβρυο και τι ακριβώς συμβαίνει στον οργανισμό σου – εγώ τουλάχιστον αυτή την περιέργεια την είχα. Επίσης, η φύση δε σου σβήσει το ιστορικό του browser, όπου έψαχνες ρούχα εγκυμοσύνης, παιδικά ρούχα, παιδικά δωμάτια και οτιδήποτε άλλο που μέχρι πριν από λίγες ώρες σε αφορούσε άμεσα – ενώ πλέον όχι. Και τέλος, ακριβώς επειδή η φύση “ξέρει καλύτερα”, θα σου φέρει μια περίοδο που θα κρατήσει σχεδόν δυο βδομάδες, θα σε κάνει να κοπανιέσαι από τον πόνο στην αρχή και να αισθάνεσαι πως θα λιποθυμήσεις από την αιμορραγία και στη συνέχεια θα σε δοκιμάσει με το “μαρτύριο της σταγόνας”. Και το μαρτύριο αυτό δε θα είναι απλά ότι δε θα μπορείς να κάνεις τα μπάνια σου στη θάλασσα και να φορέσεις τα άσπρα ρούχα του καλοκαιριού που τόσο περίμενες. Είναι πως υπό αυτές τις συνθήκες, δεν ξέρεις πότε είναι πιθανό να έχεις ξανά ωορρηξία.

Αυτές είναι οι “μέρες μετά” μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη που ήθελες. Και δεν κρατάνε, συνήθως, όσο αυτή η (μακρόσυρτη, έτσι κι αλλιώς) περίοδος. Κρατάνε μήνες, γιατί ειδικά αν η ψυχική σου κατάσταση είναι ήδη επιβαρυμένη από την κατάθλιψη, το λοκντάουν ή το οτιδήποτε άλλο, αυτό που ζεις είναι ένα ιδιότυπο πένθος.