5. Η σούπα της επόμενης ημέρας

Οκτώβριος 2019, προκόβιντ (μια λέξη)

 

Η επόμενη ημέρα από την επέμβαση ήταν αργία κι έτσι ήρθαν οι φίλοι μου με διάφορα πράγματα που είτε τρωγόντουσαν (μπισκότα φυστικοβούτυρο) είτε όχι (μπαλόνια και κουκλάκια), σε κάθε περίπτωση όμως εγώ έπρεπε να πιω ένα φλιτζάνι χαμομήλι και μόνο, πράγμα που δε με ένοιαξε και τόσο, γιατί γελάσαμε τόσο πολύ όση ώρα μου έκαναν παρέα, που οι διπλανές σίγουρα θα σκέφτηκαν ότι κάποια ομαδική βλάβη έχουμε υποστεί και διασκεδάζουμε τόσο την παραμονή μου στο νοσοκομείο.

 

 

 

Όταν έφυγαν τα παιδιά μια νοσοκόμα μού έφερε ένα ζελεδάκι φράουλα και θέλω να την ευχαριστήσω για την καλοσύνη της και εύχομαι το καλό που μου έκανε να της το ανταποδώσει η ζωή με κάθε τρόπο. 

 

 

 

Μια ωρίτσα μετά και όσο περιμέναμε να ολοκληρωθεί η διαδικασία του εξιτηρίου, ο γιατρός πέρασε να με δει για να μου δώσει, εκτός των άλλων, και οδηγίες για τις επόμενες ημέρες.

Ποιος μπορεί να φανταστεί ποια ήταν η απάντηση στην ερώτησή μου “τι μπορώ να φάω απόψε”; 

 

 

 

 

Σωστά μαντέψατε, ΚΑΤΙ ΕΛΑΦΡΥ. 

 

 

 

Στο μεταξύ οι σουβλιές της κοιλιάς ήταν διαρκείς και τα παυσίπονα δούλευαν, μεν, ωστόσο δεν αισθανόμουν άνετα ούτε να περπατήσω. Στην ερώτηση, βέβαια, “πότε μπορώ να επιστρέψω στο γραφείο”, ο γιατρός μού απάντησε “και αύριο άμα θέλεις”, ίσως για να μου δώσει κουράγιο, ότι θα μπορούσα να συνεχίσω κανονικά τις δραστηριότητές μου μέχρι να συνέλθει το σώμα μου και, βασικά, μέχρι να μη με “κόβουν” τα ράμματα στα δυο.

 

Θες επειδή με είδε κάπως χλωμή, θες επειδή η πείνα έκανε το μάτι μου να γυαλίζει, δεν ξέρω τι από όλα ήταν αυτό που τον ώθησε να μου γράψει τελικά μια βδομάδα άδεια, από την οποία χρησιμοποίησα τρεις ημέρες, απλά και μόνο για να φύγω την τέταρτη, κακήν κακώς από τη δουλειά, με τρομερούς πόνους στα ράμματα, μέσα σε ένα λεωφορείο τίγκα, και με μια γριά να μουρμουρίζει πίσω από το αυτί μου για “την γαϊδούρα που κάθεται και δε δίνει τη θέση της στην γριά κυρία”, εννοώντας την προσφάτως εκλιπούσα Τιτίκα Σαριγκούλη. Με αυτή τη γλυκύτατη γυναίκα παίρναμε συχνά το ίδιο λεωφορείο για το κέντρο. Όταν γύρισα το κεφάλι μου και “απογείωσα” λεκτικά την άσχετη κουτσομπόλα, αγκάλιασα την Σαριγκούλη και της είπα “συγγνώμη, αλλά έχω 4 τομές και περνάω φριχτά”. Φυσικά και η γυναίκα κατάλαβε και εννοείται όταν ήταν να κατεβώ τής παραχώρησα τη θέση μου με απευθείας ανάθεση, σαν το παλιό ΥΠΕΧΩΔΕ ένα πράγμα, μη και ερχόταν σαν τον στριμμένο νίντζα η άλλη κατά πάνω της και της “έτρωγε” το κάθισμα, που ήταν και προνομιακό, καθότι είχε φάτσα φόρα όλο το παρμπρίζ.

 

 

 

 

Τέλος πάντων, τι τη θυμήθηκα τώρα την κωλόγρια του λεωφορείου που θεώρησε σκόπιμο “να μου μάθει τρόπους” ενώ έβλεπε ότι είχα το εκρού του νεκρού και πρακτικά είχα γείρει πάνω στο τζάμι – προ κόβιντ, προφανώς – για να μη γλιστρήσω από τη θέση μου.

 

 

Για να σας λύσω την απορία του τι ήταν τελικά το “κάτι ελαφρύ” μετά το νοσοκομείο, η φίλη μου η Χαρουλίτα είχε φτιάξει κοτόσουπα, από την οποία έφαγα μόνο ένα μπολ, κάπως τρομοκρατημένη ότι τα ράμματα θα ζοριστούν κι άλλο και θα μένω άυπνη τα βράδια, αδυνατώντας να στρίβω έστω και λίγο προς τη μια πλευρά, αυξάνοντας τις πιθανότητες να αποκοιμηθώ γρήγορα και να μην πονάω. 

 

 

 

 

Εννοείται η τομή της αριστερής πλευράς φαίνεται πολύ πιο έντονα από αυτή της δεξιάς, γιατί μόλις βρήκα τον τρόπο να ξαπλώνω κάπως άνετα, όλο μου το βάρος έπεφτε στους πλάγιους κοιλιακούς, με αποτέλεσμα η αναπλαστική κρέμα να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Ok, δε θα σκάσω και γι’ αυτό, η καριέρα μου στο μόντελινγκ είχε τελειώσει, έτσι κι αλλιώς, πριν καν αρχίσει και πλέον άρχιζε η καριέρα μου στο μαγείρεμα σούπας, καθώς το “κάτι ελαφρύ” συνεχίστηκε για λίγες ακόμα εβδομάδες.

 

 

Και πού καταλήγουμε μετά από αυτό; Πρώτον, ότι το “κάτι ελαφρύ” εξακολουθεί να παραμένει μια αόριστη έννοια και δεύτερον ότι πολλές φορές οι γιατροί, όσο κι αν έχουν καλές προθέσεις και θέλουν να σου “δώσουν κουράγιο”, ειδικά αν είναι άντρες και δεν έχουν νιώσει ούτε καν πόνους περιόδου (πόσο μάλλον πόνους από επέμβαση στην κοιλιακή χώρα), δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σου δώσουν την ακριβή διάσταση των επιπτώσεων που θα έχει πάνω σου μια τέτοια διαδικασία. Οριακά θα σου πουν πως, βγαίνοντας από το νοσοκομείο, μπορείς να παίξεις μπάσκετ, να ξεκινήσεις κραβ μαγκά, να συμμετάσχεις σε προ-ολυμπιακό τουρνουά σφύρας και παράλληλα να κάνεις και όλες τις δουλειές του σπιτιού.

 

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή από τα πολλά νταραβέρια και misunderstandings που θα έχεις μαζί τους, αν θελήσεις να αποκτήσεις παιδιά. 

 

Πηγή φωτογραφίας: Louis Hansel