9. The One With the Pregnancy

Θα σοκαριστείτε, το ξέρω, αλλά μια σειρά που δε μου αρέσει, ενώ τη λατρεύει ολόκληρη η υφήλιος είναι τα “Φιλαράκια”. Αν θέλετε να σταματήσετε να διαβάζετε εδώ, θα το δεχτώ, έχετε τα δίκια σας. Αν, όμως, κάνετε λίγη υπομονή, ίσως ανταμειφθείτε.

Κάποια στιγμή το πρώτο καλοκαίρι της πανδημίας κι ενώ περίμενα να μου έρθει περίοδος, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πρήξιμο, δεν είχα τα κλασικά ποναλάκια που σε προειδοποιούν ότι κάτι έρχεται, δεν είχα PMS και, βασικά, δεν είχα όρεξη να φάω τίποτα σοκολατοειδές (ένα αλάνθαστο κριτήριο για τη δική μου περίπτωση πως η περίοδος πλησιάζει και μάλιστα σύντομα).

Στις 2-3 μέρες καθυστέρησης, πήρα ένα τεστ από το φαρμακείο και το έκανα, μάλιστα, στη δουλειά, γιατί είχα άγχος και περιέργεια, έναν συνδυασμό που ευθύνεται για πολλά από τα καθημερινά μου ψυχολογικά προβλήματα. Το τεστ βγήκε θετικό, δεν είπα τίποτα στον Θανάση μέχρι να γυρίσω σπίτι και στη συνέχεια τηλεφώνησα στον γιατρό, ο οποίος μου είπε να περάσω από το ιατρείο να με δει και να μου γράψει εξετάσεις. Αφότου μου έκανε το υπερηχογράφημα (ναι, οι γνωστές μαύρες σκιές) με έστειλε να κάνω εξετάσεις β’ χοριακής γοναδοτροπίνης και μου είπε να τον πάρω τηλέφωνο αμέσως μόλις είχα τα αποτελέσματα.

Το σκορ της εξέτασης ήταν κάπως χαμηλό, ωστόσο ο γιατρός είπε πως θα έπρεπε να την επαναλάβω σε 2 ημέρες για να δούμε αν έχει διπλασιαστεί ο δείκτης. Στο μεταξύ μου είπε να μην κάνω yoga, να μην τρώω τον άμπακο και να μην κάνουμε σεξ, τρία πράγματα από τα οποία κατά βάση με πείραξε το δεύτερο, γιατί τα άλλα δυο τα καταλαβαίνω από ιατρικής άποψης, το δεύτερο όχι.

Όταν επανέλαβα την εξέταση, το σκορ δεν είχε διπλασιαστεί, όπως περίμενε ο γιατρός, ωστόσο εγώ παρέμενα αισιόδοξη γιατί μια φίλη μου που είχε το ίδιο θέμα σε μια από τις εγκυμοσύνες της, τελικά είχε παραμείνει έγκυος. Στο μεταξύ είχα κάτι συμπτώματα που θύμιζαν αναγούλες, κάτι όχι πολύ ευχάριστο γενικά, αλλά στη δική μου περίπτωση θεώρησα πως ήταν ένα δείγμα πως “όλα θα πήγαιναν καλά”. Τέλος πάντων, έπρεπε να κάνω την εξέταση μια ακόμα φορά για να δούμε σίγουρα τι συμβαίνει.

Μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο ανάμεσα στην 2η και την 3η κατά σειρά εξέταση που είχα προγραμματίσει και έπρεπε να φύγουμε εκτός Αθήνας για μια κοινωνική εκδήλωση ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Παρότι είχα τεράστια αγωνία, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην ταξιδέψω και να μη βρίσκομαι εκεί – φυσικά και είχα ρωτήσει τον γιατρό, διότι είμαι αυτή η ασθενής και με είχε διαβεβαιώσει πως δεν υπήρχε πρόβλημα.

Στο μεταξύ, όλο το Σαββατοκύριακο δεν είχα όρεξη να φάω, καθώς σκεφτόμουν ότι αν οτιδήποτε δεν είχε ψηθεί/πλυθεί σωστά ίσως να μου δημιουργούσε θέμα, αν ήδη δεν μου το είχε δημιουργήσει το σούσι και μια medium rare που είχα φάει προ ολίγων ημερών. Τώρα θα πείτε “κι εσένα κοπέλα μου διπλοβάρδιες βαράνε τα τσαούλια σου” – και θα έχετε δίκιο. Τέλος πάντων, γενικώς δε μπορώ να πω ότι ήμουν πολύ ήρεμη εκείνο το 48ωρο, γιατί όσες ιατρικές γνώσεις και να έχεις (και κυρίως όταν δεν έχεις), άνθρωπος είσαι, κάποια στιγμή θα σε λούσει κι ένα κύμα παράνοιας, οπότε έτσι πορεύτηκα.

Τη Δευτέρα μετά την επιστροφή στο σπίτι πήγα αμέσως στο μικροβιολογικό και το μεσημέρι που πήρα τα αποτελέσματα συνέβη αυτό που όσοι παίζουν στοίχημα αποκαλούν “πήγαμε κουβά”. Δεν είχε καταφέρει να δημιουργηθεί αμνιακός σάκος, συνεπώς αυτά τα κύτταρα θα έπαιρναν μόνα τους το δρόμο προς την αποβολή.

Πήγα στο γιατρό για να τον ενημερώσω, να με δει μια ακόμα φορά και να κάνω, επί τη ευκαιρία, και το τεστ Παπ μου. “Να σου πω κάτι, μιας και θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν είχα ασθενείς σαν εσένα, εκατό χρόνια θα την έκανα αυτή τη δουλειά. Δηλαδή μπαίνεις μέσα και μου λες ‘γιατρέ, δεν έχω καλά νέα, δε βγήκε καλή η εξέταση’ και έχεις μια φοβερή ψυχραιμία. Εγώ θα έπρεπε να σε ‘παρηγορώ’ ενώ άρχισες να με παρηγορείς εσύ. Άσε που δεν φέρνεις και καμία αντίρρηση σε ό,τι σου λέω”.

“Κοιτάξτε, γιατρέ”, είπα εγώ, όση ώρα ήμουν τ’ ανάσκελα με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο στη δύση, “εγώ θέλω να κάνω εύκολη όλων τη ζωή, όχι μόνο τη δική μου. Για να μου λέτε κάτι, κάποιο λόγο θα έχετε, κάτι παραπάνω θα ξέρετε, γιατί να μην το κάνω; Δηλαδή αν ήσασταν η Άντζελα Δημητρίου, θα σας έλεγα εγώ πώς να τραγουδήσετε; Όχι βέβαια”. Στο σημείο αυτό μου είπε ότι δε θα χρειαζόμουν τίποτα άλλο, πως θα περίμενα κανονικά περίοδο και ότι μετά από αυτό θα μπορούσαμε ξανά να προσπαθήσουμε να μείνω έγκυος.

Και κάπου εκεί τελείωσε το επεισόδιο της οικογενειακής μας κομεντί, η οποία εξελίχθηκε σχετικά γρήγορα σε κοινωνικό έργο για “δύσκολες γυναίκες”, έτσι όπως τις ορίζει η Helen Lewis στο ομότιτλο βιβλίο της. Ποια είναι πάλι αυτή; Ας πούμε πως είναι μια γυναίκα που καταλαβαίνει τι αξία έχει η Άντζελα Δημητρίου χωρίς καν να γνωρίζει την ύπαρξή της.