2. Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά
Πριν από λίγα χρόνια αποφάσισα να αλλάξω γυναικολόγο, γιατί είχα βρει από μια γνωστή μου έναν εξαιρετικό γιατρό στη γειτονιά και δε θα χρειαζόταν να ξενιτεύομαι στα βόρεια προάστια και να περνάω το χρόνο μου πριν τη διαδικασία των εξετάσεων μέσα στα λεωφορεία της Κηφισίας. Γενικότερα μιλώντας, είμαι πολύ δεμένη με τους γιατρούς μου και δεν αλλάζω εύκολα “παρόχους υγείας”, όπως τους λένε και στα “εγγλέζικα”. Σε τέτοιο βαθμό δεν αλλάζω γιατρούς που, όταν χρειάστηκε κάποια στιγμή να πάρω μια ιατρική βεβαίωση για την εγγραφή μου στο πανεπιστήμιο, σκέφτηκα αυτόματα ότι έπρεπε να πάω στον παιδίατρό μου – “αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι”, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη χλωρίνη της αγαπημένης μου μάρκας.
Τέλος πάντων, είχα θεωρήσει εκείνη τη στιγμή πως είχε φτάσει η ώρα να αλλάξω γιατρό, πήγα πράγματι στον νέο health provider (πόσο ωραία φράση είναι, όμως, αυτή, ε;), μου πήρε το ιστορικό, είπαμε δυο λόγια για το τι κάνω στη ζωή μου και με έβαλε στην αίθουσα εξέτασης, πρώτα για τον υπέρηχο και μετά για το τεστ Παπ. Κι εκεί που σε όλα τα υπερηχογραφήματα που είχα κάνει ως τότε όλα ήταν πεντακάθαρα – δηλαδή τι πεντακάθαρα, ο γυναικολόγος μού έδειχνε κάτι μαύρες σκιές κι εγώ έλεγα “ναι, βέβαια, τη βλέπω τη σάλπιγγα” και πιο πιθανό ήταν να δω τη σάλπιγγα της Αποκάλυψης παρά να διακρίνω τι συνέβαινε στα σωθικά μου – στη συγκεκριμένη εξέταση προέκυψε ένα ωραιότατο ινομύωμα μήκους τριών εκατοστών.
(Δείτε το)
Επειδή καμία στην οικογένεια δεν είχε ινομυώματα, δεν είχα καμία εμπειρία με το συγκεκριμένο θέμα κι απλώς ήξερα ότι σε γενικές γραμμές είναι κάτι ασφαλές, υπό την έννοια ότι δεν καρκινοποιείται παρά μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Ψάχνοντας πληροφορίες στην πορεία κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν και πάρα πολλές έρευνες για το συγκεκριμένο ιατρικό ζήτημα – ή τουλάχιστον εγώ δεν κατάφερα να βρω – πάντως δεν έχει διαπιστωθεί μέχρι σήμερα η ακριβής αιτία για την οποία προκύπτει ένα ινομύωμα.
Καθώς οι μήνες περνούσαν και στο μεταξύ επέστρεφα για τις κλασικές εξετάσεις, το ινομύωμα (ας το λέμε “ουά” για λόγους συντομίας και σημειολογίας) είχε αρχίσει να μεγαλώνει, καθώς, όπως είχα μάθει στο μεταξύ, τρεφόταν από τις ορμόνες και “τα έρμα μου τα νιάτα”. Από 3 εκατοστά είχε πάει 5, από 5 είχε πάει 7 και στο μεταξύ ο γιατρός έλεγε πως το “ουά” πρέπει να αφαιρεθεί λαπαροσκοπικά, διότι αυτό θα συνέχιζε να μεγαλώνει, μιας και “δε με είχαν πάρει και τα χρόνια”, άρα αυτό θα συνέχιζε να τρώει τις ωραίες, νεανικές μου ορμόνες και να φουσκώνει σαν πασχαλινό τσουρέκι. Δεν είχα ξανακάνει χειρουργείο (τέτοιου τύπου τουλάχιστον) και δε μπορώ να πω ότι φοβόμουν τη διαδικασία per se, απλώς στο μεταξύ επειδή είχαμε αποφασίσει με το σύντροφό μου να κάνουμε παιδιά, δεν ήθελα να χάσω τρεις αγωνιστικές περιόδους (κυριολεκτικά), καθώς για 90 μέρες μετά την επέμβαση δε θα έπρεπε να κάνω καμία προσπάθεια γονιμοποίησης (το λεγόμενον και “αναπαραγωγικό σεξ”).
Κάποια στιγμή, βέβαια, επειδή όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν παραμένει παντελώς αδιάφορο, το “ουά” άρχισε να μου προκαλεί τόσο έντονους και επίμονους πόνους περιόδου, που δε μπορούσα να σταθώ όρθια ή, έστω, να μην αγχώνομαι ότι θα ζήσω την πρώτη splatter ταινία σε δικό μου σενάριο και σκηνοθεσία – και δη σε κάποιο άσχετο μέρος, ούτε καν στο ίδιο μου το σπίτι, όπου και δε θα με ένοιαζε. Τότε είπα, Κούλα, κάνε τα κουμάντα σου, ζήτα άδεια, κλείσε ημερομηνία και πήγαινε να ξεφορτωθείς το “ουά”, μπας και κάνεις, τουλάχιστον, καμιά οικονομία στις σερβιέτες, μιας και τώρα θες 25 σε κάθε επεισόδιο.
Οκτώβριος ήταν όταν συνεννοηθήκαμε με τον γιατρό και το νοσοκομείο και το πήρα απόφαση ότι, ακόμα κι αν δεν έχεις κληρονομικότητα σε τέτοια θέματα, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά – και να λες κι “ευχαριστώ”, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να ‘ναι και χειρότερα και να έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο για άλλο λόγο.
