Η προετοιμασία (μου) για την πρώτη εμβρυομεταφορά, το γεγονός που – θεωρητικά – περίμενα με τόση λαχτάρα από την έναρξη των διαδικασιών εξωσωματικής γονιμοποίησης, χαρακτηριζόταν κυρίως από μια ιδιότυπη απάθεια. Είχα φτάσει “ως εδώ” [ένα μέτρο κι εξήντα πόντους φανταστείτε] πολύ πριν έρθει αυτή η στιγμή, πριν ακόμα ζήσουμε το έγκλημα των Τεμπών, του οποίου οι διαστάσεις προς πάσα κατεύθυνση ξεπερνούσαν κατά πολύ την όποια ικανότητά μου να συλλάβω το γεγονός, το πριν, το μετά, και ό,τι άλλο είχε σχέση με αυτό το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων. Δεν σκεφτόμουν τη φράση “με μένα θα ασχολούμαστε τώρα”, έκανα απλώς ό,τι έπρεπε, δηλαδή έπαιρνα τα φάρμακα και περίμενα πότε οι εξετάσεις προγεστερόνης…

“Να ρωτήσουμε την κοπέλα στην άκρη, η μεσαία μού φαίνεται κάπως στενοχωρημένη σήμερα“.   Το τελευταίο δίμηνο μάς υποδέχεται στο κέντρο υποβοηθούμενης γονιμοποίησης μια νέα υπάλληλος. Είναι πολύ γλυκιά, πολύ ευγενική και χαμογελαστή – κι ας την κρύβει η μάσκα. Ίσως βρισκόταν σε άλλο πόστο, ίσως να προσλήφθηκε πρόσφατα, όπως και να ‘χει η πρώτη αίσθηση που αποκομίζεις μπαίνοντας μέσα στα μικρά και μεγάλα σαλόνια αναμονής είναι καθησυχαστική χάρη (και) σε εκείνη. Δεν ξέρω πώς τη λένε, δε φοράει κάποιο καρτελάκι με το όνομά της, δεν έχω ακούσει κάποιον να την αποκαλεί με το μικρό της όνομα. Δεν κουνιέται ποτέ από τη θέση της. Είναι η τροχονόμος της κίνησης στα…

Σε 4 μέρες συμπληρώνονται 24 μήνες από την πρώτη φορά που επισκεφθήκαμε γιατρό ειδικευμένο στην εξωσωματική γονιμοποίηση. “Σκαλί σκαλί“, όπως θα έλεγε και η Άντζελα Δημητρίου απευθυνόμενη στην κόρη της Όλγα, η οποία παρεμπιπτόντως είναι έγκυος και της ευχόμαστε να τής πάνε όλα τέλεια, ανεβήκαμε έναν ουρανοξύστη από το υπόγειο ως τον τελευταίο όροφο. Το τι συνέβη στο ενδιάμεσο πάνω κάτω το γνωρίζετε, ειδικά αν παρακολουθείτε το blog από την αρχή. Πίστευα ότι θα χρειαζόμασταν δυο χρόνια για να φτάσουμε στο σημείο να μαζέψουμε έξι έμβρυα; Φυσικά και όχι. Είμαι χαλαρή τώρα που το καταφέραμε; Ναι και όχι. Πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο; Ομοίως ναι και όχι, γιατί αν πίστευα…

“Έλα Αλέκα, πάνε χρόνια”. Είπα να ξεκινήσω έτσι το ποστ γιατί κοντεύουν, πόσοι, δυο μήνες; Δυόμιση; Όσοι κοντεύουν από την τελευταία φορά που μπήκα στο dashboard του blog και αφού ξαράχνιασα είπα ότι ήρθε η ώρα να γράψω. Ίσως να το είχα πει και πριν, την ώρα που ήμουν κουκουλωμένη στον καναπέ και προσπαθούσα να πάρω βαθιές αναπνοές. Μαντέψτε: δεν δούλεψε, γιατί να δουλέψει εξάλλου, η επικαιρότητα είναι αμείλικτη, ακόμα και να μην έχεις τα δικά σου προβλήματα, τα οποία μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στον κόσμο δεν είναι τίποτα, ακόμα κι αν απέχεις από τις ειδησεογραφικές εκπομπές, ακόμα κι αν κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι με μια μάσκα ύπνου και…

Το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν είναι πλέον το ουράνιο ή όποιο άλλο χημικό στοιχείο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία ενός πυρηνικού εργοστασίου. Δεν είναι καν η συνταγή της γιαγιάς μου για τους κουραμπιέδες της. Είναι το θερμόμετρο υδραργύρου που μού έχει μείνει προικιό από εικοσαετίας και που αν σπάσει δε θα αντικατασταθεί, διότι όπως όλοι ξέρουμε, η ΕΕ απαγόρευσε τα συγκεκριμένα θερμόμετρα για λόγους ασφαλείας. Το προικιό μου ωστόσο είναι ακόμα λειτουργικό, το προσέχουμε σαν τα μάτια μας και είναι το μόνο που μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα “πυρετός ή δέκατα”, να μας δώσει μια υπεύθυνη απάντηση, να ξέρουμε αν βγήκαμε νοκ-άουτ ή αν έχουμε…

Έχω έναν φανταστικό φίλο, με τη διπλή έννοια του χαρακτηρισμού. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά αν υπήρχε θα ήταν τέλειος. Και θα ήταν τέλειος ακριβώς γιατί είναι γεμάτος ατέλειες. Κοιτάει τα πάντα με μισό μάτι, είναι μεν ευγενικός αλλά δε μπορεί να ακούει αρλούμπες, έχει βαθιά γνώση του πολυεπίπεδου αντικειμένου του, είναι καλός συνεργάτης, είναι λίγο (βασικά είναι πάρα πολύ) μουντρούχος – υπάρχει δε αιτιολόγηση για όλα αυτά και θα τη βρείτε στο The West Wing, ιδίως στις πρώτες τρεις σεζόν της σειράς του Aaron Sorkin. Καμιά φορά λοιπόν κοιμάμαι “κανονικός” άνθρωπος και ξυπνάω “Τόμπι” ή μάλλον αυτά που συμβαίνουν στην πορεία της ημέρας με κάνουν να μοιάζω πολύ με…

Άλλαξε ο καιρός, από εκεί που κυκλοφορούσαμε με το βρακί και το αθλητικό σουτιέν στο σπίτι, εν μία νυκτί περάσαμε στο κουβερτάκι, και την αμέσως επόμενη στο κοντομάνικο πιτζαμάκι την ώρα του ύπνου και τη φόρμα μέσα στο σπίτι. Τη φόρμα της καραντίνας, φυσικά (μία από όλες για την ακρίβεια), που προχτές σκέφτηκα ότι υπάρχει μια αόρατη δύναμη που με συγκρατεί από το να την κάνω λωρίδες. Θα μου πεις, τι σου φταίει, αγάπη μου, το τσίτι για την καραντίνα, σε τίποτα δε μου φταίει θα σου πω εγώ, απλά έτσι μού πέρασε μια σκέψη από το μυαλό, τι θα συνέβαινε εάν, και τα τοιαύτα.       Πλέον δεν…

Έχει Ευρωμπάσκετ, μόλις ξεκίνησε το Γαλλία – Σλοβενία, τι ρωτάτε με ποιους είμαστε, με τους Γάλλους φυσικά, αν είχαν δημιουργήσει οι Σλοβένοι το καμαμπέρ θα ήμασταν μαζί τους, αλλά δεν το δημιούργησαν, έτσι πάνε αυτά. Πάει ο Σλοβένος γύρω γύρω από τη γραμμή των 6,25, κάνει δυο βήματα μπροστά, είναι αφύλαχτος, σουτάρει για 2, έξω, δεν ήταν ζυγισμένη η βολή, από δυο μέτρα απόσταση φαινόταν. Πήραν τώρα ένα φάουλ, ίσως μπουν οι βολές και παρηγορηθούν που τους ρίχνει ένα δεκάρι ο “κοκ σπορτίφ”.   Μετά τις φετινές διακοπές ένιωσα ότι ξεκουράστηκα, όχι για πάρα πολύ, δεν είμαστε και απόγονοι του Νιάρχου, αλλά κάτι έκανα, δεν γύρισα μουρμουρίζοντας “την τύχη μου…